اروند آرام با زخم‌های باز کربلای چهار؛ هنوز سکوت اروند سنگین است

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، در سکوت سنگین ساحل اروند، جایی که آب و خاک هنوز بوی باروت و مظلومیت می‌دهد، نقطه صفر مرزی ایران و عراق به روایت زنده تاریخ بدل شده است. اینجا محل عملیات کربلای چهار است؛ همان‌جایی که ده‌ها سال پیش، غواصان نوجوان و مردان بی‌ادعا دل به آبی زدند که وحشی و بی‌رحم بود، اما فرمان، فرمان جهاد بود.

«نصرالله مرادی»، از جاماندگان عملیات کربلای چهار، پس از گذشت چهار دهه هنوز ایستاده است؛ با قامتی خمیده و چشمانی که اشک در آن‌ها خانه کرده. صدایش می‌لرزد، اما روایتش محکم است. او قصه شبی را تعریف می‌کند که اروند رود، با جزر و مد خشمگینش، به میدان امتحان ایمان بدل شد. شبی که فریاد «یا زهرا» و «یا حسین» در دل تاریکی پیچید و گلوله و آتش، پاسخ دشمن بود.

این نقطه، محل تلاقی دجله، فرات و کارون است؛ رودی که سرعت آبش گاه به هفتاد کیلومتر در ساعت می‌رسد و گرداب‌هایش حتی ماهرترین شناگران را به کام مرگ می‌کشد. با این حال، نوجوانانی چهارده‌پانزده ساله، دانشجو، کارمند، کارگر و حتی زندانیانی که برای دفاع از ناموس وطن آمده بودند، لباس غواصی پوشیدند و وارد آب شدند.

مرادی از عملیاتی(کربلای چهار) می‌گوید که لو رفته بود، از آسمانی که برای نخستین بار در جنگ، پر از هواپیماهای دشمن شد، از قایق‌هایی که یکی‌یکی هدف قرار می‌گرفتند و از لحظاتی که دیگر راهی برای جابه‌جایی و نجات نبود. روی آب، نه پناهی بود و نه عقب‌نشینی‌ای آسان. تنها ایمان بود و اطاعت.

دستور توقف عملیات که صادر شد، اروند در حالت جزر بود؛ همان لحظه‌ای که آب، پیکرها را با خود می‌برد. بسیاری در محاصره ماندند و برخی، بی‌آنکه صدای آخرین همرزمشان را بشنوند، به شهادت رسیدند. روایت تماس‌های بی‌پاسخ، صدای فرمانده‌ای که آخرین بار نام یارش را صدا می‌زند، دل هر شنونده‌ای را می‌فشارد.

کربلای چهار در ظاهر «عدم‌الفتح» نام گرفت، اما مرادی و دیگر راویان جنگ، نتیجه آن را امروز می‌بینند؛ در تداوم مقاومت، در عملیات‌های بعدی، و در راهپیمایی میلیونی عاشقان کربلا که از سراسر جهان راهی زیارت می‌شوند. به گفته او، خون شهدای این ساحل، تاریخ را متوقف نکرد، بلکه مسیر آن را تغییر داد.

امروز، ساحل اروند فقط یک جغرافیا نیست؛ سندی زنده از مظلومیت، ایثار و حقیقتی است که باید به نسل‌های بعد منتقل شود. قصه کربلای چهار، قصه شکست نیست؛ قصه قربت است، قصه مظلومیتی که هنوز، پس از سال‌ها، قلب هر ایرانی وطن‌دوستی را مچاله می‌کند.