خبرگزاری شبستان، گروه بینالملل: «أحصاه الله ونسوه والله علی کل شیء شهید» (عمالی که خدا حساب همه آنها را برشمرده است در حالی که آنها آن را فراموش کرده اند، و خدا بر هر چیز گواه است) (مجادله ۶)؛ هفتصد و سی روز گذشته است از آغاز جنایتی که با نام «امنیت» آغاز شد و با خون کودکان و ویرانی شهرها ادامه یافت؛ از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ تا هفتم اکتبر ۲۰۲۵، غزه در آتش جنگی بیامان سوخت، اما شعله ایمان خاموش نشد.
در غزه، جایی که خاک با نام شهیدان آمیخته است، پرچمهای درد بر بام هزاران دل برافراشتهاند؛ دلهایی که با خون و بیپناهی تپیدهاند. دهها هزار شهید، زخمی، اسیر؛ ستارگانی که از آسمان آزادی فرو افتادند. خانههایی که بر سر ساکنانشان فرو ریخت، بیمارستانهایی که نفسشان برید، و مدارسی که به تلی از اندوه بدل شدند.
این یورش سادیسمی، کوچک و بزرگ نمیشناخت، اما اراده را نشکست. غزه روایتگر ملتی است که با زخمهایش زندگی میکند و از خاکستر خود قهرمان میرویاند. در هر کوچه و ویرانه، صدایی است که فریاد میزند: «غزه نمیمیرد!» زیرا این سرزمین، هرچند در آتش میسوزد، از ایمان و امید زاده میشود.
دو سال کشتار، ۷۳۰ روز بمباران و محاصره، اما غزه پابرجاست؛ بیش از دو میلیون و چهارصد هزار نفر زیر سایه تهدید دائمی زندگی میکنند، در سرزمینی که ۸۰ درصدش در اشغال دشمن است و بر ویرانههایی که ۹۰ درصدش دیگر جایی برای نفس ندارد.
بر این خاک، بیش از ۲۰۰ هزار تُن مواد منفجره فروریخته است؛ بر زمینی که حافظهی یک ملت را در خود دارد.
خون در خیابانها جاری است و ارقام به زبان آمدهاند: ۷۶ هزار و ۶۳۹ شهید؛ از میان آنان بیش از ۲۰ هزار کودک، ۱۲ هزار و ۵۰۰ زن، ۹ هزار مادر و ۲۲ هزار مرد.
از میان شهیدان، هزار و ۶۷۰ نفر از کادر درمان، ۱۴۰ نفر از نیروهای دفاع مدنی، ۲۵۴ خبرنگار، ۱۷۶ کارمند شهرداری، ۷۸۷ نیروی پلیس و امدادگر، ۸۹۴ ورزشکار و ۴۶۰ انسان که با گرسنگی جان دادند.
زمین از ویرانی میلرزد؛ ۲۶۸ هزار واحد مسکونی به کلی نابود شده، ۱۴۸ هزار خانه دیگر غیرقابل سکونت، و ۱۵۳ هزار خانه نیمهویران. بیش از دو میلیون نفر آواره شدهاند و ۲۸۸ هزار خانواده پناهی برای ماندن ندارند.
آموزش نیز زیر آوار مدفون شد، ۹۵ درصد مدارس آسیب دیدهاند، ۶۶۸ ساختمان آموزشی مستقیماً هدف قرار گرفتهاند و بیش از ۷۸۵ هزار دانشآموز از تحصیل محروماند.
بخش سلامت نیز فروپاشیده، ۳۸ بیمارستان و ۹۶ مرکز درمانی از کار افتاده، ۱۹۷ آمبولانس هدف بمباران قرار گرفته است.
در کشاورزی، ۹۴ درصد زمینهای زراعی نابود شدهاند؛ تولید غذا از ۴۰۵ هزار تن به ۲۸ هزار تن سقوط کرده و تمام منابع شیلاتی از میان رفته است.
زیرساختها نیز ویراناند، ۵۰۸۰ کیلومتر شبکه برق، ۷۰۰ هزار متر شبکه آب و فاضلاب، و ۳ میلیون متر از جادهها تخریب شدهاند. ۲۴۷ ساختمان دولتی و ۲۰۸ اثر تاریخی و فرهنگی نابود گشتهاند.
در حالیکه نیاز به کمکهای انسانی حیاتی است، گذرگاهها ۲۲۰ روز بسته بودهاند. ورود ۱۲۰ هزار کامیون حامل غذا و سوخت ممنوع شده و ۶۵۰ هزار کودک در آستانه مرگ از گرسنگیاند.
بیش از ۱۲ هزار و ۵۰۰ بیمار سرطانی بدون دارو ماندهاند و ۳ هزار بیمار نیازمند درمان فوری خارج از غزهاند، اما دشمن اجازه سفرشان را نمیدهد.
زیانهای مستقیم از مرز ۷۰ میلیارد دلار گذشته است؛ رقمی که دربرگیرنده نابودی در بخشهای بهداشت، آموزش، مسکن، کشاورزی، صنعت، تجارت، حملونقل، انرژی و خدمات عمومی است.
اما غزه هنوز زنده است. هنوز فریاد میزند که این اعداد، تنها آمار نیستند؛ بلکه حکایت روحی است که شکسته نشد. غزه، سرزمین محاصرهشدهای نیست، نماد انسانِ آزاد است؛ گواه زندهای بر اینکه کرامت را نمیتوان بمباران کرد و امید را نمیتوان کُشت.
غزه با تمام زخمهایش میگوید:
من زندهام...
من میمانم...
و از دل ویرانی، دوباره برمیخیزم.
آری، اینها عدد نیستند؛ صدای مردمیاند که با ایمان و اراده ایستادهاند، در برابر ماشین مرگ، با دستان خالی اما با قلبی لبریز از یقین. غزه به جهان میگوید: «زندگی و کرامت شکستناپذیرند، و عدالت الهی روزی فراخواهد رسید».
نظر شما