به گزارش خبرگزاری شبستان، نگارش پیرامون مولوی، زندگی، شعر، اندیشه و آرای او از حد فزون است اما برترین و جامع‌ترین آنها را باید رساله سپهسالار در مناقب خداوندگار تالیف فریدون بن احمد سپهسالار(د: 712هجری) و سپس مناقب العارفین افلاکی(د: 761 هجری) دانست. اهمیت مناقب‌العارفین در ادبیات مولویه روشن است و به همین دلیل تحریرهای قابل توجهی از این کتاب پدید آمده است.
بر این اساس، یکی از این تحریرها که به دلیل اهمیت آن، تنها چند سال پس از تالیف به زبان ترکی نیز ترجمه شده، ثواقب المناقب اولیاءالله است. عبدالوهاب بن جلال‌الدین همدانی، نویسنده ثواقب‌المناقب، با آنکه ایرانی است و کتاب او نیز به فارسی تالیف شده، خودش و کارش در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته و بیشتر در حوزه فرهنگی آسیای صغیر و حلقه مولویه مورد عنایت بوده است، تا جایی که در تاریخ‌های ادبیات فارسی معاصر بیش از چند سطر درباره آن سخن نرفته، که آن هم با لغزش همراه بوده و استادی چون بدیع‌الزمان فروزانفر، مولوی‌شناس بزرگ ایرانی، هم تألیف آن را به زبان ترکی دانسته و خبر از ترجمه آن به فارسی، توسط یکی از دانشجویانش داده است.
بنا بر گزارش روابط عمومی بخش فروش میراث مکتوب، عبدالوهاب بن جلال الدین محمد همدانی، مولف کتاب، از پیروان طریقت نقشبندیه همدان بود که پس از فتح همدان به دست شاه طهماسب صفوی به مصر گریخت. نسخه ای از مناقب‌العارفین را در خانقاه مولویه قاهره دید. سپس به مدینه منوره رفت و همان جا در 954 هجری وفات یافت.
گفتنی است،این کتاب براساس سه نسخه معتبر مناقب و به همت عارف نوشاهی، محقق پاکستانی متون فارسی، تصحیح شده است.
پایان پیام/
نظر شما