به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، در این برنامه که با رویکرد نقد کارگاهی در زمینه شعر کلاسیک، سپید و ترانه برگزار می‌شود، مدرسان ساعت شعر به بهانه درگذشت «حسین آهی »شاعر، پژوهشگر و گوینده رادیو و تلویزیون، به ارائه نقد و نظرهای خود درخصوص زندگی، شخصیت و آثار ادبی وی پرداختند.
«سعید بیابانکی»، شاعر و مدرس شعر، از «حسین آهی» به عنوان یک مرجع علمی در حوزه ادبیات کلاسیک یاد کرد و گفت: هر پرسشی که از ایشان داشتی، یا جوابش را می‌دانست و یا می‌رفت جواب را برایت پیدا می‌کرد.
بیابانکی از «حسین آهی» به عنوان کتاب شناسی برجسته یاد کرد و گفت: در این حوزه واقعا استاد بود و کتاب را با تورق کردن می‌شناخت و به کیفیت آن پی می‌برد.
وی ادامه داد: در دوره‌ای که برنامه تلویزیونی داشت، هر هفته یک کتاب معرفی می‌کرد که معرفی ایشان روی بازار کتاب تأثیر زیادی داشت و معرفی کتابی از جانب وی برای کتاب‌خوانان معیار بود و مثل اکنون به بیلبورد و تیزر اعتنا نمی‌شد.
این شاعر و منتقد شعر، در ادامه با اشاره به کتاب «بحور شعر فارسی»، که از برجسته‌ترین تالیفات حسین آهی است، به مهارت و دانش کم‌نظیر وی در حوزه عروض و موسیقی شعر اشاره و بیان کرد: دانش عروض، دانشی پیچیده است، اما مرحوم آهی در این کتاب، عروض را خیلی دقیق و علمی بررسی کرده است. تخصص ایشان در حوزه شعر و نظم و نثر کلاسیک، حافظ‌شناسی بود و عصرها هم یک برنامه رادیویی در این زمینه داشت که به نوعی دیوان حافظ را در آن شرح می‌داد و گاهی یک هفته روی یک مصراع یا یک بیت تأمل و تعمق می‌کرد. با این وجود، بسیاری از متون نظم و نثر کلاسیک را خوانده بود که از جمله می‌توان به خوانش و تصحیح او از آثار نظامی و سعدی هم اشاره کرد.
بیابانکی با اشاره به ماندگاری و محفوظ بودن میراث مکتوب و ثبت و ضبط شده «حسین آهی» عنوان کرد: آثار ایشان که موجود است و در اختیار داریم؛ اما آنچه که از دست ما رفت حضورش و بخشی از معلومات و دانش شفاهی وی بود که متاسفانه مکتوب نشد.
سعید بیابانکی که سابقه ۷-۸ سال همکاری با حسین آهی را در شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صداوسیما داشته است، به نقل خاطراتی از وی و ذکر ویژگی‌های اخلاقی و شخصی‌اش پرداخت و گفت: در سال‌های همکاری با وی از ایشان خیلی آموختم. قناعت، بخشندگی و فروتنی از خصلت‌های وی بود و در دستگیری و بخشش نسبت به مستمندان شهره بود و در این زمینه درنگ نمی‌کرد و هرچه داشت عطا می‌کرد. یادم است در شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که همکار بودیم، ناهارش را نمی‌خورد و با خود می‌برد و در مسیرش به نیازمندان می‌داد. جدای از این، در مباحث علمی و ادبی با صراحت و بدون تعارف برخورد می‌کرد.
بیابانکی در پایان سخنانش اظهار کرد: زنده‌یاد آهی، هرگز اهل نخوت و خودشیفتگی و قبولاندن و تحمیل کردن خود به دیگران نبود. اهل مریدپروری هم نبود و این در صورتی است که از این لحاظ خیلی پتانسیل داشت.
در ادامه این برنامه، ناصر فیض، شاعر و دیگر مدرس کارگاه ساعت شعر، که سابقه چند سال همکاری با «حسین آهی» را در شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صداوسیما و بخش شبانگاهی رادیو داشته است، به جایگاه برجسته وی در میان کارکنان رادیو پرداخت و گفت: در میان آن همه هنرمند سرشناسی که به رادیو می‌آمدند، از «حسین آهی» بیشتر از همه یاد می‌شد. با این حال، اصلا توقع دیده شدن نداشت و به همین دلیل هم بیشتر تمایل به کار در رادیو داشت چون می‌گفت در تلویزیون آدم دیده می‌شود.
