خبرگزاری شبستان، گروه اندیشه: «مصطفی دلشاد تهرانی»، عضو هیئت‌علمی دانشگاه قرآن و حدیث در کانال تلگرامی خود نوشت:
مردمان در يك حكومت زمانى به درستى از حقوقشان بهره مى‌يابند كه امكان مشاركتشان، به طور واقعى، فراهم باشد؛ و بتوانند در تصميم‌گيرى‌ها و اداره حكومت نقش داشته باشند، و در نحوه كار زمامداران نظارت كنند و نظر دهند، و نظرشان مورد توجّه قرار گيرد.
اميرمؤمنان على(ع) بر اين بود كه همگان در حكومت مشاركت كنند و نقش داشته باشند، چنان كه فرموده است: «لَيْسَ امْرُؤٌ ـ وَ إِنْ عَظُمَتْ فِي الْحَقِّ مَنْزِلَتُهُ، وَ تَقَدَّمَتْ فِي الدِّينِ فَضِيلَتُهُ ـ بِفَوْقِ أَنْ يُعَانَ عَلَى مَا حَمَّلَهُ اللهُ مِنْ حَقِّهِ. وَ لاَ امْرُؤٌ ـ وَ إِنْ صَغَّرَتْهُ النُّفُوسُ، وَ افْتَحَمَتْهُ الْعُيُونُ ـ بِدُونِ أَنْ يُعِينَ عَلَى ذلِکَ أَوْ يُعَانَ عَلَيْهِ.»(نهج البلاغه، نامۀ ۵۳ (عهدنامۀ مالک اشتر))
هيچ‌كس ـ هر چند جايگاهش در حق بسى بزرگ بُوَد، و برترى او در دين بسى پيش‌تر از ديگران باشد ـ بالاتر از آن نيست كه در گزاردنِ حقّى كه خداوند بر عهده او گذشته است از يارى ديگران بى‌نياز باشد. و هيچ‌كس ـ هر چند مردمان او را كوچك شمارند و در ديده آنان بى‌مقدار به حساب آيد ـ خُردتر از آن نيست كه نتواند ديگران را در گزاردن حق يارى دهد يا نخواهد كه بر انجام دادن وظيفه او را يارى دهند.
زمينه‌سازى براى مشاركت همگانى در حكومت، پاسداشت كرامت مردمان است؛ و اميرمؤمنان على(ع) اين مشاركت را تا آن‌جا مى‌داند كه هيچ‌كس محروم نگردد، و هيچ‌كس خود را بى‌نياز از آن نخواند. امام(ع) در اين جهت، راه را بر همگان گشود تا هر كس به تناسب توان خود، مشاركت کند؛ و از مردمان خواست تا از مشاركت در امور، حق‌خواهى، نظردهى و دادخواهى خوددارى نكنند: «فَلاَ تَكُفُّوا عَنْ مَقَالَةٍ بِحَقٍّ، أَوْ مَشُورَةٍ بِعَدْلٍ.»(همان، خطبۀ ۲۱۶)
پس، از گفتارى به حق، ياراى زدنى به دادگرى باز نايستيد.
نظر شما