مسجدی که بچه‌ها دوستش دارند

خبرگزاری شبستان - مهدی رحمانیان| صدای شادی و بازی، گاهی از جای دیگری هم شنیده می‌شود؛ از جایی که شاید همیشه آن را با سکوت و طمأنینه می‌شناسیم. «مسجد».

جایی که سال‌ها با نوای اذان و نجواهای بی‌صدا در دل شب شناخته می‌شد، حالا روزهایی را تجربه می‌کند که لبخندهای کودکانه، جایگزین همهمه‌ی زمزمه‌های نماز شده‌اند. گویی در میان دیوارهای ساده و معنوی‌اش، جان تازه‌ای دمیده‌اند؛ جانِ کودکی، شور، رنگ و زندگی.

 این‌جا جایی است که بچه‌ها بازی می‌کنند، یاد می‌گیرند، می‌خندند و با آداب دین، بی‌واسطه و بی‌تکلف آشنا می‌شوند. نه از سر اجبار، که با اشتیاق. و همین، رمز بزرگ تربیت دینی در عصر امروز است.

 این‌جا جایی است که بچه‌ها بازی می‌کنند، یاد می‌گیرند، می‌خندند و با آداب دین، بی‌واسطه و بی‌تکلف آشنا می‌شوند. نه از سر اجبار، که با اشتیاق. و همین، رمز بزرگ تربیت دینی در عصر امروز است؛ در روزگاری که کودک اگر چیزی را حس نکند، باورش نمی‌کند.

شادی کودکانه در فضای معنوی مسجد

امروز اما، دیوارهای مسجد علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) شیراز میزبان صدایی متفاوت بودند. صدای هیاهوی کودکان، صدای خنده‌های ریز، دویدن‌ها، بازی‌کردن‌ها و شور زندگی. مربی مهد قرآن و پیش‌دبستانی این مسجد تصمیم گرفت بچه‌ها را به دل فضای معنوی مسجد بیاورد؛ جایی که هم مکان نماز است، هم مدرسه ادب، و حالا هم خانه بازی برای نسل فردای جامعه.

خاطره‌ای خوش از عبادت

وقتی مربی مهربان مهد قرآن، دست کوچک بچه‌ها را گرفت و آن‌ها را وارد شبستان مسجد کرد، اتفاقی ساده نبود. این، قدمی بود برای ساختن آینده‌ای که در آن نسل تازه، مسجد را به‌عنوان یک حس، یک خاطره خوش، و یک پناهگاه امن به یاد خواهد آورد.

حالا مسجد برای این کودکان جایی است که با لبخند واردش می‌شوند، دوست دارند در آن وقت بگذرانند، و مهم‌تر از همه، یاد می‌گیرند که دین و عبادت با شادی و زندگی در تضاد نیست؛ بلکه بخشی از همان زندگی است.

در این روز خاص، کودکان تنها بازی نکردند، بلکه آموختند. مربی با زبان شیرین کودکانه، آن‌ها را با آداب مسجد آشنا کرد: از وضو و ادب ورود گرفته تا چگونگی نشستن در صفوف نماز. این کار، در عین سادگی، گامی مهم در پیوند کودکان با مسجد و باورهای دینی‌شان بود.

مسجدِ دوست‌داشتنی بچه‌ها

حالا مسجد برای این کودکان جایی است که با لبخند واردش می‌شوند، دوست دارند در آن وقت بگذرانند، و مهم‌تر از همه، یاد می‌گیرند که دین و عبادت با شادی و زندگی در تضاد نیست؛ بلکه بخشی از همان زندگی است.

کارکرد مساجد در تربیت نسلی اهل‌دل و دین‌مدار، سال‌هاست که مورد توجه متولیان فرهنگی و مذهبی است. اما تجربه‌هایی از این دست، یعنی استفاده خلاقانه از فضاهای مذهبی برای آموزش و سرگرمی همزمان، مصداقی عینی از موفقیت در این مسیر است.

عبادت با رنگ بازی

ایجاد چنین فضایی در مهد کودک مسجد علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) نشان می‌دهد که مسجد می‌تواند هم خانه عبادت باشد و هم پناهگاه مهر و تربیت؛ جایی که صدای کودکی، نه مزاحم خلوت معنوی، که نشانه‌ی تولد نسل‌های مؤمن و آگاه آینده است.

مسجد، اگر بخواهد مأمن نسل فردا باقی بماند، باید دوباره تعریف شود؛ نه به‌عنوان بنایی مقدس دور از دسترس، بلکه به‌مثابه خانه‌ای پر از مهربانی، ماجراجویی، و یادگیری.

کودکان امروز را دیگر نمی‌توان با قصه‌های تکراری و آموزش‌های خشک پایبند ارزش‌ها کرد. آن‌ها لمس می‌خواهند، تجربه می‌خواهند، بازی در دل واقعیت. اینجاست که مسجد، اگر بخواهد مأمن نسل فردا باقی بماند، باید دوباره تعریف شود؛ نه به‌عنوان بنایی مقدس دور از دسترس، بلکه به‌مثابه خانه‌ای پر از مهربانی، ماجراجویی، و یادگیری.

مسجد اگر بخواهد در قلب جامعه زنده بماند، باید دوباره با دل‌های کوچک آشتی کند؛ دل‌هایی که امروز با بازی و شادی به آن پا گذاشته‌اند، و فردا شاید در همان جا، قامت بندگی ببندند.