فیض در بخش دیگری از سخنانش به شناخت «حسین آهی» از مقوله رسانه اشاره کرد و گفت: به من توصیه می‌کرد که جوری حرف بزن که عامه مردم هم سخنانت را بفهمند و گرنه مخاطبت را از دست خواهی داد. بر همراهی با مخاطب خیلی تأکید داشت و می‌گفت که اگر مخاطب خود را در برنامه نبیند، جذابیتی برایش ندارد.
این شاعر طنزپرداز به شناخت خوب آهی از فرهنگ عامه هم اشاره کرد و گفت: ترکیبی از فرهنگ عامه و محیط جامعه بود و گاه رفتارهای جالبی داشت که بسیار رندانه بود و از این طریق به صورت تلویحی به بیان نکاتی جدی می‌پرداخت.
«ناصر فیض» در پایان سخنانش بیان کرد: «حسین آهی» از کسانی بود که پاسخ‌گوی کارهایش بود و به جایگاهی رسیده بود که تعیین کننده بود. در برنامه‌هایش بیشتر ادبیات مهم بود و اگر کار دیگری غیر از این از وی می‌خواستند، طفره می‌رفت.
«محمود حبیبی کسبی»، شاعر و دیگر مدرس کارگاه ساعت شعر، هم در ادامه به آراسته بودن «حسین آهی» به چند هنر اشاره و بیان کرد: آهی شاعر و عروض‌شناس بزرگی بود و فرهنگ عروضی از جمله فرهنگ عروضی حافظ را خوب می‌شناخت. علاوه بر این، مصحح خوبی هم بود و دیوان «بیدل دهلوی» را دو بار تصحیح کرد؛ یک بار در اوایل دهه ۵۰ و بار دیگر در دهه ۶۰.
حبیبی کسبی در پایان با اشاره به چاپ نشدن هیچ مجموعه شعری از «حسین آهی» به خاطر عدم علاقه این شاعر به انتشار آثارش پیشنهاد داد: اگر کسی همت کند و شعرهایش را از مطبوعات و برنامه‌ها و نوشته‌های موجودش گردآوری کند، اتفاق خوبی خواهد افتاد.
در ادامه این برنامه «مختار شکری‌پور»، مترجم، روزنامه‌نگار و مستندساز، به بهانه ۱۳ مرداد، که ششمین سال‌مرگ شیرکو بی‌کس، شاعر فقید معاصر کُرد بود، ضمن خواندن ۲ شعر از این شاعر، به ارائه سخنانی کوتاه درباره وی پرداخت و گفت: «شيرکو بی‌کس» را می‌توان ملی‌ترین شاعر معاصر کُرد و پيشانی آن تلقی کرد؛ چرا که نقشی بی‌بديل در تحول شعر کُردی داشت و شعرهايش نیز به طرز بی‌نظیری در ذهن و زبان عموم مردم کُرد جاری است.
شکری‌پور، که گزیده شعری از شیرکو با ترجمه اش با عنوان «تو اینجا نیستی اما» از وی منتشر شده است، با اشاره به بنیان‌گذاری قالب «رمان شعر» يا «قصيده شعر» توسط شیرکو در شعر کُردی بیان کرد: جدای از دفتر شعرهای متعددی که شیرکو دارد، برخی از دفاتر شعرش که شعرهایی بسیار بلند و مبتنی بر روایت شاعرانه هستند در این قالب هستند که هیچ اطناب، حشو و زوايدی ندارند و نمونه عالی شعر بلند ارزیابی شده‌اند و جالب است که خیلی از فرازهای این دفترها را می‌توان شعرهای مستقلی تلقی کرد.
این مترجم شعر کُرد در ادامه، عمده کار و تکنیک شیرکو در شعر را، فضاسازی‌های موازی مبتنی بر معادلات علم منطق برای رسيدن به يک اتفاق و نتيجه‌گيری نهايی شاعرانه عنوان کرد و گفت: گويا شعر اصلی در آن لحظه و فراز نهایی اتفاق می‌افتد.
گفتنی است، حسین آهی، متولد آذر ۱۳۳۲،سال‌ها در رادیو و تلویزیون فعالیت داشت. وی سه‌شنبه ۸ مرداد پس از یک دوره بیماری در منزل درگذشت. برنامه «تماشاگه راز» از رادیو فرهنگ، شامل خوانش جدیدی از غزلیات حافظ، از جمله برنامه‌های پرطرفدار زنده‌یاد حسین آهی بود.
شایان ذکر است، ساعت شعر، به همت مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری و در ادامه سلسله برنامه‌های ماهانه، یکشنبه‌های هر هفته، ساعت ۱۷ در سالن امیرحسین فردی حوزه هنری واقع در خیابان سمیه، نرسیده به خیابان حافظ برگزار می‌شود و ورود برای علاقه‌مندان به این محفل ادبی آزاد است.
نظر شما