فراموشی زبان و سنت، هویت ایرانی را فرو می‌ریزد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از اراک؛ یوسفعلی میرشکاک، شاعر و نویسنده معاصر، در پنجمین رویداد ملی «وطن پارسی» که به همت حوزه هنری استان مرکزی برگزار شد، با بیان اینکه زبان فارسی و سنت‌های فرهنگی، ستون‌های اصلی هویت ملی هستند، هشدار داد: هرگونه غفلت از آن‌ها به معنای فروپاشی فرهنگ ایرانی است.

میرشکاک با تأکید بر اینکه زبان مهم‌ترین سرمایه انسان است، اظهار داشت: از ارتباط خدا و انبیا تا ارتباط مادر و کودک، از دانش و بینش تا ادبیات و هنر، همه بر مدار زبان استوار است. اگر این زبان از میان برود، همه دستاوردهای بشری فرو می‌ریزد.

وی افزود: زبان تنها ابزار تفاهم نیست، بلکه هویت ما را شکل می‌دهد. فارسی از آغاز با مفاهیم دینی گره خورده و این پیوند، نشان از عمق فرهنگ ما دارد.

هجوم واژگان بیگانه و غارت زبانی

این ادیب با انتقاد از هجوم واژگان بیگانه به گفت‌وگوی روزمره، گفت: اکنون در گفتارمان ده‌ها واژه مانند "ریموت"، "استایل" و "گیم" وارد شده است. این غارت زبانی و تقلید کورکورانه، هویت فرهنگی ما را نشانه رفته است.

وی با بیان اینکه بسیاری با به کار بردن واژه‌ای فرنگی احساس موجودیت می‌کنند، تأکید کرد: این اصالت تکنیکی نه از ماست و نه ریشه در فرهنگ ما دارد. این بی‌عرضگی از خود ماست که نمی‌توانیم در برابر آن مقاومت کنیم.

تهدید فضای مجازی و مصرف‌گرایی

میرشکاک فضای مجازی و مصرف‌گرایی را از دیگر عوامل تهدیدکننده زبان و تفکر برشمرد و گفت: اکنون جهانیان، به‌ویژه ایرانیان، مدام در حال "تجلی" هستند. از غذا خوردن تا مراسم عروسی و عزا، همه چیز را به تصویر می‌کشند و این وضعیت، زبان و بیان انسانی را در معرض سطحی‌سازی قرار داده است.

وی افزود: هویت ایرانی در مصرف‌گرایی از دست می‌رود. باید به جای مصرف‌کننده بودن، تولیدکننده فرهنگ و زبان خود باشیم.

این شاعر و نویسنده، راه نجات فرهنگ ایرانی را بازگشت به زبان و میراث اصیل دانست و گفت: فرهنگ ایرانی عظمت خود را در تمایز خود یافته است؛ در فردوسی، مولانا، سنایی و حافظ. اگر این تمایز از دست برود و زبان ما در تقلید و واژگان بیگانه حل شود، دیگر چیزی از عظمت ایران باقی نخواهد ماند.

وی در پایان با اشاره به آموزه‌های دینی، خاطرنشان کرد: امیرالمؤمنین(ع) بر ضرورت تشخیص زمان و موقعیت تأکید کرده‌اند. جامعه ایرانی باید بداند که چه چیزی برای بقا و پیشرفت ضروری است و چه چیزی صرفاً مصرف بی‌حاصل است. آنچه باید از گذشته حفظ شود، اصالت و خرد است.