به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، شیراز، شهری که قرنهاست با نام شعر و ادب در حافظه ایرانیان زنده مانده، این روزها بار دیگر جلوهای تازه از میراث ادبی خود را در قاب یک دیوارنگاره به نمایش گذاشته است. دیوار تازهنقش بسته شهر، محفلی خیالی از شاعران نامدار شیراز را گرد هم آورده؛ محفلی که در آن، تاریخ و فرهنگ در کنار هم روایتگر روح شاعرانه این دیارند.
این اثر هنری را میتوان پاسخی ایرانی و شرقی به شاهکار رافائل، «مکتب آتن»، دانست؛ جایی که فیلسوفان یونان گرد هم آمدهاند تا از عقلانیت و استدلال بگویند. اما در نسخه شیرازی، جای فیلسوفان را شاعران گرفتهاند؛ چهرههایی که قرنهاست با زبان شعر به پرسشهای زندگی، عشق، اخلاق و حقیقت پرداختهاند.
در مرکز تصویر، سعدی و حافظ همچون دو قطب روح ایرانی ایستادهاند؛ سعدی با نگاه اخلاقی و حکمت عملی و حافظ با زبان عاشقانه و نقادانه. پیرامون آنان، شاعران دیگری چون جهانملک خاتون ـ بانوی شاعر سده هشتم ـ وصال شیرازی و اهلی، قاآنی و شوریده، عرفی، عبدی بیک، بابا فغانی، شاهداعی و مکتبی گرد آمدهاند؛ هر یک نمادی از جریانهای گوناگون شعری از تغزل و رندی تا عرفان و نقد اجتماعی.
فضای اثر نیز بازتابی از باغ ایرانی است: جویهای آب زلال، سبزی باغها و پرواز پروانهها یادآور این نکتهاند که سرچشمه اندیشه در شرق نه در سنگ و مرمر، که در طبیعت و زندگی جاری بوده است.
این دیوارنگاره به مناسبت روز شعر و ادب فارسی پردهبرداری شده؛ روزی که یادآور جایگاه شعر بهعنوان یکی از مهمترین سرمایههای فرهنگی ایران است. همانگونه که فلسفه در غرب نقشی بنیادین در شکلگیری تمدن داشت، در ایران این شعر بود که بهجای فلسفه نشست؛ راهی برای اندیشیدن، نقد زمانه و خلق معنا.
شیراز، با این اثر تازه، بار دیگر نشان داده است که همچنان پایتخت جاودانه شعر فارسی است. این دیوار نه تنها یادگاری برای امروز، که یادآوری است از گنجینههای فراموشنشدنی گذشته؛ گنجینهای که اگر نسل امروز آن را نبیند و نشناسد، غبار فراموشی بر سیمای آن خواهد نشست.
بیستوهفتم شهریورماه، روز شعر و ادب فارسی، فرصتی است برای بازگشت به این ریشههای عمیق و پاسداشت سرمایههایی که قرنها مایه هویت و اعتبار ایران بودهاند.
نظر شما