اهالی این مسجد هر سال میهمان ویژه امام رضا(ع) هستند

به‌ گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از بنیاد هدایت، در دل یکی از محله‌های کم‌برخوردار تبریز، جایی که کوچه‌ها هنوز با همت اهالی آسفالت می‌شود و دیوار مسجد با صبر و آجر بالا می‌رود، مردی ایستاده است. نامش حجت الاسلام داور بابازاده است؛ متولد ۱۳۵۶، امام محله مسجد صاحب‌الزمان(عج) در تبریز، مردی از جنس مردم.

از سال ۹۵، او چراغ این خانه خدا را روشن نگه داشته. نه فقط با اذان و اقامه، که با دل دادن به دردهای کوچک و بزرگ اهالی محله. محراب مسجد را خودش با کمک مردم آجر به آجر ساخته؛ با دست خالی، اما دلی پر از شوق خدمت.

او تخصصش را وقف کودکان و نوجوانان کرده. در مسجد، کلاس‌های اخلاق و قرآن برپاست. جشن تکلیف می‌گیرند و پایگاه بسیج را فعال کرده‌اند. در همین مسجد است که پزشکان داوطلب چند بار در سال رایگان بیماران را ویزیت می‌کنند و دارو می‌دهند.

محله، فقیر است. اما مردمانش با غیرتند. سه سال است که صندوق حضرت علی‌اکبر(ع) راه افتاده؛ صندوقی برای کمک به بی‌بضاعت‌ها، با سرمایه‌ای که از دل همین مردم جمع می‌شود. همین «در حد وسع خود»ها، گره‌های بزرگی را باز کرده‌اند.

اینجا، اختلافات با کمک مسجد حل می‌شود. پیش از آنکه زوج‌های جوان کارشان به دادگاه بکشد، پای صحبت‌های داور بابازاده می‌نشینند و همیشه این‌طور بوده که اختلاف‌ها حل شده و طلاقی ثبت نمی‌شود. مسجد، سنگر آرامش است.

بانوان مسجد، ستون‌های پرتوان این خانه‌اند. از محرم تا آخر صفر، هر روز روضه می‌گیرند. ۲۵ روز فاطمیه، چهارشنبه‌ها دعای هفتگی، و دلی پر از مهر. بانویی از همین محله، مدیریت این برنامه‌ها را بر عهده دارد؛ روابط عمومی‌اش آن‌قدر قوی است که از راه‌های دور و نزدیک، زنانی را به این محفل می‌کشاند.

جوانان پایگاه بسیج، در بزنگاه‌ها میدان‌داری می‌کنند. از جنگ ۱۲ روزه گرفته تا تبیین و پاسخ به شایعات، آرامش را به دل مردم برمی‌گردانند. حتی زمانی که شایعات بی‌اساس برخی را نگران کرده بود، حاج آقای بابازاده، خطاب به مردم گفت: «حاضرم عمامه و سرم را باهم تقدیم کنم اما برای شما مردم اتفاقی نیفتد؛ تا من هستم، نگران نباشید.»

گروه‌های هم‌فکری از هیأت امناء تا بسیج، با خرد جمعی تصمیم می‌گیرند. هر شب، بعد از نماز، صدای قرآن در مسجد می‌پیچد. تفسیر، دعای توسل، احکام، صحیفه سجادیه، نهج‌البلاغه.

روزی که خادمان حرم امام رضا(ع) بی‌خبر به مسجد آمدند، دیدند ۱۵۰ نفر در میانه روضه شب شهادت آن حضرت نشسته‌اند. پرچم را که بالا بردند، گریه‌ مردم از دیوارها بالا رفت. گفتند: «در تبریز گشتیم، تنها مسجدی که درش باز بود، مسجد شما بود.» از آن روز بود که دیگر این برنامه هر ساله شد و در شهادت آن حضرت، خادمان حرمش به این مسجد می‌آیند با غذای حضرتی و هدایای تبرکی.

حاج آقای بابازاده، نه یک مدیر است، نه فقط یک امام جماعت. او دل‌سوز مردمی است که از در مسجد وارد می‌شوند و با آرامش بیرون می‌روند. مردی که محراب را با دست ساخت، اما دل‌ها را با ایمان.