به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از بنیاد هدایت، کوچههای شهر گوجان، رنگ بوی محبت و مهربانی به خود گرفته؛ مسجد فاطمهالزهرا(س) خانه عشق و ایمان است. اینجا سالهاست زنی آرام و پرتلاش، بیهیچ ادعایی، چراغ این خانه را روشن نگه داشته است؛ خانم صغری علیمردانی، متولد ۱۳۶۵، بانویی که از سال ۱۳۹۲ پا به میدان فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی گذاشت؛ با ایمان و اراده و الگوگرفتن و توسل به حضرت فاطمه(س)، در تحول محله فاطمیه نقش چشمگیری داشته است.
او از همان روزهای اول، مسجد را پناهی برای زنان و کودکان دید؛ جایی برای یاد گرفتن، با هم بودن و آرام شدن.
در مسجد، کلاس قرآن برای خانمها و بچهها برپا کرد. برای بانوانی که سواد نداشتند، کلاس خواندن و نوشتن گذاشت. حتی وقتی مربی نداشت، خودش با عشق پای بچهها نشست و گروه سرود تشکیل داد تا صدای شادی و ایمان در کوچههای محله بپیچد.
خانم علیمردانی میگوید: «برای من مهمتر از جمعآوری پول، این بود که خانمها بیایند مسجد، دلشان گرم شود و بچههایشان هم کنارشان رشد کنند.»
در مسجد فاطمهالزهرا(س) حالا برنامهها یکی پس از دیگری اجرا میشود؛ مجالس مذهبی، نماز استغاثه، صلواتهای جمعی، مراسم شب شهادت حضرت زهرا(س) که بیش از ده سال است به همت او برگزار میشود، و آیین سنتی سمنوپزان که با حضور خانمهای محله و حتی روستاهای اطراف، به یک دورهمی شیرین است.
اما فعالیت او فقط در برنامههای مذهبی خلاصه نمیشود، هرجا نیازی باشد، او هست. با صندوق کمکهای مردمی وسایل ضروری برای خانوادههای بیبضاعت تهیه میکند، برای نوزادان لباس فراهم میسازد، چادر برای خانمهای نیازمند تهیه میکند و تا آنجا که بتواند، دست افتادگان را میگیرد.
حتی برای کمک به اقتصاد محله، کارگاه قالیبافی و آموزش تابلوفرش راه انداخت و با کشت گیاهان دارویی، تلاش کرد اشتغال کوچکی برای زنان خانهدار ایجاد کند. گرچه برخی از این طرحها به دلیل مشکلات مالی متوقف شد، اما امید در دلش خاموش نشد.
خانم علیمردانی از خاطرات تأثیرگذار خود هم میگوید؛ از دختری نوجوان که به دلیل مشکلاتی که داشت در آستانه بستری در تیمارستان بود. او به مسجد آمد، گریه میکرد. گفت: «میخواهم با حاجآقا صحبت کنم، اما خانوادهام اجازه نمیدهند». خانم علیمردانی واسطه شد و مشکلش را منتقل کرد؛ با پیگیری امام محله، حالش بهتر شد، درسش را ادامه داد و به زندگی برگشت.
وقتی از انگیزهاش میپرسیم، لبخند میزند و میگوید:«وقتی میبینم بچهها با ذوق وارد مسجد میشوند، خستگی از تنم بیرون میرود. آن وقت است که میفهمم ارزش کارمان چند برابر شده.»
تمام این سالها، چشم به بودجه هیچ نهاد و ارگانی نداشته است؛ میگوید:«هیچ حمایت مالی رسمی نداشتیم، اما کمکهای کوچک و دلی مردم، بزرگترین پشتوانه ما بود. خدا خودش خیرین را سرِ راهمان میفرستاد.»
خانم صغری علیمردانی، بانویی از جنس صبر و ایمان است؛ زنی که نشان داده مسجد فقط جایی برای نماز نیست، میتواند پناهگاه دلهای خسته، مدرسه مهربانی و کارگاه امید باشد.
نظر شما