به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از پایگاه جامعه و فرهنگ ملل، این کتاب روایت تاریخی از جنگ نیست و مستندسازی به معنای سنتی هم نیست؛ بلکه مجموعهای از متون باز است که در آنها زندگینامه شخصی با صحنه عمومی درهم میآمیزد، مکان به موجودی زنده تبدیل میشود و شهر به سازی تبدیل میشود که بر درد، فقدان و ایستادگی کشیده شده است.
هدی سوئید متونی را بازمییابد که در قلب رویداد یا در نزدیکی آن نوشته شده بودند و پس از سالها آنها را جمعآوری میکند، در تلاشی برای مواجهه با حافظه؛ نه برای فرار از آن، بلکه برای تبدیل آنچه از خاکستر باقی مانده به نوشتار.
متن کتاب بین احساس و روایت، بین روزمره و نمادین در نوساناند و آثار بمباران، ترک وطن، ترس، نام مکانهایی که تغییر کرده یا ناپدید شدهاند و صداهای انسانهایی که از زندگی عبور کرده و سپس غایب شدهاند را حمل میکنند. در پسزمینه این متون، تجربه نویسنده بهعنوان خبرنگاری که در روزنامهنگاری تحقیقی، گزارشهای میدانی و مصاحبههای فرهنگی و سیاسی فعالیت کرده، به چشم میآید و به زبان اثر حسی واقعگرایانه میبخشد که ابعاد شاعرانه آن را از بین نمیبرد.
در مقدمه کتاب، هدی سوئید از دشواریهای فنی و روانی همراه با جمعآوری این متون پرده برمیدارد، از بازپسگیری آنها از یک آرشیو روزنامهای قدیمی گرفته تا غوطهور شدن دوباره در زمان جنگ. او اعتراف میکند که بازگشت به آن دوره او را به شبهای بمباران و روزهای ترس، به تصاویر مرگ و آوارگی و آمبولانسها بازگرداند و بارها جلوی متون با گریه متوقف شد، سنگین از وزن حافظه. از اینرو، کتاب بهعنوان فعلی از مواجهه ارائه میشود، نه دلتنگی، و تلاشی برای فهم گذشته است، نه زیبا کردن آن.
نظر شما