به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، صبح هنوز آن‌قدر زود بود که شهر، میان خواب و بیداری نفس می‌کشید؛ اما مسجد علی بن ابی‌طالب(ع) در یکی از محله‌های پرتلاش شیراز، بیدارتر از همیشه بود. مادرانی که دست دختران‌شان را گرفته بودند، آمده بودند تا برای یک روز، از دل روزمرگی‌ها بیرون بزنند و در سفری کوتاه اما عمیق، به هم نزدیک‌تر شوند؛ سفری که نه در جاده، بلکه در دل گفت‌وگو، بازی، آموزش و تجربه‌های تازه رقم خورد.
این‌بار نه یک کلاس خشک آموزشی در کار بود، نه جلسه‌ای پر از نصیحت. اردویی که با طراحی دقیق و محتوای سناریومحور برگزار شد، ترکیبی بود از شور کودکانه، بلوغ دخترانه و آغوش پرمهر مادرانه. هدف، چیزی فراتر از سرگرمی بود؛ رشد عزت نفس، تقویت اعتماد به نفس، افزایش خودباوری و تقویت ارتباط میان مادر و دختر.
تربیت، در متن بازی و مشارکت
برخلاف اردوهای سنتی، این رویداد بر پایه تعاملات واقعی و تمرین‌های عاطفی شکل گرفته بود. برنامه‌ها با کارگاه‌های مهارتی آغاز شد، جایی که مادران و دختران در کنار هم، به عنوان دو همراه، تجربه‌های خود را به اشتراک گذاشتند. کارگاه‌های ارتباط مؤثر، شنیدن فعال، تقویت حس ارزشمندی و حتی بازی‌هایی که بر پایه مشارکت تیمی طراحی شده بودند، بخش‌هایی از این اردو بود.
یکی از مادران می‌گفت: «سال‌هاست با دخترم زندگی می‌کنم، اما امروز احساس کردم تازه دارم او را می‌شناسم. این اردو کاری کرد که از لاک خجالتش بیرون بیاید. انگار با هم یک‌قدم جلوتر آمدیم.»
از بازی تا بلوغ عاطفی
بازی‌های گروهی در این اردو، صرفاً برای سرگرمی طراحی نشده بودند. هر بازی، بخشی از یک سناریو تربیتی بود؛ گام‌هایی برای آموزش مسئولیت‌پذیری، جرئت‌ورزی، تعامل مؤثر و حل مسئله. گاه دختران برای محافظت از گروه‌شان تصمیم‌گیری می‌کردند، گاه مادران نقش پشتیبان داشتند و گاه برعکس.
یکی از مربیان برنامه گفت: «ما سعی کردیم همه‌چیز از دل خود تجربه بیرون بیاید. دخترها اگر می‌خندند، در دل خنده‌شان باید چیزی یاد بگیرند. اگر با مادرشان حرف می‌زنند، باید گفت‌وگویی تازه و واقعی شکل بگیرد؛ گفت‌وگویی که بعدها هم ادامه پیدا کند.»
تجربه‌ای فراتر از یک روز
نهال‌هایی کاشته شد که می‌تواند در دل خانواده‌ها به درختی تنومند بدل شود. روابطی که شاید در سال‌های آینده، در مقاطع حساس زندگی دختران، تکیه‌گاهشان باشد.
آنچه در این برنامه رخ داد، تنها محدود به یک روز نبود. نهال‌هایی کاشته شد که می‌تواند در دل خانواده‌ها به درختی تنومند بدل شود. روابطی که شاید در سال‌های آینده، در مقاطع حساس زندگی دختران، تکیه‌گاهشان باشد.
در پایان اردو، وقتی مادران و دختران در کنار هم عکس یادگاری گرفتند، نگاهشان فقط به دوربین نبود؛ به هم نگاه می‌کردند. نگاهی پر از کشف، احترام، محبت و گاه حتی عذرخواهی ناگفته.
حرکتی تازه در تربیت خانواده‌محور
اردوی مادر و دختری مسجد علی بن ابی‌طالب(ع)، نقطه آغازی برای حرکتی تازه در تربیت خانواده‌محور در شیراز است. رویدادی که با اتکا به ظرفیت‌های بومی، نیازهای واقعی دختران امروز و نقش بی‌بدیل مادران، الگویی موفق برای دیگر شهرها و نهادها فراهم کرده است.
در دورانی که شکاف نسلی، کم‌رنگ شدن ارتباطات درون‌خانوادگی و فشارهای اجتماعی، آینده نوجوانان را تهدید می‌کند، چنین اردوهایی می‌تواند پناهگاهی باشد برای بازسازی رابطه‌ای که از درون، تربیت می‌کند؛ رابطه‌ای که به‌جای اجبار، بر درک، گفت‌وگو و همدلی بنا شده است.
نظر شما