خبرگزاری شبستان_آران و بیدگل؛ روح اله باقری/ در میان هیاهوی مراسم و رفتوآمد زائرانی که این روزها خود را به حرم مطهر حضرت محمد هلال(ع) میرسانند، صدای آرام قلقل سماورها و بوی دلنشین دمنوشهای گرم در ورودی حرم مطهر، زائران و رهگذران را ناخودآگاه به سمت یک ایستگاه صلواتی میکشاند؛ «چایخانه حضرت زهرا(س)».
چایخانهای سیار که سالهاست با همت و خلوص نیت «قاسم حاجیحسینی»، خادم مردمی و عاشق اهلبیت(ع)، در مناسبتهای مختلف برپا میشود؛ مردی که ۸۰ سماور را وقف خدمت کرده و معتقد است «چای نذری، بهانهای است برای گرم شدن دلها».
■ وقتی سختی کار در برابر عشق خدمت، رنگ میبازد
حاجیحسینی که هر بار چایخانه به پا میکند، ساعتها دود آتش، سنگینی بار، سرمای شب و خستگی کار را به جان میخرد، اما لبخندش را نه.
او در گفتوگو با خبرنگار شبستان میگوید: «این کار سختیهای خودش را دارد؛ اما وقتی یک زائر یا رهگذر خسته لیوان چای داغ را میگیرد و میگوید “یا زهرا”، تمام خستگیهایم میرود. ما برای همین لبخندها کار میکنیم.»
چایخانهاش با کمک خیرین و همراهی مردم نیکاندیش اداره میشود؛ جماعتی که او آنها را «شریک ثواب» مینامد.
■ ۲۴ سماور در جوار حرم مطهر فرزند علی(ع)
در ایام فاطمیه امسال، حاجیحسینی چایخانهاش را در جوار بارگاه ملکوتی حضرت محمد هلال(ع) برپا کرد؛ جایی که هر شب نور مشعلها و عطر دمنوشها فضا را روحانیتر میکند.
اینجا ۲۴ سماور همزمان روشن است؛ هر کدام با یک رایحه و خواص متفاوت: دمنوش سیب، هل، گلاب، زنجبیل، بهلیمو، دارچین، آویشن، زعفران، دمنوش به و چندین طعم دیگر که زائران را غافلگیر میکند.
حاجیحسینی با نگاهی مهربان به عزاداران میگوید: «چایخانه فقط نوشیدنی نیست؛ ما تلاش میکنیم دلها را هم آرام کنیم. هر لیوان چای یک احترام است، یک ادای محبت به اهلبیت.»
■ خدمترسانی فراتر از یک شهر
فعالیت او فقط محدود به آران و بیدگل نیست. در طول سال، سماورهایش در جایجای منطقه برپا میشود؛ از مشهد اردهال گرفته تا مسجد مقدس جمکران، از روستاهای کوچک اطراف تا مراسم بزرگ شهرهای همجوار.
میگوید: «هر جا مردم برای اهلبیت جمع میشوند، ما هم خودمان را شریک میدانیم. چایخانه باید کنار مردم باشد؛ چه در شهر خودمان چه در جمکران و چه در اردهال.»
■ چایخانهای که از دل میجوشد، نه از آتش
وقتی از حاجیحسینی درباره انگیزهاش میپرسیم، لحظهای مکث میکند و بعد پاسخی میدهد که شاید راز کار سالهایش باشد: «هدف من تنها یک چیز است؛ اینکه نام حضرت زهرا(س) زنده بماند و مردم، حتی برای چند لحظه، گرمای محبت اهلبیت(ع) را در دلشان احساس کنند.»
و بعد اضافه میکند: «من وقف این چایخانهام؛ تا وقتی نفس دارم، سماورها باید بجوشند...»
■ چراغی که به همت مردم روشن مانده است
چایخانه حضرت زهرا(س) امروز نه تنها یک ایستگاه صلواتی، بلکه یک نشانه فرهنگی، یک فضای همدلی و یک پایگاه مهرورزی است؛ فضایی که با ذوق و اخلاص یک خادم مردمی و همیاری خیرین، در همه مناسبت ها روشن مانده و هر بار گستردهتر میشود.
در روزهایی که مردم برای عزای حضرت زهرا(س) گرد هم میآیند، این چایخانه ساده اما پرنور، با ۲۴ سماور و یک دل بزرگ، گوشهای از فرهنگ نذر و خدمت را زنده نگه میدارد.
و شاید راز ماندگاری این چایخانه همین باشد؛ اینکه در میانهی این روزگار، هنوز جایی هست که محبت، بیصدا اما عمیق، در استکانهای ساده تقسیم میشود.
نظر شما