هر ساله در ایام هفته پژوهش که قرار می گیریم، شنونده و بیننده اخبار و مصاحبه هایی از مسئولان مربوطه می شویم مبنی بر این که مشکلات مالی این حوزه در آینده نزیک مرتفع شده یا دست کم کاهش می یابد و شرایط مناسبی برای تسهیل در فعالیت پژوهشگران و محققان کشور فراهم می شود، غافل از آن که مشکلات مالی، کمبود امکانات و غیره گرچه قابل توجه و جدی است اما این همه ماجرا نیست، چه آن که به اعتقاد نگارنده این گلایه البته به هیچ وجه به آن معنا نیست که به سان برخی مدعیان به ظاهر دلسوزِ ، تنها نیمه خالی لیوان را دیده و منکر بسیاری از تلاش های نظام اسلامی در شکوفایی علمی کشور در عرصه های متنوع و افتخار آفرین شویم.
نیک اگر بنگریم، ذکر این قبیل نکات انتقاد آمیز، در زوایای پنهان، خود حاوی نوعی امیدبخشی است به این که روال امور در کشور به ویژه در رابطه با مساله مهم پژوهش محوری، شتاب دو چندانی به خود گرفته و مشکلات و موانع در این باره به حداقل برسد تا انشاالله اهداف مورد نظر هر چه بهتر و جامع تر محقق گردد.
به عبارت دیگر، صرف افزایش بودجه‌ها آن هم به صورت غیر هدفمند چنانچه تنها ماحصلش اتلاف بودجه و نیروی انسانی بدون دستیابی به نتیجه سودمندی باشد، هیچ گره کوری را باز نخواهد کرد.
از سویی تاکنون پیرامون پژوهش و معضلات آن، به خصوص آفت موازی کاری بسیار گفته و شنیده‌ایم، لیکن صد افسوس که همچنان اندر خم یک کوچه‌ایم و مشکلاتمان به غایت فراوان!
یکی از همین مسایلی که بارها و بارها راجع به آن سخن رانده‌ایم، همین بحث پژوهش است. پاسخ به سؤالاتی از قبیل اینکه چرا پژوهش در کشور ما به رغم تأکیدات فراوان بزرگان و دلسوزان نظام و در راس آن ها مقام معظم رهبری، چندان کار آمد نبوده است، این که چرا همچنان معضل موازی‌کاری، بودجه بخش پژوهش را هدر می‌دهد و ... قطعا نیاز به مجالی گسترده‌تر از این یادداشت کوتاه دارد که امید است به یاری حضرت حق تعالی، در آینده بیش از پیش به موشکافی آن بپردازیم، اما در این‌جا تنها به ذکر یک نکته مهم و شاید طلایی می‌پردازیم؛ باشد‌که مورد توجه متولیان امور پژوهشی قرار گیرد.
به نظر می‌رسد ریشه چالش و معضل ناکارآمدی پژوهش به این بر می‌گردد که متأسفانه هنوز معیار و ضابطه مشخص و دقیقی در امر پژوهش و به تبع آن شناخت پژوهشگران در کشور وجود ندارد و یا اگر هم دارد چندان شناخته شده نیست که باید در ترویج آن کوشید.
شاید خود این مسأله هم برگردد به این امر که متولیان و حامیان پژوهش در کشور چندان مشخص نیستند؛ اینکه چه ارگان یا نهادی در چه حیطه و حوزه‌ای باید به کارهای پژوهشی بپردازد و اینکه تمیز دقیق این امور متأسفانه تاکنون صورت نگرفته است و همین دو مسأله مهم منجر به بروز و ظهور آفت موازی کاری و کارهای تکراری و سطحی شده است.
طبعا برای رفع این مشکل، اولا باید معیار پژوهش و پژوهش‌گری در کشور معین شود و ثانیا هم اینکه متولیان و حامیان بخش پژوهش به طور دقیق و براساس قانون مدون توام بانظارت مستمر مشخص گردند و دیگر اینکه از پتانسیل‌های حوزه و دانشگاه به عنوان مراکز مهم علمی ـ پژوهشی استفاده مطلوب شود.
پایان پیام/
نظر شما