خبرگزاری شبستان_هرمزگان، مصیب رجایی؛ با تلاشی شبانهروزی و ایمانی راسخ، ناصر صیادی، عضو فعال کانون فرهنگی هنری لقمان حکیم روستای ناصرآباد در اولین دوره لیگ والیبال نشسته استان هرمزگان، سه بار متوالی بهترین بازیکن زمین و همچنین به عنوان بازیکن تیم منتخب استان برای حضور در بازی های کشوری انتخاب شد و تیم تازهتأسیس شهدای رودان را به نماد اراده معلولان تبدیل کرد.
صیادی که در خانوادهای زحمتکش و ورزشی با پدری کارگر و دو برادر و سه خواهر بزرگ شده، الگویی از تلاش و اراده است.
یکی از برادرانش در تیم فوتبال منتخب زاهد چاهو در لیگ برتر استان هرمزگان توپ میزند و خواهرزادهاش، امیر حسین درویشی، از ستارگان تیم فوتبال پالایش نفت بندرعباس نیز در لیگ یک کشور است.
این ریشههای خانوادگی، آتش انگیزه را در دل ناصر شعلهور کرده تا ثابت کند موفقیت، وراثت نیست؛ انتخاب است.
خبرنگار شبستان به بهانه درخشش خیرهکننده ناصر صیادی، عضو تیم والیبال نشسته شهدای رودان که در اولین دوره لیگ والیبال نشسته استان هرمزگان در سه بازی پیاپی به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد، گفتگوی مفصلی با این ورزشکار مسجدی و پرتلاش ترتیب داده است که در ادامه با هم مرور خواهیم کرد.
شبستان: جناب آقای صیادی، ابتدا خودتان را برای مخاطبان شبستان معرفی کنید.
ناصر صیادی: متولد ۱۳۶۵، ساکن روستای ناصرآباد بخش جغین شهرستان رودان و در حال حاضر عضو تیم والیبال نشسته شهدای رودان و از اعضای فعال کانون فرهنگی هنری لقمان حکیم مسجد صاحب الزمان(عج) روستای ناصرآباد بخش هستم. خانوادهام با پدر کارگری که الگوی زحمت و استقامت است، دو برادر و سه خواهر همیشه پشتیبانم بودهاند. برادر کوچکم در منتخب زاهد چاهو لیگ برتر هرمزگان فوتبال بازی میکند و خواهرزادهام، حسین درویشی نیز در پالایش نفت بندرعباس لیگ یک کشور میدرخشد. ورزش در خون ماست؛ از خانهای ساده، قهرمانان بیرون میآید.
شبستان: ورود شما به دنیای ورزش از چه زمانی آغاز شد؟
صیادی: از سال ۱۳۸۰ با فوتسال شروع کردم. اعضای خانواده ام مشوقم بودند و یک علاقه سوزان و استعداد ذاتی نیز مرا به زمین ورزشی کشاند. در دانشگاه قشم با پیشنهاد یک دوست جذب والیبال نشسته شدم و همراه آقای سلیمی، تیم قشم را راهاندازی کردیم.
شبستان: رمز موفقیت شما در این رشته چیست؟
صیادی: پشتکار، عشق و استعداد. این سه، مثل سه پایه یک سفرهنامه، زندگی ورزشیام را استوار کردهاند. در خانوادهای که پدرش کارگر است و فرزندانش با عرق جبین زندگی میکنند، یاد گرفتم موفقیت از عرق میآید، نه از ارث.
شبستان: برنامه تمرینی شخصیتان چگونه است؟
صیادی: تمرینات فردی هر روزه و بازی والیبال ایستاده در کنار دوستان بدون معلولیت، جایی که بارها بهترین شدم. این تمرینات، بدنی ساخته از فولاد و ذهنی از جنس اراده برایم به ارمغان آورده است. خواهرزادهام حسین هم میگوید: «دایی، تو نشستی، اما پرواز میکنی!» این حرفها، بالهای من است.
شبستان: بزرگترین چالشهایتان چیست؟
صیادی: نبود سالن، نبود وسیله، نبود حمایت. اما هیچکدام نتوانستهاند ارادهام را بشکنند. ترک ورزش؟ هرگز. مثل برادرم که در زاهد چاهو با امکانات کم، ستاره شد، من هم با همین شرایط میجنگم.
