به گزارش خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری شبستان ، «ثریا مطهرنیا» کارشناس آموزشی و فرهنگی با سابقه در مناطق محروم، یادداشتی را در اختیار خبرگزاری شبستان گذاشته است که در زیر می خوانید:
کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکرماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باور کند که باغچه دارد می میرد
پاندمی کوئید ۱۹ بیش از همه چیز اقشار آسیب پذیر را مورد تهدید قرار داد، هر چند که برخی ها از دموکرات بودن این ویروس سخن گفتند! اما این پیوست را لحاظ نکردند: آنان که غم معاش دارند بیش از همه باید برای ارتزاق خود را معرض فعالیت های غیر ایمن قرار دهند و بیش از همه در معرض قربانگاه دموکراسی کوئید ۱۹ هستند!
باری، غرض از نوشتن چنین سطوری، تکرار مکررات و افزودن به انبوهه ی نوشتارها نیست، بلکه حاصل تجربیات این روزهای سنگین است، روزهایی که امر آنلاین را به جبر برساخته ی شرایط بیش از همیشه جایگزین حضور و با هم بودگی می کند، شرایطی که برخی را به تشدید دیوانه وار سرگرمی هایی کم مایه چون چالش های مجازی یا لایوهای بی معنا می کشد و برخی را نیز به مطالعه، گفتگو و سایر فضائل رهنمون می شود، اما در این میان کسی به فکر گل ها نیست!
مقصودم از گُل ها، همان دختران و پسران دانش آموز روستاهای محروم اند که یک عُمر دوست شان داشته ام و در جریان بازدیدهای اخیرم از مناطق مختلف روستایی بیش از پیش فرصت آشنا شدن با چهره های معصوم و محرومیت شان برایم فراهم شد و هر کدام از دردهای شان اگر قابل تحمل باشد، دیگر عقب ماندن از تحصیل شان قابل تحمل نیست، اینجاست که می گویم: کوئید۱۹ ویروسی دموکرات نیست.
در شرایطی که دانش آموزان مناطق برخوردارتر، از آموزش های آنلاین معلمین خود بهره مندند اما به دلیل نبود زیرساخت های لازم، بچه های روستاهای محروم میان شرایط جبری و شرایط بی امکاناتی مچاله می شوند و از همان روزنه ی فرصت تحصیل هم باز می مانند.
مسئولان امر در وزارت ارتباطات و فن آوری اطلاعات و نیز مسئولان وزارت آموزش و پرورش و مجلسی ها به فکر باشند و منابع و اعتبارات لازم جهت جبران این امر را اختصاص دهند.
شاید عده ای بگویند که در فرصتی دیگر با توجیه اقتصادی و الزاماتی به فکر دانش آموزان روستایی هستیم، اما با توجه به نا معلوم بودن آینده ی این پاندمی و زمان رسیدن به واکسن یا دارو لازم است یک ثانیه را هم به حساب از فرصت های آینده نگذاشت، تلویزیون و رسانه ی ملی امکان پایش سطح فراگیری دانش آموزان را ندارد و کمک کار تحصیلی هم در همه ی روستاها هم برای آموزش دادن به فرزندان مان در دسترس نیست.
کاش حال پدر و مادرهای مایوس در فشار این وضعیت که شاهد مشکلات فرزندان خود هستند را درک کنیم، شاید سریع ترین راهکار استفاده از منابعی برای حل این مشکل باشد که دولت از صندوق توسعه ی ملی برداشت یا استفاده از منابعی باشد که نهادهایی چون بنیادمستضعفان، بنیاد برکت، ستاد اجرایی فرمان حضرت امام.ره. و دیگران در اختیار دارند و ایجاد زیرساخت های موقت یا دائمی که بتوان امکان آموزش و پایش امور آموزشی دانش آموزان روستایی را فراهم کرد و این تنها قسمتی از مشکل است، چرا که پس از گسترش شبکه ی ارتباطات خانواده هایی که حتی وسایل ابتدایی زندگی را ندارند چگونه تلفن همراه و رایانه داشته باشند؟ اگر اعطا و اهدای بلاعوض این امکانات از عهده ی کسی در دولت و نهادها بر نمی آید آیا بانک ها حاضر خواهند بود تسهیلات ارزان قیمت جهت تهیه ی تلفن های هوشمند یا رایانه را در اختیار اقشار محروم قرار دهند؟
نظر شما