خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| بوی قرنها عبادت و مهربانی در شبستان تاریخی مسجد پیچیده. نوری نرم از پنجرههای رنگی بر سنگفرشهای صیقلخورده میافتد، جایی که رد پای نمازگزاران بینام هنوز پیداست. دیوارها هنوز نفس میکشند؛ گویی هر آجر، ذکری از گذشته را در خود تکرار میکند. اینجا مسجد نو شیراز است؛ یکی از همان مساجد کهن فارس که قرنهاست تکیهگاه ایمان مردم و نشانی از شکوه معماری ایرانی ـ اسلامی است.
اما زمان، بیتفاوت از کنار هیچ میراثی نمیگذرد. ترکهایی که بر گچهای قدیمی نشسته، علاوه بر نشانه فرسودگی، یک هشدارِ فراموشیاند. همین دغدغه است که این روزها، دست مرمتگران را به کار واداشته تا شکوه گذشته را دوباره به این بناها بازگردانند.
نغمه زندگی در مساجد تاریخی فارس
صادق زارع، سرپرست معاونت میراث فرهنگی استان فارس، در حاشیه بازدید از پروژههای مرمتی شیراز میگوید: «حفظ بناهای تاریخی فارس در واقع پاسداشت هویت ملی و فرهنگی کشور است. مرمت و ساماندهی این آثار برای صیانت از گذشته و بهرهبرداری گردشگری و انتقال این زیباییها به نسلهای آینده انجام میشود.»
به گفته او، هماکنون ۳۴ اثر تاریخی در سطح استان فارس زیر چتر مرمت قرار گرفتهاند که در میان آنها، تعدادی از کهنترین مساجد استان نیز به چشم میخورند؛ بناهایی که علاوه بر جایگاه عبادی، روایتگر تاریخ تشیع در این دیار کهن هستند.
از مسجد نو تا مسجد کبیر نیریز
زارع ادامه میدهد: «پروژههایی همچون مسجد نو، مسجد فتح و مسجد قدس در شیراز در حال اجراست. مرمت این آثار ضمن حفاظت از بافت تاریخی، زمینه جذب گردشگر و ارتقای تجربه فرهنگی در شهر را فراهم میکند.»
مرمت مسجد جامع کبیر نیریز، مسجد جامع داراب، مسجد جامع سوریان بوانات و همچنین مساجد علیخان و باقرخان در شهرستان لامرد نیز از جمله پروژههایی هستند که هماکنون در حال انجاماند.
اما فعالیتها تنها به شیراز محدود نمیشود. او با اشاره به گستره این طرحها در سراسر استان میافزاید: «مرمت مسجد جامع کبیر نیریز، مسجد جامع داراب، مسجد جامع سوریان بوانات و همچنین مساجد علیخان و باقرخان در شهرستان لامرد نیز از جمله پروژههایی هستند که هماکنون در حال انجاماند.»
بازگشت به خشت ایمان
این پروژهها، تلاشی برای زنده نگه داشتن حافظهای تاریخی هستند. هر کاشی که مرمت میشود، بخشی از گذشتهای است که دوباره در دل امروز جا میگیرد. مرمت این مساجد همان بازخوانی ایمان و اصالت است در قالبی معماری.
زارع در پایان تأکید میکند: «هدف ما از این مرمتها، علاوه بر حفظ ظاهر بنا؛ برگرداندن زندگی دوباره به فضاهایی است که روزگاری قلب تپنده اجتماع بودند چرا که این مساجد، نماد وحدت و پیوند مردم با تاریخ و فرهنگ خویشاند.»
در غروب شیراز، وقتی صدای اذان از مسجد نو در میان کوچههای قدیمی میپیچد، روشن میشود که میراث، چیزی فراتر از آجر و گچ است؛ روحی است که اگر مراقبش باشی، تا همیشه زنده میماند.
نظر شما