به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، وقتی دهه کرامت از راه میرسد، تنها گنبد طلای حرم رضوی نیست که میدرخشد؛ دلهای بینامونشان، گوشهنشینان مهربانی و آنها که سهمشان از شادی، همیشه اندک بوده هم نگاهی دیگر به این روزهای مبارک دارند. در خرمبید، زیر سقف ساده و بیادعای مرکز توانبخشی، جشنی برگزار شد که نامش برازندهاش بود: «چتر مهربانی».
جشنی که اگرچه شاید در قاب اخبار رسمی، خبری کوتاه باشد، اما در دل آن، روایت بلندی از عزت، لبخند و توجه نهفته است؛ توجهی که گاهی برای آنها که کمتر دیده میشوند، معنایی بیش از هزار حرف دارد.
شادی، زیر بارانی از محبت
مددجویان این مرکز، کودکانی که دنیایشان با دیگر همسالانشان تفاوتهایی دارد، در این جشن تنها تماشاگر نبودند؛ بازیگر اصلی صحنههایی بودند که با سرود و ترنم، فضا را از شور پر کردند. آنها با لباسهایی رنگی، چهرههایی برافروخته از ذوق و صدایی که از اعماق دل برمیآمد، صحنه را روشن کردند؛ انگار تمام هستی، چند لحظهای ایستاد تا فقط آنها دیده شوند.
مسئولان محلی نیز نه در جایگاه رسمی، که در قامت همراهانی مهربان، در این لحظات شریک شدند. آنها از بخشهای مختلف مرکز بازدید کردند، دست به دست مددجویان زدند، و از نزدیک دیدند که توانبخشی تلاشی روزانه و عاشقانه برای بازگرداندن زندگی به مسیر امید است.
مهربانی، ساده اما عمیق
در پایان مراسم، هدایایی به یادگار میان شرکتکنندگان توزیع شد؛ هدیههایی کوچک اما پرمعنا. چرا که اصل ماجرا، در لحظاتی بود که نگاهها به هم گره خورد، دلها با هم تپید و لبخندها سهم مشترک همه شد.
این جشن، نه یک رویداد نمادین، که نقطهای روشن در دل تقویم مهربانی بود. شاید امکاناتش ساده بود، شاید پرزرقوبرق نبود، اما نوری که از دل مددجویان بلند شد، چیزی نبود که بشود آن را در قاب دوربینها گنجاند.
در جهان پرهیاهوی ما، گاهی بزرگترین اتفاقها آنهایی هستند که دور از هیاهو، در دل مکانهایی ساده رخ میدهند. «چتر مهربانی» خرمبید، یادآوری بود برای همه ما که محبت، توانایی میسازد و شادی، سهمی است که نباید از هیچکس دریغ شود.
نظر شما