پرستاری با قلبی از جنس زینب (س)/ صبر و عشق در لباس سپید

خبرگزاری شبستان-خراسان جنوبی؛ زینب روحانی مقدم- پنجم جمادی‌الاول، سالروز ولادت بانوی بزرگ کربلا، حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها)، به نام روز پرستار در تقویم ایران ثبت شده است؛ روزی که بهانه‌ای است برای قدردانی از فرشتگان سپیدپوشی که بی‌وقفه در کنار بیماران ایستاده‌اند، درد را تسکین داده‌اند و امید را در دل‌ها زنده نگه داشته‌اند.

حضرت زینب (س)، با پرستاری از امام سجاد (ع) در سخت‌ترین لحظات پس از عاشورا، نماد والای صبر، فداکاری و مراقبت بی‌منت است. پرستاران امروز، با الهام از این بانوی بزرگ، در خط مقدم سلامت ایستاده‌اند و با جان و دل، از بیماران مراقبت می‌کنند.

در همین مناسبت، پای صحبت‌های الهه ریاسی، پرستار پرتجربه خراسان جنوبی نشسته‌ایم؛ کسی که ۱۶ سال از عمر خود را وقف خدمت به بیماران کرده و روایت‌هایی از جنس اشک، لبخند، امید و ایثار برایمان بازگو می‌کند.

پرستاری را با عشق انتخاب کردم، نه با موج کنکور

الهه ریاسی، پرستار باسابقه خراسان جنوبی با ۱۶ سال تجربه در بخش‌های مختلف درمانی در گفتگو با خبرنگار شبستان از خاطرات تلخ و شیرین، دغدغه‌های صنفی، و معنای واقعی پرستاری سخن گفت.

وی که پرستاری را از دل تجربه‌ای خانوادگی آموخته، معتقد است پرستار کسی است که در اوج خستگی، امید را به بیمار تزریق می‌کند.

از آغوش مادربزرگ تا آغوش بیماران

الهه ریاسی، کارشناس پرستاری، ۱۶ سال است که در بخش‌های جراحی عمومی، سوختگی، ICU تروما و دیالیز خدمت می‌کند. وی درباره انگیزه‌اش برای ورود به این حرفه گفت: مادربزرگم پنج سال با سرطان جنگید. پزشکش گفت اگر پرستاری خوبی نداشت، بیشتر از یک سال زنده نمی‌ماند. آن پنج سال اضافه، حاصل زحمات مادرم، خاله‌ و زن‌دایی‌ام بود. من پرستاری را با چشم دیدم و عاشقش شدم.

وی پرستاری را فراتر از یک شغل می‌داند: این‌که بتوانی با رفتار و مراقبت، روح و جسم بیمار را آرام کنی و حتی یک لحظه بیشتر به او فرصت زندگی بدهی، بهترین حس دنیاست.

اشک‌های سحرگاهی و لبخندهای شفابخش

وی از خاطرات تلخ و شیرین دوران کاری‌اش گفت؛ از جمله شبی در ماه رمضان که همسر یکی از همکارانش بر اثر تصادف به بیمارستان منتقل شد و سحرگاه همان شب، جان باخت. اما در کنار این تلخی‌ها، لحظاتی از جنس معجزه هم در ذهنش حک شده‌اند.

بانوی پرستار با شوق از دختری گفت که پس از تصادف در کما بود و پزشکان امیدی به بهبودی‌اش نداشتند. سحرگاه روز سوم، با دعای مادرش، دخترک چشمانش را باز کرد. وقتی به همراهانش خبر دادم، همه با اشک شوق آمدند. من هم با آن‌ها گریه کردم.

وی همچنین از مرگ دلخراش کودک دوساله‌ای گفت که در تصادف دچار ضربه مغزی شد و جان باخت: هنوز چهره معصوم آن کودک در ذهنم مانده است.

قانون ارتقاء بهره‌وری؛ گامی رو به جلو، گامی به عقب

وی اجرای قانون ارتقاء بهره‌وری را یکی از تغییرات مهم در حوزه پرستاری دانست که در ابتدا موجب تمایز ساعات کاری پرستاران با کارکنان ستادی شد اما به گفته وی، قوانین بعدی بسیاری از امتیازات را از پرستاران سلب کرد.

ریاسی با اشاره به شرایط سخت کاری پرستاران گفت: ما با بیماران زندگی می‌کنیم، به‌ویژه در بخش دیالیز که با بیماران مزمن سروکار داریم. کمترین کاری که می‌توانیم بکنیم، لبخند و روی خوش است. ارباب رجوع ما دردمند است و نباید دردی به دردهایش اضافه کنیم.

پرستار؛ فراتر از کلیشه‌های رسانه‌ای

وی از تصویر نادرستی که برخی رسانه‌ها از پرستاران ارائه می‌دهند، انتقاد کرد: متأسفانه پرستار را فقط آمپول‌زن می‌دانند یا در سریال‌ها فردی بداخلاق و بی‌روحیه نشان می‌دهند در حالی که پرستار کسی است که در اوج ناراحتی باید به بیمار روحیه بدهد و در اوج شادی، کنار یک دردمند باشد.

ریاسی افزود: پرستار کسی است که یاد گرفته از خوابش بزند تا از عزیز یک نفر دیگر مراقبت کند. این حرفه، فقط مهارت نیست؛ عشق می‌خواهد، صبر می‌خواهد، دل می‌خواهد.

مطالبه‌گری، نه گلایه‌مندی

بانوی پرستار با اشاره به بی‌توجهی مسئولان به مطالبات پرستاران و طولانی شدن روند پرداخت آن، گفت: متأسفانه برخی مسئولان فقط در تیتر روزنامه‌ها از پرستاری دفاع می کنند درحالیکه عمل باید شاهد تحقق این وعده ها باشیم.

وی با اشاره به نقش پرستاران در بحران‌هایی چون کرونا، تصادفات جاده‌ای، پیک‌های آنفلوآنزا و حتی جنگ ۱۲ روزه گفت: پرستاران همیشه در صف اول بوده‌اند، اما در پرداخت حقوق و مزایا، باید بهتر حمایت می شدند.

پیامی برای نسل جدید پرستاری

وی خطاب به جوانانی که قصد ورود به این حرفه را دارند، گفت: اگر عاشق پرستاری هستید، حتماً وارد شوید. اما اگر فقط با موج کنکور آمده‌اید، انصراف دهید. چون این حرفه فرسودگی جسمی و روانی زیادی دارد.

وی در پایان از تجربه‌ای گفت که احساس کرده واقعاً زندگی کسی را تغییر داده است: آقایی که یک ماه بعد از دامادی‌اش با سرطان روده بستری شد، ابتدا درمان را نمی‌پذیرفت. با صحبت‌های من راضی شد. دو سال بعد، با کودکی در آغوشش آمد و گفت: شما باعث شدید لحظه ناب پدر شدن را تجربه کنم.