خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| هوای عصرگاهی روستا حال و هوای خاصی دارد. بچهها با توپ پلاستیکیشان وسط کوچه بازی میکنند و صدای خندهشان در دیوارهای کاهگلی روستا میپیچد. روبهروی کوچه، مسجد علیابنابیطالب (ع) مثل نگینی در دل محله میدرخشد. در نگاه اول، شاید این مسجد با زیربنای ۱۲۰ متر مربع، ساده به نظر برسد؛ اما برای مردم حسینآباد قبله، هر مترش حکایت از سالها انتظار، همدلی و ایستادگی دارد.
«یادتونه روزی رو که اولین بار نماز جماعت خوندیم اینجا؟»
این سؤال را آقای مجتبی آبدار، رئیس شورای روستا، با لبخند میپرسد. آقای پویانفر، دهیار و از فعالترین اعضای هیئت امنای مسجد، با لبخندی همراه با حسرت جواب میدهد: «آره، ماه رمضان سال ۹۶ بود، وقتی هنوز بوی تازهی سیمان از دیوارها میزد بیرون. باورمون نمیشد بالاخره مسجدی داریم که میتونیم چراغش رو روشن کنیم.»
روشنشدن چراغ محراب
داستان مسجد علیابنابیطالب (ع) از آبان ۱۳۹۵ شروع شد. همان روزهایی که اهالی حسینآباد قبله با نامهنگاریهای مکرر و پیگیریهای دهیار وقت، در نهایت دلشان قرص شد که روستا هم بالاخره صاحب مسجد خواهد شد. دو برادر خیر، آقایان کریم و کرم آبدار، ۱۳۰۰ متر زمین اهدا کردند و بنیاد برکت با اعتبار ۱۵۰ میلیون تومان ساخت مسجد را آغاز کرد.
یک سال بعد، در سوم خرداد ۱۳۹۶ و مصادف با رمضان ۱۴۳۸ هجری قمری، مسجد افتتاح شد؛ شبی که اولین نماز جماعت مغرب و عشا با اشک شوق مردم اقامه شد.
همان روزهایی که اهالی حسینآباد قبله با نامهنگاریهای مکرر و پیگیریهای دهیار وقت، در نهایت دلشان قرص شد که روستا هم بالاخره صاحب مسجد خواهد شد.
از همان سال بود که در شبهای قدر، مراسم احیا با سحری ساده در مسجد برگزار میشد. در دههی اول محرم، غذای نذری میان مردم تقسیم میشد. روحانیون اعزامی چون حاج آقا ثامنی، نیکوکار و کریمیانفرد یکی پس از دیگری آمدند و در محراب ایستادند. اما نقطه عطف مسجد، سال ۱۴۰۱ بود؛ وقتی حجتالاسلام غلامحسین حقشناس پا به روستا گذاشت.
او علاوه بر اقامه نماز جماعت، مسجد را به مرکز زندگی فرهنگی روستا تبدیل کرد. کلاس قرآن، آموزش احکام، حتی تمرینهای رزمی و برنامههای شاد کودکانه … غلامحسین «عمو روحانی» بچههای روستا شده بود، همان کسی که برای بچهها شعر میخواند و مسابقه برگزار میکرد.
وقتی یک روحانی، روستا را سیراب کرد
اما نقش حجتالاسلام حقشناس فقط در مسجد نماند. حسینآباد قبله سالها با بحران آب دستوپنجه نرم میکرد. «اون موقع آب برای خوردن هم نداشتیم. مجبور بودیم از تانکر بیاریم.» این را آقای پویانفر میگوید.
روحانی جوان، پیگیر مشکلات شد. از فرماندار گرفته تا رئیس اداره آب، دادستان و امام جمعه؛ جلسات متعدد برگزار کرد و بالاخره در دهه فجر ۱۴۰۱، آب لولهکشی به روستا رسید. «اون روز جشن واقعی ما بود. آبی که از شیر جاری شد، برکت حضور روحانی بود.»
حقشناس با کمک جوانان جهادی محوطهی خاکی جلوی مسجد را سیمان کرد. همانجا بود که جشن نیمه شعبان ۱۴۰۱ با نورافشانی، مولودیخوانی و چند شب شادی برای مردم برگزار شد. بعدتر، جشنهای غدیر و فاطمیه نیز رونق گرفت.
مسجد و روستا در آینه امروز
حسینآباد قبله با جمعیت حدود ۳۰۰ نفر و ۸۰ خانوار، حالا آب، برق، گاز و مدرسه پنجکلاسه دارد. مسجد مجهز به آشپزخانه، سرویس بهداشتی و دو دستگاه اسپلیت است. بسیج خواهران فعال است و برنامههای فرهنگی را با جدیت دنبال میکند.
حسینآباد قبله هنوز تشنه است؛ اما نه تشنه آب، تشنه استمرار حضور یک روحانی. حضور مداوم طلاب طرح هجرت یا روحانیون اعزامی میتواند دوباره جان تازهای به مسجد بدهد. اما یک خلأ جدی وجود دارد؛ نبود یک روحانی ثابت. بعد از رفتن حجتالاسلام حقشناس به قم، انسجام مسجد کمرنگتر شده است. نماز جماعت به حداقل رسیده و حضور در مناسبتها کمرنگتر از گذشته است.
یکی از نوجوانان روستا، با صداقت کودکانه میگوید: «وقتی حاجآقا میاومد، مسجد شلوغ میشد. الان دیگه خیلی ساکت شده.»
آیندهای که به مداومت نیاز دارد
حسینآباد قبله هنوز تشنه است؛ اما نه تشنه آب، تشنه استمرار حضور یک روحانی. حضور مداوم طلاب طرح هجرت یا روحانیون اعزامی میتواند دوباره جان تازهای به مسجد بدهد. بچههایی که در کلاس قرآن بزرگ شدند، نوجوانانی که با «عمو روحانی» احکام یاد گرفتند و زنانی که در جلسات بصیرتی شرکت کردند، همه چشمانتظارند.
دهیار روستا در پایان میگوید: «ما مسجد را با دست خالی ساختیم، با دست خالی هم نگهش داشتیم. اما بدون روحانی شدنی نیست. این بچهها تشنهی یاد گرفتن هستند. درست است که مسجد چراغ دارد، اما کسی باید باشد که روشن نگهش دارد.»
مسجد حضرت علیابنابیطالب (ع) در حسینآباد قبله، روایت زندگی است. روایتی از مردمی که دست در دست هم دادند، از روحانیای که آب و امید آورد و از نسلی که هنوز چشمبهراه ادامهی همان مسیر است.
روز جهانی مسجد یادآور این حقیقت است که مسجد، اگر زنده باشد، میتواند از دل خاک، زندگی برویاند.
نظر شما