خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم : سخن درباره کیفیت آثار هنری لاجرم به سمت و سوی صحبت از سلیقه اجتماعی کشیده می شود. طیف های مختلف اجتماعی به طور طبیعی دیدگاه های متنوعی درباره ارزش یک اثر هنری دارند؛ به همین خاطر هنرمندان سبک های متفاوت مخاطبان خاص خود را دارند و آثار آن ها در فضاهای اجتماعی خاص خود نمود پیدا می کند. تصویرسازی به عنوان یکی از زمینه های هنری از این قاعده مستثنی نیست. تصویرسازان هم به مانند سایر فعالان عرصه هنر سلیقه های مختلف اجتماعی را نمایندگی می کنند. آثار برخی مورد توجه کتاب های عامه پسند قرار می گیرد و برخی در جشنواره های داخلی و خارجی مورد اقبال قرار می گیرند. پیش از این در بخش اول گفتگو با «کیانوش غریبپور» به تعریف مفاهیم تصویرسازی پرداختیم. بخش دوم گفتگو با این کارشناس گرافیک و عضو انجمن فرهنگی‌هنری تصویرگران به طیف های متنوع اجتماعی علاقمند به تصویرسازی اختصاص دارد:
پیش از این درباره دو سلیقه حاکم بر فضای تصویرسازی کتاب کودک سخن گفتید. یکی سلیقه موسوم به بازاری و دیگری سلیقه مخاطبان خاص که از نظر شما اختلاف فاز بسیاری با یکدیگر دارند. نمود سلیقه بازاری در جامعه چیست؟
به نظر من صنعت نشر ما به طور کلی دچار نقص است. در صنعت نشر ناقص تصویرگری هم چنان که شایسته است، رشد نمی‌کند. برای مثال اگر کودکان و خانواده‌های آن ها آثار تصویرسازی مرا نمی‌پسندند طبیعتا به این معناست که جامعه من را به عنوان یک تصویرگر دفع می کند.
سلیقه مخاطب خاص چگونه در مقابل این سلیقه اجتماعی و اقتصادی قدرتمند، خودنمایی می کند؟
از این طریق که آثار من به عنوان تصویرگر از سوی جشنواره ها و به طور کلی مخاطب خاص مورد توجه قرار می گیرد. جامعه به من جایزه می‌دهد، برای من دست می‌زند و تقدیر می‌شوم، بنابراین جامعه من را به عنوان یک تصویرگر جذب می کند. در این شرایط است که که من فکر می‌کنم چقدر موفقم، پس حتما سلیقه آن هایی که کار من را نمی‌فهمند سطح پایین و دچار اشکال است.
پس تاثیرگذاری جامعه بر کیفیت تصویرسازی از آثار تصویرگران بیش تر است.
می‌خواهم بگویم تصویرگرها، مقصر اصلی در کیفیت تصویرگری نیستند، به یک جوری می‌شود گفت تحت یک شرایطی نمی‌توانند بهتر و بالاتر از این کار کنند. بنابراین به جای تلاش برای ارتباط با مخاطب عام به دنبال رکوردهای هنری خودشان می روند.
واکنش انجمن تصویرسازان در مواجهه با تغییر سلیقه مخاطب امروز چیست؟ چه راهکارهایی در این زمینه وجود دارد؟
برنامه‌ای نمی‌توانیم داشته باشیم. ما به عنوان انجمن تصویرگران وظیفه و توانایی محدودی داریم. مثل این که روی فضاهای عملی کار کنیم، تصویرگرها را دور هم جمع کنیم و برای‌شان این ماجراها را روشن کنیم که در بخش های جانبی چه کارهایی می توان انجام داد. به عبارت دیگر، نمود تصویرگری در فضاها و رسانه های دیگر را به آن ها نشان دهیم. جالب است بدانید که اتفاقا تصویرگرها در فضاهای تازه بسیار فعالند اما چنان که باید دیده نمی‌شوند.
در زمینه ارتقاء تصویرگران می توان راهبردی داشت؟
در این جا بازآموزی فضای تصویرگری یکی را راهکارهای پیش روست. چه برای آن ها که تازه شروع به فعالیت کرده اند و چه کار تئوریک روی هنرمندان سرشناس تصویرگری. در واقع تلاش برای ارتقای فعالیت حرفه ای تصویرگران. ایجاد. مجموعه آن چه گفته شد، فعالیت هایی است که انجمن تصویرگران می تواند دنبال کند.
نظر شما