خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| داغ تابستان بر آسفالت نشسته و غبار راه بر دوچرخههاست؛ اما این مسیر برای ۲۷ زائر عاشق، علاوه بر یک جاده، گام نهادن در سلوک حسینیست؛ مسیری که از شاهچراغ(ع) آغاز شده و تا بینالحرمین امتداد دارد. آیین بدرقه نهمین کاروان دوچرخهسواران راهیان کربلا از استان فارس، روز گذشته برگزار شد؛ سفری که هم ورزشی است و هم زیارتی، هم جسم را درگیر میکند و هم جان را.
سید ناصر ضرغامی، بنیانگذار و رئیس این کاروان خاص، در حاشیه این مراسم گفت: «این نهمین سالیست که کاروان ما راهی کربلا میشود؛ سفری که از دل عشق آغاز شد. در سال اول، تنها بودم، اما کمکم بر شمار همراهان افزوده شد و حالا، ۲۷ نفر از دلباختگان حسینی، با دوچرخههایشان به زیارت عتبات عالیات میروند.»
از استهبان تا بینالحرمین، ۱۱۰۰ کیلومتر با طعم ارادت
کاروانی که حالا در آیین بدرقهاش، مسئولان ورزش استان نیز حضور دارند، نماد پیوند میان ورزش و معنویت است. میثم قائدی، رئیس هیئت دوچرخهسواری فارس، ضمن آرزوی سلامتی برای اعضای کاروان، از اهمیت این حرکت در ایجاد الگویی متفاوت برای ورزشکاران سخن گفت. او افزود: «حرکت خودجوش این جوانان، نشان میدهد که ورزش علاوه بر میدان مسابقه، در مسیر عشق و ایمان هم معنا دارد.»
سفر ۱۱۰۰ کیلومتری این دوچرخهسواران تا کربلا، تبلور نوعی زیست مؤمنانه در زیربنای فرهنگ مردمی است. علیرضا عباسینژاد، رئیس گروه ورزش روستایی و عشایری نیز در مراسم بدرقه تأکید کرد: «کاروان دوچرخهسواران راهیان کربلا، الگویی برای نهادینهسازی ورزش همگانی با رویکرد فرهنگی و ارزشیست.»
سفری برای تداوم ایمان
این کاروان، سالهاست که از میان کوهها و دشتهای ایران، پیام ارادت را تا خاک عراق حمل میکند. پیام آنها ساده اما ریشهدار است: عشق به امام حسین(ع)، مرز نمیشناسد و در هر قالبی میتواند متجلی شود؛ حتی در قامت یک رکابزن خسته، در دل بیابان، در گرمای تیر و مرداد.
این سفر، مسیریست از درون به آستانه معرفت. مصطفی ایزدی، رئیس اداره ورزش و جوانان استهبان، نیز با اشاره به اهمیت این حرکت گفت: «سفر کاروان راهیان کربلا، نمایشی از اراده و ایمان جوانان ماست. باید از این ظرفیت برای ترویج فرهنگ پیادهروی اربعین و معنویت در ورزش بهره برد.»
باد به صورتشان میخورد، عرق در چشمانشان میریزد، زانوها زیر بار مسافت میلرزند اما دلهاشان آرام است؛ آرام، چون مقصد را میدانند. تابلوی کیلومترها پشت سر جا میماند، اما هر رکاب، آنها را قدمی به حرم میرساند. آنها نه برای قهرمانی آمدهاند و نه مدال، رکاب میزنند برای عرض ارادت؛ برای تعهدی درونی، عهدی که در دلِ مسیر شکل گرفته و در اربعین، به وصال میرسد. این سفر، تجلی ایمان است در حرکت.
وقتی دل، زائر باشد، دوچرخه فقط وسیلهایست تا جسم، پا به پای روح، راهی کربلا شود.
کاروانی که از حرم حضرت شاهچراغ(ع) آغاز طریق کرده، اکنون رهسپار کربلاست؛ تا در اربعین، آنجا که صدای لبیک یا حسین(ع) با گامهای میلیونها عاشق در هم میآمیزد، صدای رکابهایی باشد که با خلوص، راه را طی کردهاند؛ بیهیاهو، بیادعا و با ایمان.
نظر شما