خبرگزاری شبستان-مهدی رحمانیان| در میان جوانان مستندساز کشور، نام حسن وزیرزاده با مسیر متفاوتی شناخته میشود؛ مسیری که از صحن مسجد امام حسین(ع) جهرم آغاز شد و تا سالنهای جشنوارههای ملی و بینالمللی ادامه یافت. او از همان روزهایی که با دوربین قدیمی پدر، تصاویر سادهای از مراسمهای مسجد ثبت میکرد، میدانست نگاهش قرار است روایتگر حقیقت باشد.
وزیرزاده که حالا چندین مستند شاخص در کارنامه دارد، ریشه موفقیت خود را در حمایت و فضای پرورش مسجد میداند؛ جایی که نخستین فرصت تجربه، آموزش و باور به کار فرهنگی را برایش فراهم کرد. این گزارش، نگاهی دارد به مسیر رشد و فعالیتهای کارگردانی که از دل مسجد برخاست و روایت ایمان را به زبان تصویر بازگو کرد.
او که متولد ۱۳۶۶ در جهرم است تحصیلات خود را در رشته کارشناسی تدوین فیلم به پایان رسانده و تجربه ساخت مستندهایی چون «سیاح» و «آقای معاون»، «آورتین»، «قاعده بازی»، «مثلث مرگ»، «پرستاران»، «سرزمین مادری»، «قلب عقیق»، «به سوی آسمان»، «ام غیاث» و... را در کارنامه دارد. وزیرزاده در گفتوگو با خبرنگار شبستان، مسیر حرفهای و تأثیر مسجد بر زندگیاش را بهطور مفصل روایت کرد؛ از دوران کودکی تا فعالیت حرفهای در تهران.
آغاز علاقه از دوربین قدیمی پدر
علاقه او به فیلم و مستندسازی از کودکی و با یک دوربین قدیمی شخصی شروع شد که مرحوم پدرش آن را خریداری کرده بود. او از همان دوران نوجوانی به ضبط و تدوین فیلم علاقهمند شد و تجربیات اولیهاش با فیلمهای کوتاه خانگی و عکاسی از سوژههای مختلف شکل گرفت.
میگوید: «از همان اول دوست داشتم دوربین دستم باشد، حتی عکس گرفتن از پنجره، دوچرخه و محیط اطراف هم برایم جذاب بود. اولین تجربههایم با فیلمهای مینی دی وی و نگاتیوهای ۳۶ تایی بود که خودمان ظاهر میکردیم.»
مسجد؛ نقطه عطف مسیر حرفهای
ورود جدی او به دنیای مستندسازی، مسجد امام حسین (ع) جهرم بود. وزیرزاده از فعالیتهای سادهای چون فیلمهای طنز برای جشن نیمه شعبان در مسجد یاد میکند و معتقد است همین فعالیتها پایهگذار مسیر حرفهایاش شده است.
ما با دوربین ابتدایی خود، فیلم کوتاه طنز برای مراسم مسجد میساختیم. هیچ تجربه حرفهای نداشتیم، اما همان فیلمها باعث خنده و شادی حضار میشد و همین تشویق اولیه، انگیزهای شد برای ادامه مسیر.
میگوید: «ما با دوربین ابتدایی خود، فیلم کوتاه طنز برای مراسم مسجد میساختیم. هیچ تجربه حرفهای نداشتیم، اما همان فیلمها باعث خنده و شادی حضار میشد و همین تشویق اولیه، انگیزهای شد برای ادامه مسیر.»
او به نقش مربیان و اساتید مسجد اشاره میکند و میگوید: «حمایتهایی که از سوی مسئول و دیگر بزرگان مسجد شد، مثل آقایان گواهیان، رحمانیان و پابرجا، باعث شد علاقه ما به سمت حرفهای شدن حرکت کند.»
مستندسازی شهدا؛ ادامه راه با هدف و معنا
وزیرزاده مسیر حرفهای خود را با ساخت مستندهای کوتاه درباره شهدای جهرم ادامه داد و پس از آن، به موضوعات بزرگتر و ملی پرداخت. مستندهایی مانند بوی باران و کار درباره آزاده سرافراز دکتر جوادیان از جمله آثار دیده شده او هستند. به گفته او «اولین کارهایی که انجام دادم به شبکه سراسری وصل شد و همین باعث شد مسیر حرفهای من در تهران آغاز شود. مسجد نقش بسیار مستقیم و حیاتی در این مسیر داشت.»
این کارگردان فیلمهای مستند تأکید میکند که نگاه او همواره هدفمند و با پیام اجتماعی بوده و تنها به روایت شهدا اکتفا نمیکند: «هنوز هم سعی داریم آثارمان هم مخاطب مذهبی و هم مخاطب عمومی را جذب کند و پیامی موثر منتقل شود.»
حمایت مسجد و دسترسی به تجهیزات
وزیرزاده میگوید حتی وقتی امکانات محدود بود، مسجد برای علاقهمندان فیلمسازی سنگ تمام گذاشت و تجهیزات اولیه مانند دوربین، نور و ابزار تدوین را در اختیار بچهها قرار داد: «با دوربینهای قدیمی و نرمافزارهای ابتدایی، کارهای ما شروع شد، اما همین حمایتها باعث شد که مسیرمان جدی و حرفهای شود. مسجد هم به ما روحیه و آموزش داد، هم امکانات فنی و مالی لازم را فراهم کرد.»
او به اهمیت فضای آموزشی و حمایتی مسجد اشاره میکند و ادامه میدهد: «مسجد ما همیشه اولویت را بر رشد و آموزش نوجوانان و جوانان میگذاشت و فعالیتها فقط سرگرمی نبود. کلاسهای خصوصی، پاسخ به سوالات منطقی نوجوانان و آموزشهای فرهنگی باعث شد ما با انگیزه و اعتماد به نفس مسیر حرفهای را دنبال کنیم.»
