به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، در پسِ غبار روزمرگیها، آنگاه که هیاهوی زندگی مجال اندیشه نمیدهد، هنوز هستند نگاههایی ژرف که در دل انسان، روشنی میکارند. نگاههایی که فراتر از آموختن خواندن و نوشتن، دغدغه ساختن آدمی را دارند. از میان همین نگاههاست که صدای آرام و دلنشین آیتالله حائری شیرازی برمیخیزد؛ صدایی که آگاهی میبخشد و بیدار میکند.
او از تقوا میگوید؛ از آن جوهر نایابی که اگر در وجود فرزندی جوانه بزند، او را از لغزشها بازمیدارد و به سرچشمهای از وفاداری، خوشخلقی، مفید بودن و روشنی برای جامعه بدل میکند. تقوا در نگاه او، ستون خیمه انسانیت است؛ نهچندان پرزرقوبرق، اما آنقدر محکم که اگر باشد، همهچیز بر آن میبالد و اگر نباشد، حتی سواد و دانش هم به راه خطا کشیده میشوند.
روایت این گزارش، دعوتیست برای بازگشت به ریشهها؛ ریشههایی که اگر از خاک تقوا سیراب شوند، درخت زندگی انسان را سبز نگه میدارند؛ حتی در طوفانیترین روزها.
مرحوم آیتالله حائری شیرازی از جمله علمای ناصح و مربیان ژرفاندیشی بود که سخنانش نهفقط بر پایه علم دینی، که برگرفته از نگاهی عمیق به روان و تربیت انسان بود. او در یکی از تبیینهای ماندگار خود، بهزیبایی تقوا را به قدرتی درونی تشبیه میکرد که میتواند بیش از هر ابزار ظاهری، انسان را در برابر لغزشها حفظ کند.
اگر کودکی با تقوا تربیت شود، اخلاقمدار میگردد، باوفا و مهربان میشود و حتی علمآموزیاش نیز رنگ خدمت و نفع عمومی به خود میگیرد.
گناه، کورهای که انسان را میسوزاند
آیتالله حائری، در مثالی زیبا، برخی گناهان را همانند کورهای توصیف میکرد که سنگ آهک را در آن مینهند تا آب و انسجامش را بگیرد. بعد از آن، کافیست قطرهای آب بر آن بریزید تا فرو بریزد و از هم بپاشد.
انسان نیز در اثر گناهانی خاص، آنچنان قدرت درونیاش را از دست میدهد که با کوچکترین تحریک، از پا میافتد؛ نه ارادهای برای مقابله میماند و نه توانی برای بازگشت.
تقوا؛ ریشهای برای اخلاق و علم
از نگاه این عالم فرزانه، اگر کودکی با تقوا تربیت شود، اخلاقمدار میگردد، باوفا و مهربان میشود و حتی علمآموزیاش نیز رنگ خدمت و نفع عمومی به خود میگیرد.
در مقابل، اگر پایه تقوا در وجود او نباشد، حتی بالاترین مدارج تحصیلی و امکانات اجتماعی، نمیتوانند مانعی برای انحرافش باشند. آنگاه ممکن است برای ثروت، به جنایتی دست بزند، حتی به قیمت از بین بردن والدین یا نابودی بنیان خانواده.
سپری امن در برابر سقوط اخلاقی
تحلیل این کلام آن است که جامعه ما، هرچقدر هم در حوزه علم و سواد رشد کند، بدون تربیت معنوی، بیم سقوط اخلاقی در آن باقی خواهد ماند. تقوا تنها عامل درونی و پنهانی است که چون محافظی دائمی، در بزنگاههای خطر، انسان را از پرتگاهها بازمیدارد.
اگر مبنای تربیت تنها «سوادآموزی» باشد و خبری از پرورش روح و وجدان نباشد، نمیتوان از آنان انتظار داشت که فردا شهروندانی مسئول، فرزندانی وفادار و انسانهایی سالم باشند.
پیامدهای غفلت از تربیت ایمانی
در جهانی که کودکان از سنین کم در معرض انواع آسیبهای مجازی، رسانهای و اجتماعی قرار دارند، اگر مبنای تربیت تنها «سوادآموزی» باشد و خبری از پرورش روح و وجدان نباشد، نمیتوان از آنان انتظار داشت که فردا شهروندانی مسئول، فرزندانی وفادار و انسانهایی سالم باشند.
پیام این سخنان، نهفقط هشداری به خانوادهها که چراغ راهی برای نظام آموزشی، سیاستگذاران فرهنگی و مسئولان تربیتی است. اگر تقوا را از برنامه تربیتی کودکان حذف کنیم، جامعهای خواهیم داشت با انبوهی از مدارک تحصیلی، اما تهی از امنیت اخلاقی و اجتماعی.
نظر شما