به گزارش خبرگزاری شبستان از مشهد، حجت الاسلام اکبرفرجام، مدیر اجرایی حوزه علمیه خراسان ظهر امروز(28 اسفند) در آخرین جلسه از سلسله جلسات اخلاق اداری کارکنان مرکز مدیریت حوزه علمیه خراسان سال 91اظهارداشت: تقوا به معنای تسلط بر رفتار، خواسته ها و تملایات است.
مدیر اجرایی مرکز مدیریت حوزه علمیه خراسان با بیان اینکه انسان باید برای جلوگیری از زیان، سرمایه عمر خود را مورد محاسبه قرار دهد، گفت: محاسبه الهى و معنوى مهمترین عامل رستگاری انسان است.
وی با اشاره به این مطلب که هر کس باید ناظر به اعمال خودش باشد و با محاسبه نفس و کنترل خود، نگذارد از مسیر اصلی که بندگی خداست دور شود، افزود: حق تقوا آخرین و عالیترین درجه پرهیزگارى است و آن دوری از هرگونه گناه، عصیان، تعدى و انحراف از حق است.
دبیر شورای برنامه‌ریزی مدیریت حوزه علمیه خراسان بااشاره به آیاتی از قرآن کریم اظهار داشت: هر کسی که قصد تقرب به خدای متعال را دارد باید سه اصل مشارطه، مراقبه و محاسبه داشته باشد.
حجت الاسلام فرجام مشارطه به معنی شرط کردن با نفس را نخستین گام برای تقوا و مراقبه دومین گام از مراحل تقوا عنوان کرد و افزود: از آنجا که انسان به هنگام نظارت و مواظبت از چیزى، اوضاع را با بلند کردن گردن، زیر نظر مىگیرد، این واژه به معنى نظارت، مواظبت، تحقیق و زیر نظر گرفتن چیزى، آمده است.
دبیر شورای برنامه ریزی مدیریت حوزه علمیه خراسان محاسبه را سومین گام برای رسیدن به تقوا معرفی کرد و گفت: منظور این است که هر کس در پایان هر سال یا ماه و هفته و یا در پایان هر روز به محاسبه کارهاى خویشتن بپردازد و عملکرد خود را در زمینه خوبی‌ها و بدی‌ها، اطاعت و عصیان، خدا پرستى و هوا پرستى به صورت دقیق مورد محاسبه قرار دهد.
حجت الاسلام فرجام تصریح کرد: باید مانند یک تاجر که همه روز یا هر هفته و هر ماه و هر سال به حسابرسى تجارتخانه خود مىپردازد و سود و زیان خویش را از دفاتر تجارى بیرون مىکشد و ترازنامه و بیلان تنظیم مىکند، محاسبه الهى و معنوى داشته و همین کار را در مورد اعمال و اخلاق خویش انجام دهیم.
مدیر اجرایی حوزه علمیه خراسان به برداشت زیبای امام راحل در کتاب اربعین در رابطه به حسابرسی اعمال اشاره کرد و گفت: امام راحل (ره) فرمود در کالبد انسان دو جنبه وجود دارد جنبه نفسانی مادی میل به نزول و جنبه روحانی میل به صعود و عروج دارد.
دبیر شورای برنامه‌ریزی مدیریت حوزه علمیه خراسان اظهار داشت: حقیقت محاسبه، مانند محاسبه با شریک است که درباره سرمایه و سود و زیان بیندیشد، اگر سودى حاصل شده، سهم خود را از شریک بگیرد و تشکر کند و اگر خسارتی دید، او را ضامن دانسته و وادار به جبران کند.
پایان پیام/
نظر شما