به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، وقتی صحبت می کند، هر سه ثانیه صدای نفس هایش بلند می شود. کمی زمخت تر و بلندتر از حد معمول، سرفه های پشت سرهم، تنفس را برایش سختر می کند. خس خس سینه اش هم امانش را بریده.
نامش «سید کمال موسویی» است. سال 1364 به عنوان امدادگر و کارشناس علوم آزمایشگاهی راهی جبهه های نبرد شد. در بیمارستان صحرایی « فاطمه الزهرا(ص)» مجروحین جنگ را مداوا می کرد. او از دوران امدادگریش می گوید که بیمارستان نزدیک مرز اروند رود بود و در معرض خطرات زیادی قرار داشت.
روزی که بعثی ها بیمارستان را بمباران کردند 145 مجروح در آنجا تحت درمان بود. موسویی تا آخرین لحظه برای مداوای مجروحین می ایستد، دوستانش و مجروحان یکی یکی به شهادت می رسند و او تا آخرین نفس هایش برای کمک می ماند.
بیمارستان را بمباران شیمیایی کرده بودند، موسویی به دلیل زمان طولانی که در بیمارستان مانده بود. اثرات جدی بر روی جسمش جای مانده است. او اکنون از آن دوران روایت می کند و می گوید: مدتی نابینا شدم، سوختگی شدید داشتم و دچار تنگی نفس شدم.
موسویی ادامه می دهد: 30 سال است که درگیر این بیماری هستم. بیش از 100 بار جراحی شدم. در حال حاضر تنها 25 درصد از ریه ام فعال است. در طول روز حتما باید از اکسیژن استفاده کنم. گلایه های امروزی او از جنگ و جانباز شدن نیست از ناملایماتی است که بر آنان روا می شود.
از آلودگی کلان شهر بیزار است چون تنفس را برایش سخت می کند، در همین باره او می گوید: حوزه محیط زیست و آب و هوا هم بسیار در وضعیت جسمی ما تاثیر گذار است. مردم ما در شهر های بزرگ مشکل آلودگی هوا دارند. چون ما جزء افراد حساس جامعه هستیم، در معرض خطر بیشتری قرار گرفته ایم.
او بیان می کند: تمام پزشکان به بنده می گویند که در شهرهای بزرگ زندگی نکنیم. اما ما هزینه زندگی در شهرستان ها را نداریم. باید برای جانبازان شیمیایی امکاناتی در شهرهای خوش آب و هوا فراهم کنند که متاسفانه توجه ای نمی شود.
موسویی در حال حاضر دبیر انجمن جمعیت جانبازان شیمیایی است و در همین باره هم می گوید: با جانبازان شیمیایی جمعیتی را تشکیل داده ایم که شعبه های استانی دارد و دوست داریم از جانبازان حمایت کنیم تا عزت نفس آنان حفظ شود. در این انجمن، فرهنگ ایثار و شهادت را ترویج می دهیم. برای توانمندی و توانبخشی هم فعالیت هایی را انجام می دهیم.
او همسرش را ایثار گر می داند و تاکید می کند: باید به خانمم ایثارگر بگویند. بنده 30 سال است شیمیایی شده ام و رنج می کشم. رنجی که همسرم می کشد بیشتر از من است. گاهی از رنج های ما افسرده می شوند.
موسویی از مظلومیت جانبازان شیمیایی می گوید و بیان می کند: چون از لحاظ ظاهری سالم هستند بیشتر اوقات شیمایی بونشان را هم کتمان می کنند.
63 هزار نفر در کشور همانند موسویی هستند. سینه هایشان خس خس دارد و تنفسشان هرروز سختر می شود، نباید گرد و غبار بی مهری و بی توجه ای روزگار را بر آنان سختر کند.
نظر شما