نقش «وحدت» در سناریوی ظهور

خبرگزاری شبستان، گروه مهدویت و غدیر: پیروزی و موفقیت اجتماعی، در وحدت و یکپارچگی است. شکست و ضعف و نابودی هم پیامد تفرقه و جدایی و تشتت در افکار و رفتار و صفوف و نیروها و فعالیت ها است.

این نکته، آن قدر روشن است که نیاز به توضیح ندارد. در قرآن نیز دعوت به وحدت و پرهیز از تفرقه شده است.

پیامبر(ص) ما پیامبر وحدت بود، هم سخنانش دعوت به همبستگی و اتحاد بود، هم رفتارش الفت بخش و وحدت آفرین بود. می فرمود: «مومنان همه با هم برادرند و خون شان برابر است و همه باید در برابر دشمن متحد و یکپارچه باشند «وَ هُم یَدٌ مَن سِواهُم»1 و می فرمود: «یَدُاللهِ عَلی الجماعه»2 یعنی دست خدا همراه جماعت است.

تجربه تاریخی نشان می دهد هر جا که پای اختلاف پیش آمد، در پی آن شکست بود. پیامبر(ص) ما نیز فرمود: «اختلاف نکنید، همانا کسانی که پیش از شما بودند، دچار اختلاف شدند و نابود گشتند.»3

حجت الاسلام «محمدرضا زارع» به ضرورت وحدت در جامعه منتظر اشاره کرد و گفت: امام زمان(عج) احیاگرِ قرآن و سنت و تنها کسی است که تمامی کینه ها و کدورت هایِ جاهلی را کنار می زند و حقیقت را آشکار می کند، لذا منتظران نیز در دوران غیبت باید با استفاده از ظرفیت ها و بسترهایی همچون وحدت، بسترسازی های لازم را برای ظهور امام زمان(عج) انجام دهند.

مدیر بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) شهرستان دزفول تصریح کرد: همه مسلمانان دارای دین، کتاب و پیامبر(ص) واحد اند و در نهایت یک شخص به عنوان منجی موعود(عج) ظهور خواهد کرد؛ لذا می توان و باید با استفاده از این ظرفیت ها زمینه را برای ظهور آن منجی(عج) فراهم کرد.

زارع مهدویت را از مشترکات مسلمانان دانست و شود، اظهار کرد: تمامی مسلمانان باور دارند که پایان و غایت اسلام با شیرینی ظهور حضرت(عج) همراه خواهد شد و نباید روی اختلافات جزئی تمرکز کرد بلکه با تاکید روی مشترکات، قدرت لازم را برای مبارزه و مقابله با دشمنان اعم از صهیونیسم جهانی، انگلیس و آمریکا به وجود آوریم، زیرا آرزوی آنان تفرقه میان مسلمانان است.

وی با با بیان اینکه «وحدت» میان شیعه و سنی، زمینه ساز ظهور است، خاطرنشان کرد: یکی از عوامل تاخیر در ظهور، تفرقه های موجود میان مسلمانان است که موجب دوری از حق می شود لذا اگر این تفرقه برداشته و به مشترکات پرداخته شود تا دل ها به هم نزدیک گردد آنگاه بنابر فرموده امیرالمومنین امام علی(ع) کینه ها از دل ها برداشته و حقیقت آشکار می شود؛ بنابراین، همگان زیر پرچم «قل لا أَسئَلُكُم عَلَیهِ أَجراً إِلاَّ المَوَدَّةَ فِی القُربى» قرار می گیرند و این مودت و محبت به اهل بیت(ع)، ظهور را نزدیک می کند.

با همه این توصیف ها، غصه آور این است که امت عظیم اسلامی در سطح جهان، امروز پراکنده اند. کشمکش های قومی و نزاع های قبیله ای و اختلافات فرقه ای، عظمت و شوکت مسلمین را زیر سوال برده است و دشمنان هم می کوشند با ایجاد اختلاف یا دامن زدن به اختلافات، به مقاصد شوم خود برسند. در سطح داخلی هم تفرقه و چنددستگی هایی دیده می شود.

جامعه امام زمانی چگونه است؟ همه متحد و زیر یک پرچم و یک رهبری قرار داند و تفرقه ها به وحدت منتهی می شود. در دعای افتتاح که در شب های ماه رمضان خوانده می شود، خواسته و آرزوی ما وحدت و همسبتگی بر محور امام زمان(عج) است: «اَللّـهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعَثَنا، وَاشْعَبْ بِهِ صَدْعَنا، وَارْتُقْ بِهِ فَتْقَنا، وَكَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنا، وَاَعْزِزْ بِهِ ذِلتنا...»4 خداوندا به برکت وجود امام زمان(عج)، پراکندگی و تشتت و از هم گسیختگی ما را به وحدت و التیام و همبستگی مبدل ساز، کمی ما را به سبب او افزون کن و خواری ما را به عزت تبدیل کن.

وقتی امام زمان(عج)، عامل و محور وحدت و همبستگی است و وقتی می آید تا در جهان «حکومت واحد» تشکیل دهد و با آمدن او دل ها نزدیک و کینه ها برطرف می شود، منتظر راستین هم باید در همین خط حرکت کند تا «جهت مهدوی» داشته باشد.

وحدت و همبستگی هم در جامعه بزرگ اسلامی در سطح جهان مطلوب است، هم میان پروان اهل بیت(ع) و شیعیان، هم در بین مردم کشور و شهرها و خانواده ها و دوستان و برادران دینی.

بکوشیم که با تفرقه و منازعات بیهوده و جبهه گیری های خصمانه علیه یکدیگر، دل امام زمان(عج) را به درد نیاوریم و آب به آسیاب دشمن نریزیم.

امیرالمومنین(ع) در خطبه قاصعه به طور تفصیل ازع وامل عزت و ذلت اقوام گذشته و پیروزی و شکست آنان سخن می گوید و ازجمله عوامل عزت آور و استمرار نعمت های الهی و رفع زیان های دشمنان، اینها را برمی شمارد: «پرهیز از تفرقه، ملازم بودن با همبستگی، تشویق و توصیه یکدیگر به الفت و وحدت.»5

اینها قواعد کلی عزت و ذلت اقوام و امت ها است و ما چه فراوان به این عناصر عزت آفرین نیازمندیم.6

پی نوشت ها:

1-اصول کافی، ج1، ص404؛

2-نهج الفصاحه، حدیث 3211؛

3-کنزالعمال، حدیث 894؛

4-مفاتیح الجنان، دعای افتتاح؛

5-نهج البلاغه، خطبه 192؛

6-زندگی مهدوی(اخلاق و اوصاف منتظران)، ص 122.