به گزارش خبرگزاری شبستان از فارس، رمضان، ماهی است که بوی سحرهایش جان را جلا میبخشد و عطر افطارهایش دل را آرام میکند. ماهی که هر روز آن فرصتی برای پالایش روح و هر شب آن دریچهای به سوی رحمت الهی است.
در این ضیافت آسمانی، روزهداران جامه عبودیت بر تن میکنند و با چشیدن طعم تشنگی و گرسنگی، دلهای خود را از غبار دنیوی میزدایند. اما حکمت روزه تنها در امساک از خوردن و آشامیدن خلاصه نمیشود، بلکه تمرینی است برای بندگی خالصانه، رهایی از تعلقات دنیا و دستیابی به کمال انسانی. رمضان آمده است تا بنده را در بند یار کند و او را به سوی بینهایت رحمت الهی سوق دهد.
ماه رمضان که فرا میرسد، صحنههای آشنایی در جامعه رقم میخورد؛ بازارهای پررونق سحری و افطاری، برنامههای تلویزیونی ویژه، تغییر در ساعات کاری و البته تعطیلی برخی کسبوکارها در طول روز. اما آیا حقیقت رمضان به این ظواهر محدود میشود یا این ماه، پیامی عمیقتر برای انسان دارد؟
حجتالاسلام محمد استوار میمندی، استاد حوزه و کارشناس مسائل دینی، در توصیف این ماه میگوید: «رمضان موعد وصال اهل معرفت است تا ماه میهمانی خدا سایه رحمت و برکت خود را بر روزهدارانش بگستراند و شمیم دلنواز سحرهایش و عطر جانفزای لحظههایش، دل پویندگان حریم بندگی را جلا بخشد.»
این توصیف، نگاهی فراتر از تشریفات و سنتهای رایج به رمضان دارد. رمضان آمده است تا ما را در مسیر بندگی و رهایی از وابستگیهای دنیوی قرار دهد، اما آیا همه ما به این حقیقت پی میبریم؟
شاید بتوان گفت مهمترین حکمت روزه ماه مبارک رمضان، تمرین عبودیت و بندگی خالصانه پروردگار باشد. چراکه روزهدار در ماه رمضان میآموزد که برای رضایت پروردگارش باید جامه محدودیت و محرومیت به خود بپوشاند.
روزه؛ تنها یک تکلیف شرعی یا تمرینی برای تغییر؟
در آموزههای دینی، حکمتهای متعددی برای روزهداری ذکر شده است؛ از جمله سلامت جسم، سپری در برابر آتش جهنم، یادآوری گرسنگی و تشنگی قیامت و همدلی با فقیران و نیازمندان. اما آیا اینها مهمترین هدف روزهداری است؟
استوار میمندی در پاسخ به این پرسش میگوید: «شاید بتوان گفت مهمترین حکمت روزه ماه مبارک رمضان، تمرین عبودیت و بندگی خالصانه پروردگار باشد. چراکه روزهدار در ماه رمضان میآموزد که برای رضایت پروردگارش باید جامه محدودیت و محرومیت به خود بپوشاند.»
روزهداری، نوعی تمرین اراده و خودکنترلی است. فرد روزهدار نه به اجبار دیگران، بلکه به اختیار خود از خوردن و آشامیدن و برخی لذتهای دیگر دست میکشد. این خودکنترلی، اگر به درستی درونی شود، میتواند به ابعاد دیگر زندگی فرد نیز تسری یابد. اما آیا پس از رمضان، این اراده و خویشتنداری در رفتارهای اجتماعی و فردی ما ادامه دارد یا روزه تنها یک آیین تکراری میشود که سالانه اجرا میکنیم؟
رمضان؛ عبور از محدودیتهای مادی به سوی بینهایت
ماه رمضان تنها به امساک از خوردن و آشامیدن محدود نمیشود. این ماه، فرصتی برای پالایش روح و دل کندن از وابستگیها است. استوار میمندی در همین رابطه میگوید: «رمضان آمده تا بنده را در بند یار کند و او را از تعلقات اغیار برهاند و ظرفیتهای وجودی او را به بینهایت وصل نماید.»
ظرفیتهای وجودی انسان در پرتو رحمت ویژه پروردگار در این ماه گسترش مییابد، تا با وسعت وجودی که به دست آورده، وارد شبهای قدر شود و بالاترین مقدرات الهی را برای خود رقم بزند.
این نگاه، نشان میدهد که روزه تنها یک وظیفه شرعی نیست، بلکه یک سیر تربیتی است که میتواند انسان را از وابستگیهای مادی و دنیوی برهاند و او را برای شبهای قدر آماده کند. اما این سوال مطرح میشود که آیا ما از این فرصت استفاده میکنیم؟
شبهای قدر؛ نقطه اوج یا پایانی برای رمضان؟
رمضان، نقطهای برای آغاز یک مسیر است، نه صرفاً یک دوره محدود سیروزه. این ماه، مقدمهای است برای شبهای قدر؛ شبی که میتواند مقدرات یک سال آینده انسان را رقم بزند. اما سوال اینجاست که آیا ورود به شبهای قدر، تنها با روزهداری ظاهری کافی است؟
حجتالاسلام استوار میمندی در اینباره میگوید: «ظرفیتهای وجودی انسان در پرتو رحمت ویژه پروردگار در این ماه گسترش مییابد، تا با وسعت وجودی که به دست آورده، وارد شبهای قدر شود و بالاترین مقدرات الهی را برای خود رقم بزند.»
این دیدگاه، ما را به تأمل وامیدارد که آیا حقیقتاً از رمضان و شبهای قدر برای ساختن فردایی بهتر استفاده میکنیم، یا این روزها و شبها را به عادتهایی تکراری میگذرانیم و پس از آن، همه چیز به روال قبل بازمیگردد؟
رمضان، فرصتی برای تحول فردی و اجتماعی
اگر رمضان تنها به نخوردن و نیاشامیدن محدود شود، چیزی جز سختی و تشنگی به دنبال نخواهد داشت. اما اگر این ماه را فرصتی برای تغییر، برای اصلاح رفتارها، برای تمرین اخلاص و بندگی بدانیم، میتوانیم از برکات آن در تمام سال بهرهمند شویم.
آری؛ رمضان آمده تا ما را تغییر دهد، اما این ما هستیم که باید انتخاب کنیم: آیا روزه تنها یک تکلیف شرعی برای ماست، یا تمرینی برای ساختن فردایی بهتر؟
نظر شما