به گزارش خبرگزاری شبستان، در تقویم خونین عاشورا، نهم محرم – روز تاسوعا – نه آغازی ساده و نه مقدمهای بر فاجعه است. تاسوعا خود روایت مستقلی است از غریبی، از محاصره و از اوج مظلومیت انسانی که در برابر سپاه باطل ایستاد، بیآنکه سستی کند یا شکوه نماید.
این روز، در نقل پرصلابت امام صادق علیهالسلام، یکی از تلخترین و در عین حال شکوهمندترین لحظههای تاریخ بشریت است؛ لحظهای که تاریخ، عظمت را در لباس غربت و عزت را در چهره مظلومیت تماشا کرد.
روزِ حصار، روزِ بیپناهی؛ اما نه روزِ شکست
امام صادق علیهالسلام، در بیانی که در جلد چهارم «الکافی» (صفحه ۱۴۷) نقل شده است، تاسوعا را روزی مینامند که در آن، حسینبنعلی علیهالسلام و یاران وفادارش در کربلا محاصره شدند. لشکر شام، با غرورِ قدرت، اطراف آنان را گرفت. عمر بن سعد و عبیدالله بن زیاد، از فراوانی سپاه خود شادمان شدند و در خیال باطلشان، حسین علیهالسلام را ناتوان و بیپشتوانه انگاشتند.
آنگونه که امام صادق علیهالسلام روایت میکند، سپاه دشمن، اطمینان یافت که از جانب اهل عراق، یاوری برای حسین علیهالسلام نخواهد آمد. این روز، روز یقین دشمن به تنهایی فرزند پیامبر صلیالله علیه و آله بود؛ و در عین حال، روزی بود که غربت، به بلندترین شکل خود معنا یافت.
«پدرم فدای آن حسین(ع)»؛ غربتی که عظمت را فریاد میزد
امام صادق علیهالسلام، در پایان این روایت، جملهای میفرماید که جان را میلرزاند و عمق غربت حسین علیهالسلام را مینمایاند: «پدرم فدای آن حسین که ناتوانش دیدند و او غریب بود»
در این جمله، هم داغ و سوگ خاندان پیامبر نمایان است، و هم عظمت آن مظلومیتِ باشکوهی که حسین علیهالسلام با صلابت کامل، آن را پذیرفت و بر دوش کشید. این غربت، نه از روی بییاوری، از جنس انتخاب بود. یاران اندک حسین علیهالسلام، همانها که در شب عاشورا چراغها را خاموش کرد تا اگر میخواهند، بروند؛ همانها بودند که با او ماندند و در تاسوعا، در برابر هزاران شمشیر، همچون کوهی ایستادند.
تاسوعا، آستانه آزمون نهایی انسان
تاسوعا را باید روز «آستانه» خواند؛ آستانهای میان دنیا و آخرت، میان ظاهری از محاصره و باطنی از عظمت، میان دلهره انسانی و اطمینان الهی. در این روز، جبهه حق در ظاهر در تنگنای عدد و محاصره افتاد، اما در حقیقت، جبهه باطل به حضیض پستی و بیرحمی سقوط کرد.
تاسوعا، یک لحظه ابدی است. لحظهای که در آن، مرز میان ایمان و ترس، وفاداری و خیانت، عزت و ذلت از هم تفکیک شد. در این روز، دشمن بر توان خود مغرور بود و امام بر حقانیت راهش آرام.
تاسوعا، غربتی باشکوه و آزمونی بیتکرار
نهم محرم، روزی نیست که تنها برای ذکر مصیبت باشد؛ این روز، آینهای است برای تأمل در پایداری، در تنهایی حق و در انتخابهای دشوار. تاسوعا، روایتی است از آنجا که مظلوم، عزیزترین است و فریاد نکردن، بلندترین فریاد.
در هیاهوی سپاه دشمن، در شادی عبیدالله و عمر بن سعد، در حلقه محاصرهای که تنگ شد، عزت همچنان ایستاده بود؛ بر بلندای غربت.
و این، راز همیشگی تاسوعاست.
نظر شما