خبرگزاری شبستان- خراسان جنوبی: نجمه زهدی- تاریخ بشر در حافظه خود تجربه جنگ‌های بسیاری را دارد، جنگ هایی که با اهداف و غرایز مختلف همچون مسائل ارزشی و حقوق انسانی یا مرزی و جغرافیایی بین کشورهای مختلف رخ داده است.
هر زمان کشوری در موضع دفاع از امنیت و منافع خود قرار بگیرد ناگزیر وارد کارزار جنگ می شود. در کشاکش این جنگ ها و نبردهای سخت و بعد از پایان هر جنگ آنچه باقی می ماند یاد و خاطره مبارزان و ایستادگی رزمندگان صحنه نبرد است.
حتی بعد از گذشت سال‌های سال از دفن کشته های جنگ، فقط خاطره‌ها و یادبودهایی که در رسای کشته شدگان جنگ ها باقیمانده، مردم نسل های بعد را با آن نسل پیوند می دهد.
نامگذاری ایام خاص به یاد آن روزها، برگزاری مراسمات یادبود، سوگواری ها، جشن ها و بزرگداشت ها همه و همه با این هدف برگزار می شود که رشادت های رزمندگان همیشه در یادها بماند و فرهنگ دفاع از مرز و بوم از نسل گذشته به نسل حاضر منتقل شود، زیرا نسل بعد از جنگ باید بداند آسایش و امنیت امروز خود را از فداکاری نسل های قبل به یادگار دارد و باید بداند این موقعیت با چه زحمتی حاصل شده است.
البته راهکارهای انتقال این فرهنگ در میان ملت های مختلف متفاوت است، از جمله این راهکارها احداث موزه‌های گوناگون و به نمايش گذاشتن آثار به جای مانده شخصی رزمندگان و فرماندهان معروف و مشهور، به نمایش گذاشتن ادوات جنگی، احداث مجسمه‌ها و سنگ نوشته‌های حاوی نام درگذشتگان جنگ، بناهای يادبود و حفظ و نگهداری آثار تخريب شهرها است.
نوشتن نمايشنامه، فيلمنامه، رمان، كتاب و خاطرات راجع به وقايع جنگ، خلق سريال‌های گوناگون تلويزيونی، فيلم‌های سينمايی و تئاترهای جنگی، تهيه و تنظيم سرودها و مارش های جنگی، همه نشان دهنده تلاش و كوشش انسان ها برای حفظ و نگهداری ارزش‌ها و آثار جنگ به شمار می رود.
اما از این میان بناهای یادبود یک روش بسیار مهم و شاخص در همه کشورها و ملت های جهان است که حاکمان با ساخت آن در مراکز مهم و پرجمعیت شهرها سعی می کنند همواره مردم خود را یادآور فداکاری کسانی کنند که امنیت امروز مرهون از خود گذشتگی دیروز آنان است.
بناهایی مانند میدان شارل‌دوگل مشهور به «میدان افتخارات یا پیروزی» در جنوب خیابان شانزه‌لیزه پاریس که به یاد کشته شدگان فرانسوی جنگ اول جهانی بنا شده، دانشگاه Queen در بلفاست ایرلند شمالی که این دانشگاه نیز یادبود کشته شدگان جنگ جهانی دوم را مقابل ورودی اصلی دانشگاه خود قرار داده است، دانشگاه کارولینای شمالی که با ساخت و نصب یادواره ای از کشته شدگان دانشگاهی خود به بزرگداشت آنها پرداخته، یادمان کشتگان نبرد ورونژ روسیه به دست آلمان نازی، یادمان سنت جولیان بلژیک که به یاد کشتگان حمله شیمیایی به سربازان کانادایی ساخته شده، یادمان قیام ورشو در لهستان و یا ستون یادبود تراژان در شهر رم ایتالیا که این ها تنها گوشه‌ای از تلاش حکومت ها است تا یاد و خاطره فداکاری فرزندان شان را همیشه زنده نگه دارند و فرهنگ مبارزه و دفاع را به نسل های بعدی منتقل کنند.
در کشور ما نیز بعد از انقلاب اسلامی فرهنگ ایثار و شهادت که میراث قیام عاشورای امام حسین(ع) است از سالیان دور وجود داشته است و شهدای دین هموراه نام بلندی در میان مردم داشته اند.
بعد از انقلاب اسلامی و در جریان دفاع مقدس همین روحیه ایثار و ازخودگذشگی صدها هزار جوان را برای دفاع از اسلام بسیج کرد و حدود 200 هزار نفر را به مقام والای شهادت رساند.
امروز آنچه از آن روزها مانده مردان و زنانی هستند که موی سرشان سپید شده با سینه‌ای پر از خاطره، مردانی که در جوانی دلاورمردانه جنگیدند و امروز در میانسالی جانانه از ولایت دفاع می کنند و نمی گذارند یاد و خاطره همرزمان شان که شهید شدند به فراموشی سپرده شود.
حذف واژه شهید از برخی تابلوها که اخیرا در بعضی شهرها رخ داده تلاش کرد تا یاد و خاطره شهدا را از خاطر این ملت پاک کند که این دل این بزرگ مردان را رنجانده است.
رهبر معظم انقلاب نیز در واکنش به این اقدام در پیامی در سوم مهرماه بیان داشتند: «یاد و نام شهیدان مایه‌ی سربلندی ملت و نشانه‌ی راه به سوی پیروزی است. فداکاری شجاعانه‌ی آنان است که عظمت ملت ها و عمق مبانی فرهنگی و تمدنی آنان را به اثبات می رساند. همه وظیفه داریم نام های نورانی شهیدان را تکریم کنیم و عظمت جایگاه آنان را در یادها ماندگار سازیم. افتخاری است برای کوی ها و برزن ها که نام شهید و عنوان شهادت بر فراز آنها بدرخشد. این موهبت هم‌اکنون در سراسر کشور وجود دارد و باید ادامه یابد.
نظر شما