خبرگزاری شبستان، گروه فرهنگی -الهام عطائی: تلویزیون مدت هاست که با بحران ریزش مخاطب و انتقادهای فراوان روبرو است. مدیران سیما همیشه برای کمبودها و ضعف ها یک چیز را بهانه کرده اند؛ کمبود بودجه. سال هاست که مدیران سیما می گویند و خبرنگاران می نویسند که بودجه نداریم و مردم می خوانند و می شنوند. سال هاست که تلویزیون همه کم کاری هایش را به پای کمبود بودجه می گذارد.
اما چالشی که این روزها تلویزیون در حوزه سریال سازی با آن روبرو است را به هیچ وجه نمی شود به هیچ بهانه ای مثل کمبود بودجه ربط داد و از آن گذشت. اگرچه شاید مسئولان سیما از پاسخ دادن به این پرسش که چرا به یکباره به سراغ سریال های عاشقانه رفته اند طفره بروند اما این موضوع باعث نمی شود اصل مسئله از ذهن مخاطب و یا جامعه رسانه ای پاک شود.
با نگاه کوتاهی به سریال های سال های اخیر تلویزیون می توان فهمید رسانه ملی برای جذب مخاطب دست به دامان قصه های عاشقانه شده است. این عاشقانه ها که اغلب ملغمه ای از عشق و غم و تلخی است مدت هاست که یکه تازتعدادی از شبکه های مختلف شده است.
ممکن است همه ما سریال ها یا فیلم های عاشقانه غمگینی از دنیا دیده باشیم که در خاطره ها ماندگار شده اند اما قطعا مخاطبان تلویزیون در دنیا حق انتخاب بیشتری دارند برای اینکه به تماشای کدام سریال یا برنامه تلویزیونی بنشینند.
تنها یکی دو شبکه از میان شبکه های سراسری تلویزیون به ساخت و پخش سریال های شبانه مشغولند و اغلب هم تلاش دارند از راه تکیه بر محورهای عاشقانه در قصه ها اشک مخاطب را دربیاورند. به نظر نمی رسد این راه مناسبی برای رقابت با شبکه های ماهواره ای و یا جذب مخاطب باشد.
همه ما سریال های زیادی در سال های اخیر سراغ داریم که تلخی بی اندازه ای را با مضمون عشق ترکیب کردند؛ «تنهایی لیلا»، «پدر»، «آنام»، «دلدادگان»،«حوالی پاییز» و این اواخر هم «لحظه گرگ و میش».
اگرچه بازیگران برخی از این کارها معتقدند عده ای از مخاطبان به دلیل درگیر بودن با داستان های مشابه در مقطعی از زندگی شان با این سریال ها همذات پنداری کرده اند اما تکلیف دیگر مخاطبان این سریال ها چه می شود که به امید دیدن عاشقانه ای لطیف پای تلویزیون نشسته اند اما با یک تلخی بی پایان روبرو و یا شاید بهتر است بگوییم غافلگیر شده اند.
نمایش تصاویرخاکسپاری سال هاست که پای ثابت سریال های جدی و حتی طنز تلویزیون است. حتی اگر به تصویر کشیدن تصاویر از دست دادن عزیز باعث همذات پنداری برخی خانواده های عزیز از دست داده باشد اما بهتر نیست جای یادآوری خاطرات تلخ مردم کمی شادی و امید به سریال ها تزریق کنیم.
در شرایطی که مردم را به دیدن شبکه های داخلی و تلویزیون ملی ترغیب می کنیم و از آسیب های شبکه های ماهواره ای می گوییم، در شرایطی که مردم به خودی خود درگیر مشکلات فراوان اقتصادی و غیره هستند آیا حقشان نیست که حداقل ساعات پایانی روز را در خانه به تماشای سریال هایی بنشینند که شادی را به دل هایشان تزریق کند.
باید از مدیران سیما، نویسندگان، تهیه کنندگان و همه کسانی که به نوعی در حوزه سریال سازی در تلویزیون دستی بر آتش دارند پرسید دلیل این همه تلخی که پایش به قصه های عاشقانه سریال های تلویزیونی باز شده چیست؟
نظر شما