«شب های روشن» فرزاد موتمن، فیلم مورد علاقه فراستی

به گزارش خبرنگار شبستان، برنامه سینمایی هفت شب گذشته با حضور محمدرضا عباسیان، مسئول مؤسسه رسانه‌های تصویری و دبیر کل ستاد قاچاق محصولات سمعی و بصری آغاز شد.

همچنین برنامه این هفته هفت قصد داشت به نقد و بررسی سینمای بدنه ایران با حضور سیروس الوند و مسعود فراستی بپردازد که این بحث به جلسه دیگر موکول شد.

گفت‌وگوی ویژه برنامه این هفته با حضور «بهروز افخمی» و «مسعود فراستی» با موضوع میزانسن در سینما پیگیری شد.

فراستی در ابتدای برنامه با اشاره به جایگاه مخاطب در فیلم‌های سینمایی کارگردانان گذشته و حال سینمای ایران گفت: دیدگاهی شکست نخورده در مورد سینما وجود داشته که سینمای بدون مخاطب را مطرح می‌کند و برای کارگردان مخاطب اهمیتی ندارد، سود کارگردان در تولید است و نه در اکران.

وی افزود: گاهی به مخاطب به شکل غلط آن توجه می‌شود و فاکتور خوبی فیلم تعداد مخاطبان و میزان فروش آن است که خود تفکر غلطی است، در صورتی که مخاطب عام و مخاطب خاص باید در کنار یکدیگر پرداخته شوند.

مسعود فراستی در پاسخ به انتقاد سیروس الوند در مورد نوع انتقادش به فیلم‌های سینمایی گفت: من همواره به تلاش کارگردان و زحمت او برای فیلمش توجه می‌کنم و آن را نادیده نمی‌گیرم. همان‌طور که در برنامه نقد مرگ کسب و کار من است در حالی که اعتقادی به آن فیلم نداشتم اما آن کارگردان را دوست داشته و به پی‌گیری او در سینما و فعالیتش در این حوزه اهمیت دادم.

وی افزود: حتی در مورد فیلم رامبد جوان نیز در حالی که این فیلم را فاقد معنا می دانستم، درکنار فیلم های مزخرف امروز روی پرده، از آن تعریف کردم.

فراستی ادامه داد: منتقد نباید محدودیت‌های فیلم‌ساز و ساختار سینمایی غلط امروز سینمای ایران را در نظر بگیرد. او باید فارغ از این محدودیت‌ها فیلم کارگردان را نقد کند چرا که یک فیلم سینمایی خوراک فرهنگی برای مخاطب است.

این منتقد سینما فیلم مورد علاقه‌اش را «شب‌های روشن» دانست و گفت: من فیلم شب‌های روشن فرزاد مؤتمن را خیلی دوست داشتم در حالی که از فیلم‌های بعدی او کاملا بدم می‌آمد. من به عنوان منتقد با همه صریح هستم و ربطی به میزگرد این برنامه ندارد.

وی افزود: من معتقدم ساختار سینمای ایران معیوب بوده اما این بخشی از یک فیلم است. منتقد نباید محدودیت‌های فیلم‌ساز را در فیلمش لحاظ کند.

فراستی در پایان خاطرنشان کرد: تنها نقد است که می‌تواند یک فیلم سینمایی را ماندگار کرده و آن را به تاریخ بپیونداند.

پایان پیام/