عین‌الحلوه؛ زخمی که دوباره گشوده شد / جنایتی که معنای «امنیت» را از نو باید نوشت

حمله اخیر رژیم صهیونیستی به اردوگاه عین‌الحلوه در صیدا نه‌فقط هدف‌گیری یک نقطه جغرافیایی، که هجوم به حافظه تاریخی ملت فلسطین بود؛ حافظه‌ای که آوارگی، مقاومت و ایستادگی را در یک قاب جمع کرده است. این حمله بار دیگر نشان داد که حذف فلسطینیان از جغرافیا، در نگاه اسرائیل مقدمه‌ای برای حذف آنان از تاریخ است، اما آنچه در عین‌الحلوه رقم خورد، حقیقتی دیگر را نیز آشکار کرد: اردوگاهی که هفت دهه آوارگی را تاب آورده، امروز نیز به رغم زخم‌های تازه، در مقام نماد ایستادگی پابرجا می‌ماند.

خبرگزاری شبستان، گروه بین الملل، عین‌الحلوه از روز نخست پیدایش خود تنها «محل سکونت» آوارگان فلسطینی نبود. این اردوگاه در دل شهر صیدا،‌ به یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های هویت فلسطینی در لبنان تبدیل شد؛ جایی که نسل پشت نسل، خاطره وطن را نه از روی نقشه، بلکه از روایت‌های پدران و مادران حفظ کردند.
وقتی رژیم صهیونیستی این اردوگاه را هدف قرار می‌دهد، عملاً به حافظه‌ای حمله می‌کند که تلاش کرده در هفتاد سال گذشته هم‌چنان زنده بماند.
هدف، فقط یک ساختمان یا یک گروه نیست؛ هدف، ریشه‌ای است که هرگز توان بریدنش را نداشته‌اند.
جنایت اخیر؛ بازگشت الگوی قدیمی «تنبیه جمعی»
اسرائیل بار دیگر همان الگوی دیرینه خود را در قبال فلسطینیان تکرار کرد؛ تنبیه جمعی، ویران کردن بافت غیرنظامی، و استفاده از قدرت آتش برای ایجاد وحشت.
در حمله اخیر، مناطق مسکونی، ورودی‌های اصلی و مراکز روزمره زندگی در اردوگاه آسیب دید، بدون هیچ تمایز روشن میان نظامی و غیرنظامی. چنین حملاتی پیامی آشکار دارد؛فلسطینی، هر کجا باشد، حتی اگر کودکی در مدرسه یا مادری در خانه‌اش باشد، همچنان در دایره هدف قرار می‌گیرد.
این همان منطقی است که سال‌هاست غزه با آن می‌سوزد، و اکنون سایه‌اش بر عین‌الحلوه نیز افتاده است.
عین‌الحلوه؛ آینه‌ای از ناتوانی اسرائیل
تحلیل‌گران معتقدند که حمله به عین‌الحلوه نشانه‌ای از ناکامی امنیتی اسرائیل است.
وقتی قدرتی ادعایی نتواند جبهه‌های اصلی مقاومت را در غزه و کرانه‌باختری مهار کند، به نمادها حمله می‌کند، نمادهایی مثل اردوگاه‌ها که حافظ هویت فلسطینی‌اند.
اما این جنایت نتیجه‌ای معکوس داشته است؛انسجام اردوگاه افزایش یافته، استانداردهای مقاومت در لبنان سخت‌تر شده و افکار عمومی عربی و بین‌المللی دوباره به فلسطین توجه کردهاست.
گویی حمله‌ای که قرار بود قدرت اسرائیل را نمایش دهد، بیشتر از هر چیز وحشت و استیصال آن را به تصویر کشید.
هدف پنهان: شکستن روحیه مردم
اردوگاه‌ها همیشه سنگرهای مالی یا نظامی نبودند؛ سنگرهای معنوی‌اند.
در عین‌الحلوه، کودکی که در کوچه‌های تنگ بازی می‌کند، نام روستای پدربزرگش را حفظ است؛ جوانی که از مدرسه برمی‌گردد، روایت نکبت را می‌داند.
طبیعی است که رژیم صهیونیستی این ذخایر حافظه و آگاهی را تهدیدی راهبردی ببیند.
حمله به اردوگاه تلاشی است برای گفتن اینکه «حتی این‌جا هم خانه امنی نیست.»
اما آنچه دیده می‌شود، تبدیل ترس به پایداری است که ویژگی همیشگی اردوگاه‌های فلسطینی است .
لبنان؛ زمین لرزه‌خیز سیاست، اما ایستاده کنار فلسطین
عین‌الحلوه در کشوری واقع شده که پیچیدگی‌های سیاسی‌اش مشهور است، اما با این وجود بسیاری از جریان‌های لبنانی به‌ویژه در صیدا و جنوب هدف قرار دادن اردوگاه را خط قرمزی آشکار می‌دانند.
این حمله برای مردم لبنان یادآور جنگ ۲۰۰۶ و تجربه مستقیم تجاوز اسرائیل است.
در حافظه جمعی جنوب لبنان، امنیت و آزادی دو مفهوم جدایی‌ناپذیرند و هر حمله به اردوگاه فلسطینی، حمله به این حافظه مشترک تلقی می‌شود.
جنایتی که بلندتر از گلوله حرف زد
عین‌الحلوه بار دیگر شاهد بود که چگونه یک گلوله می‌تواند
خانه‌ای را ویران کند، اما روایت مقاومت را نمی‌تواند از بین ببرد.
اردوگاه با وجود زخم‌هایش، دوباره احیا خواهد شد؛ این حقیقتی است که تجربه نسل‌ها آن را ثابت کرده است.
حمله به عین‌الحلوه نه اسرائیل را امن‌تر کرد، نه مقاومت را تضعیف. تنها ثابت کرد که هنگامی که قدرت‌ها نتوانند یک ملت را در میدان شکست دهند، حافظه او را هدف قرار می‌دهند.
اما حافظه‌ای که هفتاد سال آوارگی را تاب آورده، با یک حمله از پا نمی‌افتد.
برهمین اساس می توان گفت که عین‌الحلوه با همه رنج‌هاامروز یادآور یک حقیقت است که فلسطین تنها در مرزهای نقشه تعریف نمی‌شود؛ در قلب اردوگاه‌هایی است که زندگی را، به رغم همه تهدیدها، ادامه می‌دهند.
کد خبر 1850645

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha