به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان در استان آذربایجان غربی، ماههاست که آسمان بر فراز زاویه سکمنآباد و روستاهای اطرافش، رنگ باران به خود ندیده است. خشکسالی ممتد، زمینها را ترکخورده و چاهها را کمآب ساخته، و دامداران و کشاورزان را با چالش معیشتی و نگرانیهای عمیق مواجه کرده است. اما در دل این روزهای سخت، امید همچنان زنده است؛ امیدی که دیروز صبح در قالب آیینی کهن و مذهبی، به تصویر کشیده شد.
اهالی زاویه سکمنآباد، از کوچکترین کودک تا سالمندترین فرد روستا، با لباسهای ساده اما دلهایی مملو از اخلاص، راهی دشت باز اطراف روستا شدند. صفوف نماز، منظم و یکپارچه، زیر آسمانی آرام شکل گرفت. صدای اذان و تکبیر، در سکوت کوهها و مزارع پیچید و پرچمها و پارچههای سپید در دست نمازگزاران، نمادی از پاکی نیتها و انتظار رحمت الهی بود. مراسم با قرائت آیاتی از قرآن کریم و سخنان کوتاه امام جماعت روستا آغاز شد.
حجت الاسلام پورعبدالله، امام جماعت مسجد امام حسین (ع) و مدیر کانون فرهنگی و هنری آینده سازان با یادآوری آموزههای دینی، نقش دعا و توسل را در گذر از سختیها پررنگ دانست و گفت: دست نیاز به سوی خالق بردن، نه تنها طلب باران است، که یادآوری وابستگی انسان به لطف و فضل خداست.
سپس نماز باران در فضایی آمیخته با اشک شوق و زمزمههای امید اقامه شد. این مراسم علاوه بر بُعد معنویاش، جلوهای از وحدت و همدلی اجتماعی در برابر بحران بود؛ لحظاتی که مردم، فارغ از شغل و سن و جایگاه، تنها بهعنوان یک خانواده بزرگ، دعا کردند تا بارش رحمت، حیات را به زمینهای تشنه بازگرداند.
برای مردمان زاویه سکمنآباد، این مراسم فقط یک آیین مذهبی نیست؛ بلکه پیوندی است میان ایمان، فرهنگ و کار سختی که هر روز بر خاک تشنهشان انجام میدهند. آنان میدانند که حتی اگر باران بهزودی نبارد، همین همدلی و اتصال قلبها سرمایهای است که ماندگار خواهد ماند.
نظر شما