شهید آوینی؛ صدای قرآن در روایت فتح

به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از روابط عمومی معاونت قرآن و عترت متن این یادداشت به شرح زیر است:

گاهی بعضی انسان‌ها نه فقط با کلام، که با وجودشان تفسیر آیه‌های قرآن‌اند.

شهید سید مرتضی آوینی، از همین طایفه بود. مردی که دوربین به دست گرفت تا جنگ را روایت کند، اما آنچه گفت و نوشت، چیزی فراتر از صحنه‌های نبرد بود؛ او روایت‌گر حقیقت بود.

در میان آتش و دود، صدای آوینی آرام بود؛ انگار در عمق میدان، سکوتی قرآنی موج می‌زد. او وقتی از جوان بسیجی سخن می‌گفت، گویی در دل آیه «رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیه» را تفسیر می‌نوشت. قرآن، برای او نه کتابی در قفسه، که نوری در میدان جنگ بود.

او ایمان را در قاب تصویر می‌نشاند، و آنچه ثبت می‌کرد، نه فقط رزم، که روح ایمانِ در صحنه بود.

در نگاهش، جبهه فقط خاک و خمپاره نبود؛ جایی بود که آیه‌ها جان می‌گرفتند. جایی که «یُقاتِلونَ فی سَبیلِ اللَّهِ» را می‌شد دید، شنید، و فهمید.

شهید آوینی، شیعه‌ی اهل بیت بود، اما نه فقط در مداحی و سوگ؛ بلکه در سبک نگاه. در کلماتش بوی فاطمه (س) بود، و در مسیرش ردّ پای حسین (ع).

او خوب می‌دانست که راه قرآن از عترت می‌گذرد، و راه عترت، به عشق و شهادت ختم می‌شود.

شاید برای همین بود که نوشت:

«ما بچه‌های انقلابیم. اهل دنیا نیستیم. اهل حقیقتیم… ما هنوز در سودای کربلاییم.»

امروز، اگر می‌خواهیم فرزندان‌مان با قرآن مأنوس باشند، اگر می‌خواهیم نوجوان ما معنای جهاد و تقوا را لمس کند، باید از جنس آوینی تربیت کنیم؛

نه فقط با آموزش، که با ایمان.

نه فقط با حفظ، که با زیستن در آیات.

او نشان داد می‌توان با دوربین هم سرباز دین بود. می‌توان با واژه، به جبهه رفت. می‌توان با سکوت، فریاد زد.

و اگر بخواهیم صدای قرآن را در روزگار رسانه‌های سرد و پرهیاهو بشنویم، باید گوش‌مان را به زمزمه‌های او بسپاریم.

آوینی، شهید بود؛ چرا که “حیّ” شده بود با قرآن.

و امروز، همچنان در روایت فتحِ دل‌ها، حاضر است…