به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، در میان دیوارهای آجری مسجد ولیعصر(عج) محله احمدآباد شیراز، صدای اذان با همهمه کودکانهای درهم میآمیزد؛ صدایی نه از جنس بازیهای پرهیاهو، بلکه از جنس ورقزدن کتابها، گفتوگو درباره تکالیف مدرسه و لبخندهایی که زیر سایه نورانی مسجد شکوفه میزند.
ساعت هنوز به عصر نرسیده، اما در حیاط مسجد، صدای همهمه بچهها زودتر از اذان پیچیده است. یکی کتاب ریاضی در دست دارد و دیگری مشق فارسیاش را بلند بلند میخواند. گوشهای چند نفر روی فرشهای مسجد نشستهاند و سرشان توی دفتر مشقشان است. وسط این همه رفتوآمد، مربی مهربان مسجد با لبخند از کنار بچهها رد میشود، دستی به شانهشان میزند و گاهی کنارشان مینشیند تا گرهی از درسشان باز کند.
مسجد؛ خانه دوم بچهها
کانون فرهنگی هنری شهدای احمدآباد، با مدیریت و دلسوزی مربیانی صبور و مهربان، به محلی برای رشد و پرورش نسل آینده تبدیل شده است. جایی که مسجد پناهگاهیست برای کودکانی که میخواهند در کنار عبادت، یاد بگیرند، بفهمند، رشد کنند.
یکی از رازهای موفقیت این کانون، صمیمیت و رابطه نزدیک مربی با بچههاست؛ رابطهای که آنقدر دلنشین و امن است که کودکان و نوجوانان، حتی تکالیف مدرسهشان را به مسجد میآورند تا در کنار دوستان و همراهی مربیان، مشق علم کنند. همین فضای دوستانه باعث شده که مسجد ولیعصر(عج) برای کودکان محله خانهای دوم باشد؛ خانهای پر از مهربانی و دانش.
همین فضای دوستانه باعث شده که مسجد ولیعصر(عج) برای کودکان محله خانهای دوم باشد؛ خانهای پر از مهربانی و دانش.
صحن مسجد؛ کلاس درس بچهها
از دیگر ویژگیهای این کانون، بهرهگیری هوشمندانه از ظرفیتهای محلی است. دانشجویان خوشفکر و مسئولیتپذیر محله، دست در دست مسجد گذاشتهاند و با برگزاری کلاسهایی در حوزه علوم، ریاضی و حتی خوشنویسی، چراغ آموزش را در این فضای معنوی روشن نگهداشتهاند.
در دنیایی که کودکان بیشتر وقت خود را در فضای مجازی سپری میکنند، این کانون فرهنگی توانسته با ترکیب عبادت، آموزش و نشاط، الگویی موفق از مسجدِ زنده و کارآمد ارائه دهد؛ مسجدی که نهفقط ایمان میآموزد، بلکه فکر را میپروراند و دلها را با محبت پیوند میزند.
مسجد ولیعصر(عج)، امروز نمادیست از اینکه اگر دلهای بزرگ با عشق قدم بردارند، حتی سادهترین فضاها میتوانند به مأمن مهر، خانه یادگیری و نقطه آغاز پرواز شوند.
روایت این مسجد، روایت مسجدیست که در آن ایمان و آموزش، دوشادوش هم قدم برمیدارند؛ جایی که دیوارهایش علاوه بر صدای دعا، آوای تلاش و یادگیری را نیز در خود جا دادهاند.
نظر شما