«غلامحسین امیرخانی» در پاسخ به این پرسش که «چرا هنر خوشنویسی نسبت به سایر هنرها در میان مردم مهجورتر است»؟ به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان گفت: باید پرسش شما را اینگونه تکمیل کنم که چرا در جامعه ما حتی افراد تحصیلکرده و دانشگاهی نسبت به فرهنگ سازنده و اعتبار و هویتمان که مولوی، سعدی و حافظ و فردوسی باشند و خیلی از کسان دیگری که آجرهای طلایی این کاخ را چیدند و به این مقام رفیع رساندند فاصله است؛ باید ببینیم در بین باسوادها و دانشگاهی ها چقدر با ادبیات گذشته ما آشنا هستند به آنها بگویید یک بیت از سعدی و حافظ بخوانند نمی توانند، دیگر وارد توضیحات وسیع تر در زمینه های دیگر نمی شوم. در روز گار امروز حتی آن چیزی که به عنوان محبت و اعتماد در بین ما به عنوان یک رفتار نهادینه شده توام با احساس وظیفه وجود داشت دیگر وجود ندارد؛ من در نسلی زندگی می کنم که در گوشه گوشه این مملکت مهربانی و عاطفه جریان داشت اما امروز این مناسبات گسسته شده است و حتی نزدیک ترین افراد در خانواده ها هم ممکن است ماهها یکدیگر را نبینند، من اینها را گفتم که برسم به اینکه وقتی می پرسید هنر خوشنویسی به عنوان یک هنر ملی چرا مهجور شده است بگویم معلوم شود که ما آن بنیادها و ستون هایی که نگهدارنده این خیمه و درگاه است را چقدر به آن می پردازیم و چه نقشی در زندگی امروز ما دارد آن وقت خودتان جواب سوال را پیدا می کنید البته می شود در این باب کلی صحبت کرد و پیشنهاد داد و سعی کنیم کمک کنیم.
«رییس انجمن خوشنویسان ایران» خاطرنشان کرد: ما در آن جاهایی که اسمش اطلاعات در زمینه فرهنگ و هنر و خلاق است پیشرفته هستیم بپرسید چرا برای اینکه معلومات و ادبیات و طبقه بندی غربی که اینها شناخت پیدا کرده اند و تعریف شان در عالم علم و هنر و مسایل اجتماعی متکی به معلومات تجربه شده آزمون و خطایی ما آنها را یاد گرفتیم در سینما، تئاتر، ادبیات در تعریف دوران مدرن اینها را بلدیم بیان می کنیم اما در عمل کجا هستیم نه آن قبلی خودمان هستیم یعنی آن رفتار فرهنگی سنتی انسانی نه آن شرایط و بنیادها و ساختارهایی که در فرم و شکل تشکیلات سازمان و قواعد و قوانین کارآیی دارد نه آن را داریم و نه این را داریم و در وسط مانده ایم حال حرفمان چیست به عنوان یکی از هنرهای اصیل ایران که حرفش با عملش می تواند مورد ارزیابی باشد.
غلامحسین امیرخانی با اشاره به ارتباط تنگانگ زبان و هنر خوشنویسی گفت: راجع به زبانی که با خوشنویسی در بستر تاریخی همراه بوده است باید بگویم ما چقدر توانسته ایم به خاطر هنر خوشنویسی به زبان و ادبیات و در کنار ادبیات به معارفی که مندرج در ادبیاتی مثل حکمت، فلسفه، صنایع ادبی است بپردازیم، این زیبایی و کمال جویی که در نهاد بشر است با هنر خوشنویسی در طول تاریخ عجین شده و ما به سهم خودمان عمل کرده ایم تا امروز این امانت را درست حفظ کردیم امروز هم به آن توانسته ایم عمق و معنای بیشتری ببخشیم و اگر روزگاری انگشت شمار بودند استادان طراز اول خوشنویسی در کشورمان امروز در چهار گوشه مملکت شهرستان های کوچکی نیست که یک استاد در خط ثلث، شکسته و نستعلیق نداشته باشد.
رییس انجمن خوشنویسان ایران در پاسخ به این سئوال که« آیا میراث ملی خوشنویسی ما در آینده بزرگانی خواهد داشت که جایگزین اساتید فعلی شوند»؟ توضیح داد: من از شما می خواهم به نمایشگاه های خوشنویسی با کارشناس سر بزنید نه به عنوان خبرنگار که از آثار تعریف کنید با کارشناس بروید معلوم می شود خوشنویسی نمایندگانی در نسل های بعدی دارد، خوشنویسی هنری است که نشان دهنده عمق اندیشه و ذوق مملکت ماست که این هنر به هر جای دنیا منتقل شده است، ولی متاسفانه به دلیل ابتلائاتی که داریم به آن کم توجه هستیم و کمتر به آن پرداخته ایم.
نظر شما