خبرگزاری شبستان، گروه مسجد و کانون های مساجد: بسیاری از افراد اطراف ما هستند که دغدغه مسجدی بودن در ذهن شان وجود دارد، خیلی از آنان به این دغدغه جامه عمل پوشانده اند اما برخی هم شاید شرایطش را ندارند. با برخی از همین افرادی که شاید ظاهر بعضی‌های شان هم به مسجدی بودن نمی خورد صحبت کردیم تا ببینیم نگاه آنان به مسجد چگونه است.
صدای جیر جیر سایش کف کفشم با سنگ کف بیمارستان بدجوری در فضا شنیده می شود کم کم وقت خواب بیماران شده است به همین خاطر نورهای سقف ها را هم کمتر کرده اند می خواهم از مرد پرستاری که از کنارم عبور می کند بپرسم که با خانم نیک پور کار دارم که با چشم غره ای از کنارم رد می شود فکر کنم معنی اش این بود که نباید با این کفش به بیمارستان می آمدم، درست هم هست اما چه کار کنم یکباره قرار این گزارش گذاشته شد.
به بخش پرستاری می رسم و وقتی که سراغ مصاحبه شونده را می گیرم او را از اتاق پشتی صدا می زنند.
مریم نیک پور؛ پرستار است با او قبلا در مورد موضوع گزارش مسجدی ها صحبت کرده ام...
در همان ابتدای سخنش می گوید"شغل ما ویژگیهای خاص خودش را دارد آن زمان هایی که شیفت نیستیم و خانه هستیم یا در محل کار زمان هایی که می توانیم به انجام فرایض دینی مان بپردازیم خوشبختانه به دلیل آنکه در بیمارستان ما یک مسجد وجود دارد به آن مراجعه کنیم"
او ادامه می دهد "در این کار، ما عموما با انسان ها آن هم در شرایطی خاص سر و کار داریم زیرا افرادی که به مراکز درمانی مراجعه می کنند در اکثر موارد از قالب معمول خود بیرون آمده و در شرایط تقریبا خاصی به سر می برند و از کادر درمانی درخواست کمک کردن به خود یا همراهان شان را دارند به همین خاطر چگونگی ارتباط با آن ها نیازمند نوعی از تفاهم و همدلی است که وجود آن در کادر درمانی نیازمند آمادگی های روحی خاصی است و در این زمینه میزان معنویت افراد در ایجاد این روحیه بسیار راه گشا است."
عکس تزیینی است
از او در مورد میزان حضورش در مساجد می پرسم که می گوید "من پیش از اشتغال به کار پرستاری بیشتر می توانستم به مساجد بروم البته مسجد محل خودمان با وجود اینکه فاصله کمی با محل زندگی مان داشت اما جایگاه و امکانات مناسبی برای بانوان به ویژه با توجه به شرایط زندگی امروزی نداشت به همین خاطر به یک مسجد دیگری که دورتر از آن بود می رفتم.
به طور مثال امروزه بسیاری از مراجعه کنندگان به مساجد را افراد شاغل یا به هر حال کسانی که وسایلی به همراه دارند تشکیل می دهند این در حالی است که بسیاری از مساجد ما حتی یک گیره یا آویز لباس که بشود چادر و وسایلی چون کیف خود را به آن ها آویخت را ندارند و این طور مسایل در عین سادگی و پیش پا افتادگی، مشکلات مهمی هستند که وجود آن ها در جامعه حال حاضر واقعا جای تعجب دارد."
عکس تزیینی است
می گویم بیشتر چه زمان هایی می توانید در محل کار از مسجد بیمارستان استفاده کنید که پاسخ می دهد"هر وقت که امکانش باشد، اولویت ما در زمان حضورمان در محل کار، رسیدگی به وضعیت بیماران است البته سعی می کنیم خدای نکرده به برنامه های معنوی خودمان نیز لطمه ای وارد نشود"
دیگر صدای موذن از فاصله ای دور شنیده می شود چند دقیقه دیگر زمان رسیدگی به تعدادی از بیماران است به همین خاطر خانم پرستار می رود تا داروها و وسایل مورد نیاز آنان را آماده کند، چراغ های بیمارستان روشن می شوند ... چند نفر از بیماران از پشت شیشه های پنجره اتاق های شان دارند خیره به مسجد نگاه می کنند.
گزارشگر: محسن شریف نیا
نظر شما