به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، ازدواج، واژهای که زمانی لبخند را مهمان چهرهها میکرد، امروز در پسزمینهای از دغدغههای اقتصادی، ترس از تعهد و فشارهای اجتماعی، رنگ باخته است.
آنچه قرار بود پیوند دلها باشد، اکنون در میان اقساط، قیمت سکه، لیست جهیزیه و انتظارات خانوادگی گم شده؛ گویی فاصلهای عمیق میان عشق و استطاعت شکل گرفته است.
زمانی، خانهای با یک فرش دستدوم، چند ظرف ساده و دو دل مشتاق، آغازگر زندگی مشترک بود. حالا اما همان خانه باید نمایشی از رفاه ظاهری باشد؛ با وسایل لاکچری، تشریفات تجملی، تالارهای میلیاردی و چشمانی نگران که از پشت قاب گوشیها دنبال «مقایسه» میگردند، نه معنا. در این هیاهوی پرزرقوبرق، ازدواج آزمونی است سخت، پرهزینه و گاه دلسردکننده.
در این میان، جوانانی هستند که هنوز به سادگی ایمان دارند؛ که باور دارند میتوان زندگی را با دو استکان چای و سقفی امن آغاز کرد، اگر جامعه بخواهد همراهشان شود، نه قاضیشان باشد. اما آیا نظامهای حمایتی، رسانهها، نهادهای فرهنگی و حتی خانوادهها، به اندازه کافی برای این باور راه گشودهاند؟
با این حال، حمید افرامن در قامت یکی از مدیران حوزه اجتماعی، چشماندازی متفاوت ترسیم میکند؛ چشماندازی که از "اصلاح نگرشها" آغاز میشود و به "همافزایی نهادهای کشور" ختم میگردد.
ترسهای کهنه، رؤیاهای بهتعویقافتاده
او نخستین گام را تغییر ذهنیت و باور عمومی نسبت به ازدواج میداند و تأکید میکند: «باید فرهنگ سادهزیستی را جایگزین نگاه تجملگرایانه کرد و ترسهایی مانند محدود شدن آزادی یا مشکلات مالی را از ذهن جوانان زدود.» به باور افرامن، بسیاری از این نگرانیها نه واقعی بلکه حاصل کلیشهها و تصورات غلط رایجاند.
ما نیاز داریم زوجهایی را نشان دهیم که با وجود چالشها، زندگی مشترک موفقی را تجربه کردهاند. این الگوها میتوانند الهامبخش دیگران باشند.
اما او تنها به بیان مشکلات بسنده نمیکند. یکی از مهمترین راهحلهای او، ارائه الگوهای موفق است: «ما نیاز داریم زوجهایی را نشان دهیم که با وجود چالشها، زندگی مشترک موفقی را تجربه کردهاند. این الگوها میتوانند الهامبخش دیگران باشند.»
وقتی مهارت، مهمتر از مهریه میشود
از نگاه معاون فرهنگی اجتماعی فراجا استان فارس، تغییرات فرهنگی زمانی به نتیجه میرسند که با آموزش مهارتهای زندگی همراه باشند. برگزاری دورههایی درباره مهارتهای ارتباطی، مدیریت مالی، حل تعارض و تربیت فرزند از جمله پیشنهادهای کلیدی اوست؛ مهارتهایی که فقدان آنها خود عاملی در فروپاشی بسیاری از ازدواجهاست.
در کنار فرهنگسازی، افرامن بر ضرورت حمایتهای اقتصادی گسترده تأکید میکند. او خواستار افزایش وام ازدواج، کاهش سود و سادهسازی مراحل بازپرداخت است و یادآور میشود: «تأمین مسکن ارزانقیمت، ارائه کمکهزینه اجاره و اولویت استخدام زوجهای جوان از جمله اقدامات مهمی است که باید در دستور کار دولت قرار گیرد.»
وامِ دل، با سود صفر درصد
افرامن همچنین از پرداخت کمکهزینههای بلاعوض و ایجاد فرصتهای شغلی ویژه برای زوجهای کمدرآمد بهعنوان یک ضرورت یاد میکند. حمایتهایی که به باور او باید با تسهیلات حقوقی و قانونی نیز همراه شود: «کاهش پیچیدگیهای ثبت ازدواج، تدوین قوانینی برای حمایت از زوجین در برابر آسیبهایی چون خشونت و طلاق، و رفع تبعیضهای جنسیتی در محیط کار باید بهصورت نظاممند پیگیری شود.»
کاهش پیچیدگیهای ثبت ازدواج، تدوین قوانینی برای حمایت از زوجین در برابر آسیبهایی چون خشونت و طلاق، و رفع تبعیضهای جنسیتی در محیط کار باید بهصورت نظاممند پیگیری شود.
اما از نگاه معاون فرهنگی و اجتماعی فرماندهی انتظامی فارس، رسانهها نقش محوری در تغییر این وضعیت دارند. او میگوید: «ساخت برنامههای تلویزیونی و اینترنتی درباره ازدواج آسان، پرهیز از ترویج کالاهای لوکس و نمایش الگوهای موفق، از جمله وظایف رسانههاست.»
نسخه واحد برای فرهنگی هزاررنگ؟
افرامن بر تنوع فرهنگی هم تأکید دارد و معتقد است نباید یک نسخه واحد برای همه مناطق پیچید. او میگوید: «هر برنامهای باید با شناخت دقیق از شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی هر منطقه طراحی شود.»
او سخن خود را با فراخوانی به نهادهای کشور به پایان میبرد: «موفقیت در ترویج ازدواج، تنها زمانی ممکن است که دولت، نهادهای مذهبی، سازمانهای مردمنهاد و رسانهها با هم همکاری کنند. این وظیفه ملی است، نه فقط دغدغه یک نهاد.»
سخنان حمید افرامن، بیش از آنکه یک هشدار باشد، یک نقشه راه است. راهی پر پیچوخم اما روشن، که اگر با اراده جمعی دنبال شود، میتواند ازدواج را از مدار رؤیا و اضطراب بیرون آورد و دوباره آن را به فصلی از زندگی و رشد بدل کند. اکنون پرسش این است: آیا گوشهای شنوا و دستهای همراهی برای اجرای این راهکارها وجود دارد؟
نظر شما