شبستان: وضعیت امکانات ورزشی در منطقه چگونه است؟
صیادی: صفر. نه در روستا، نه در بخش جغین و نه در شهرستان رودان و ما با عشق بازی میکنیم، نه با امکانات. اما این کمبودها، ما را قویتر میکند؛ مثل پدری که با دست خالی، خانواده را میچرخاند.
شبستان: تجربه تلخ پارالمپیک پکن را چطور میبینید؟
صیادی: تأخیر روادید، مدالم را گرفت، اما روحیهام را نه. آن شکست، سکوی پرتابی شد برای درخششهای بعدی. حالا با سه عنوان بهترین بازیکن، ثابت کردم: شکست، فقط یک ایستگاه است، نه مقصد.
شبستان: خانوادهتان چطور؟
صیادی: بزرگترین حامیانم. پدرم با کارگری روزانه، خواهرانم با دعا، برادرم با رقابت سالم در فوتبال و حسین با الهامبخشی از لیگ یک. بدون آنها، این مسیر، بیابان بود.
شبستان: با توجه به سطح آماتور همتیمیهایتان در تیم شهدای رودان، چگونه خود را با این شرایط وفق دادهاید؟
صیادی: من آماتورها را «قهرمانان در خواب» میبینم. انتظاراتم را واقعی کردم، بار تیم را به دوش کشیدم، اما نه برای خودنمایی، برای بیدار کردن استعدادهای خفته. در اولین دوره لیگ استانی، با تیمی که تازه تأسیس شده بود، سه بار پیاپی بهترین بازیکن زمین شدم. این عناوین، نه مدال برای من، بلکه مشعل امید برای همتیمیهایم بود. به آنها نشان دادم: «اگر من با این شرایط توانستم، شما با تمرین، میتوانید از من هم جلو بزنید.» حالا میبینم چطور با اشتیاق تمرین میکنند. این، بزرگترین پیروزی من است، ساختن نسلی که روزی نام رودان را برافراشته نگه دارد.
شبستان: به عنوان باتجربهترین عضو تیم چه مسئولیتهایی در قبال عملکرد گروهی بر عهده دارید؟
صیادی: من فقط بازیکن نیستم، رهبر، مربی، انگیزهبخش و معمار آینده تیم هستم. در زمین، تاکتیک میدهم؛ بیرون زمین، تجربه منتقل میکنم؛ در دل هر بازیکن، یک رویای بزرگ میکارم. هدفم این است که روزی تیم بدون من هم بدرخشد. این، میراث واقعی یک کاپیتان است، مثل میراث پدر و مادرم که با کارگری و نان حلال، خانوادهای ورزشکار ساختند.
شبستان: پیشنهاد شما برای بهبود وضعیت تیم چیست؟
صیادی: مسئولان یک اسپانسر خوب پیدا کنند. قشم امکانات دارد، رودان ندارد. فقط یک حمایت مالی، میتواند این تیم را به قهرمانی کشور برساند.
شبستان: انتظارتان از مسئولان برای فصل آینده چیست؟
صیادی: حمایت واقعی، نه شعاری. انگیزه بدهند، امکانات بدهند، تا بهترین نتیجه سالهای اخیر را بگیریم.
شبستان: فعالیت شما در کانون فرهنگی هنری مسجد روستا چیست؟
صیادی: مربیگری نونهالان در فوتسال، والیبال و کلاس قرآن. آینده ورزش و ایمان منطقه، از همین بچهها ساخته میشود، بچههایی که مثل فرزندان خانوادهام، با اراده پیش میروند.
شبستان: پیام پایانی شما به جوانان دارای معلولیت چیست؟
صیادی: معلولیت نقطه پایان نیست بلکه نقطه شروع است. زمین والیبال، زمین زندگی است. توپ را بردارید، ضربه بزنید و به دنیا نشان دهید که اراده، از هر ویلچری قویتر است.
من در لیک استانی که اخیرا برگزار شد، سه بار بهترین شدم، نه چون پاهام سالم بود، بلکه چون قلبم ایستاده بود. شما هم بایستید و تاریخ را بنویسید. خانوادهام ثابت کرد: از خانه کارگری، قهرمانان ملی بیرون میآید. از آقایان دهباشی رئیس ورزش و جوانان و یکرنگی رئیس هیات جانبازان و معلولین رودان و کامجو رئیس هیات استان و شهدادی رئیس هیات میناب به جهت برگزاری لیگ استان و همچنین خانم محمدی پور سرپرست و مربی تیم والیبال نشته شهدای رودان قدردانی می کنم.
نظر شما