با دوربینهای قدیمی و نرمافزارهای ابتدایی، کارهای ما شروع شد، اما همین حمایتها باعث شد که مسیرمان جدی و حرفهای شود. مسجد هم به ما روحیه و آموزش داد، هم امکانات فنی و مالی لازم را فراهم کرد.
تجربه تهران و ادامه مسیر حرفهای
با ورود به تهران، وزیرزاده از طریق معرفی مسجد با بزرگان مستندسازی کشور آشنا میشود و اولین پروژههای حرفهای خود را در مرکز مستند حقیقت با تهیهکنندگی مرتضی شعبانی آغاز میکند. او معتقد است این موفقیتها بدون پشتوانه و حمایت مسجد امکانپذیر نبود. میگوید «مسجد نقطه شروع مسیر من بود و تا امروز هم تاثیرش در حمایتهای روحی و حرفهای را حس میکنم.»
از قاعدهی بازی تا دوئل بوکمال، هر قاب از فیلمهای وزیرزاده یادآور جوانانی است که ایمان را با هنر گره زدند و نشان دادند مسیر خلاقیت از مسجد هم میگذرد.
او درباره مسیر فعالیتهای مستندسازی خود میگوید: «چند سالی است که توفیق ساخت چند مستند را پیدا کردهام؛ کارهایی که بعضی از آنها بیش از انتظار دیده شدند. نخستین اثری که برای من نقطهی عطف شد، مستند «آورتین» بود؛ کاری دربارهی حاج قاسم سلیمانی که یک سال پس از شهادت ایشان ساخته شد و توانست در جشنواره مستند حقیقت، جایزهی "سرباز وطن" را از آن خود کند. پس از آن آثار دیگری مانند «قاعدهی بازی»، «دوئل بوکمال»، «چرا یمن» و «پشت پرده همکاری» ساخته شد که هر یک در جشنوارههای مختلف داخلی و بینالمللی جوایزی کسب کردند.»
از قاب مسجد تا جشنوارههای بینالمللی
برای وزیرزاده و یارانش، هر پلان بوی خاک محراب میدهد. آنها از سادگی مسجد به درخشش جشنواره رسیدند، اما هنوز تیتراژ همه فیلمهایشان با نام «مسجد امام حسین(ع)» آغاز میشود.
او با اشاره به تیم همراهش ادامه میدهد: «در تیتراژ کارهایمان اگر دقت کنید، نام مسجد امام حسین(ع) جهرم و مؤسسه دوستان آسمانی را خواهید دید. این فقط یک امضا یا شعار نیست؛ واقعاً همهچیز از همانجا آغاز شده. تقریباً تمام عوامل فنی و هنری کارها، از فیلمبردار و تدوینگر گرفته تا صدابردار و طراح جلوههای ویژه، بچههای مسجد هستند. از آقای احمد رحمانیان تا سعید بهشتیان و معصومی، هر کدام از دل همان فضای مسجد برخاستند و امروز به نیروهای حرفهای و شناختهشده در حوزه مستندسازی تبدیل شدهاند.»
در تیتراژ کارهایمان اگر دقت کنید، نام مسجد امام حسین(ع) جهرم و مؤسسه دوستان آسمانی را خواهید دید. این فقط یک امضا یا شعار نیست؛ واقعاً همهچیز از همانجا آغاز شده. تقریباً تمام عوامل فنی و هنری کارها، از فیلمبردار و تدوینگر گرفته تا صدابردار و طراح جلوههای ویژه، بچههای مسجد هستند.
وزیرزاده با لبخند از استمرار همکاری با گروه مسجد میگوید: «ما هنوز هم بیشتر پروژهها را با بچههای جهرم میبندیم. البته با تیمهای تهرانی هم تعامل داریم، اما تا جایی که بتوانم، سعی میکنم کار را در همان جمع صمیمی بچههای مسجد پیش ببرم. مثلاً مستند «چرا یمن» و «فرانت» هر دو در جهرم تدوین شدند و در مسجد امام حسین(ع) شکل گرفتند. حتی آخرین کارمان، «به جرم بیداری» درباره حوادث غزه، تدوین اولیهاش در همان موسسه مسجد انجام شد و بعد برای نهاییسازی به تهران رفت.»
او از پروژهی تازهای هم خبر میدهد: «کار جدیدی که انشاءالله به زودی آغاز میکنیم، بازسازی بخشی از عکسهای تاریخی است. در این پروژه دوباره از توان فنی بچههای مسجد استفاده میکنیم؛ کسانی که حالا در حوزه گرافیک و هوش مصنوعی به سطح بالایی رسیدهاند. شاید کیلومترها دور از هم باشیم، اما با دل و کار یکی هستیم.»
وزیرزاده در پایان تأکید میکند که این مسیر برای او علاوه بر یک حرفه، یک عهد معنوی است: «من همهی این موفقیتها را مدیون همان مسجد و فضایی میدانم که به ما یاد داد کار را برای خدا بسازیم، نه برای دیده شدن. همین نیت باعث شد بچههای مسجد امام حسین(ع) جهرم امروز در کنار هم بمانند و پرچم تولیدات فرهنگی و مستندهای مؤمنانه را بالا نگه دارند.»
حسن وزیرزاده امروز همچنان مسجد را منبع الهام و حمایت خود میداند و امیدوار است مسیرش در مستندسازی با پیام و تاثیرگذاری ادامه یابد: «هدف من همیشه ساخت آثاری با پیام روشن و تاثیرگذار است، و مسجد همچنان نقطه قوت و پشتوانهای برای من باقی مانده است.»
نظر شما