خبرگزاری شبستان_رشت، مهری شیرمحمدی؛ نه به ارتفاع «لاتون» است و نه به پر آبی «خُرمکش». اما دیدن آبشار دو قلو در جنگل های «لونک» می ارزد که توقفی در کنار گذر جاده اصلی «سیاهکل» به «دیلمان» داشته باشید، به‌ویژه آنکه « لونک» مانند بسیاری از آبشارهای گیلان نظیر؛ «ورازان» در ارتفاعات سوباتان و «خربو» در ییلاقات ماسوله، لازم نیست پیاده روی طولانی تا رسیدن به منبع آبشار داشته باشید.
۲۵ کیلومتر که از شهر سیاهکل به سمت دیلمان دور شوید، «آبشار لونک» در یک منطقه جنگلی و در کنار جاده کوهستانی سیاهکل قرار دارد. از خروجی سیاهکل تا محل آبشار، اقامتگاه‌های زیادی پذیرای گردشگران و مسافران هستند.
بعد از روستای «بالارود» و در مکانی که آثار «تی تی کاروانسرا» قرار دارد، بر تعدد این اقامتگاه ها که بیشترشان سازه‌های چوبی است، افزوده می شود. گویی، جاده ای که روزگاری راه اصلی گیلان به سمت «عمارلو» و «قزوین» بود، با نقش های متفاوتی این بار نه به تاجران بلکه به طبیعت‌گردان خدمات ارایه می دهد، جاده ای که روزگاری عبور از آن تنها با چارپایان صورت می گرفت.
«شمی رود» خروشان و سرکش شیب های تند کوه های سیاهکل را درنوردیده و به سمت جگه گیلان پیش می رود. این رود از یاد برده است، چندین تن از چاروادارهایی که بارهای تاجران را از کوه های «کلشتر» به سمت جلگه گیلان می آوردند، در خود غرق کرده است.اگر فرصتی دست داد، در کنار پیرمردهایی که نزدیک قهوه خانه روستای «بالا رود»، ذکر خاطرات می کنند، بنشینید و حکایت ها بشنوید از سرنوشت اسب و استرهایی که پایشان از حاشیه جاده مالرو لغزیده و به ته دره سقوط کرده اند و آب خروشان «شمی رود»، حتی جسدشان را هم بازپس نداده است.
امروز اما، آب دهی «شمی رود» به میزان گذشته نیست. جاده عریض تر شده و ماشین های زیادی با سرعت، پیچ های تند جاده را می شکافند، اما این جاده هنوز هم خطرناک است. نشست جاده در حاشیه های دره و فروافتادن گاردریل جاده و عدم توقفگاه های مناسب، خطرات جاده ای این مسیر را زیاد می کند. با وجود آنکه ماشین های راه سازی به بهانه تعریض جاده هرسال وسعتی از کوه را می بلعند، اما باز هم فضا برای خودروهایی که روز به روز به میزانشان افزوده می شود، کم می آید، این را می توان نزدیک به آبشار لونک و اقامتگاه نزدیک به آن دریافت.
فضا بقدری مملو از خودروهایی است که به قصد لذت بردن از آبشار آمده اند، اما صدای بوق ماشین ها اجازه لذت بردن از نوای آبشار را نمی دهد.توسعه پل بتنی نزدیک به آبشار هم مزید بر علت شده است و با وجود توسعه این پل و ایجاد فضای پارکینیگی در اطراف آبشار، بازهم جای سوزن انداختن نیست.
عطر نان سنتی «کماج» که زنان سیاهکلی در اطراف آبشار می پزند، تمام فضای لونک را پر کرده است. وسوسه خرید این کلوچه سنتی تو را وا می دارد که توقفی داشته باشی و با چای بهاره سیاهکل نان کماج را هم میل کنی.
خوشبختانه مسیر آبشار تا منبع سرریز آب پله گذاری شده و تا مبنع اصلی آبشار می توانید بروید. آبشار لونک از یک ارتفاع ۶متری و در وسعتی حدود ۲۰ متر به سمت پایین سرریز می شود. در فصل های مختلف میزان و حجم آب آبشار متفاوت است و در این گرمای یک هفته ای خرداد که بی سابقه است، حجم آب به میزان قابل توجهی کاهش دارد.
با این حال پیاده روی در جنگل‌های لونک و دل سپردن به خنکای آبی که در پایین دست دره، حوضچه ای ایجاد کرده است، می ارزد که دمی از زندگی پرهیاهوی شهری دور شد. آب آبشار از زیر پل بتنی که روی جاده کشیده اند، به پایین دست دره سرریز می شود.
از محوطه رستوران و قهوه خانه لونک می‌توانید به کناره رود بروید، جایی که درختان پهن برگ، صدای بوق ماشین‌ها و هیاهوی جمعیت را می‌شکنند و اندکی آرامش را به مسافران نشسته بر کناره رود هدیه می دهد. صدای بلبل هایی که لای بوته ها می خوانند و یا پرنده ای موسوم به «پاپوی» که کوکو کنان جفت خویش را می خواند و نوای دیگر پرندگانی همچون «واشک»، «رابشکن» و « دم بالسکن»، دیدگان را به جستجوی منبع صدا لای درختان می کشاند.
پشه های اطراف مانداب های رودخانه، فرصت خوبی است برای عنکبوت های یاغی تا بافندگی خود را گسترش دهند و تورهای خود را لای شاخ و برگ ها پهن کنند و امان از روزی که بال‌های رنگارنگ «تی تی لاس» یا همان سنجاقک بر این حریر نامرئی گیر کند.
دیدن جنگل های اطراف لذت بخش است و زیبایی درختان «راش»، «توسکا»، «انجیری» و «ممرز» که پیچک های وحشی به دور تنه اش پیچیده اند، هر بیننده ای را به تحسین وامی دارد و آرزو می کنی این بهشت خدادادی بیش از این مورد هجوم و دستبرد ماشین و جاده قرار نگیرد و کاش می‌شد همچون گذشته پیاده مسیر کوه و جنگل را طی کرد و به این طبیعت مظلوم احترام گذاشت.
نظر شما