حجت الاسلام «سید مجتبی فلاح» در گفت وگو با خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان و در تشریح فراز سوم از زیارت ناحیه مقدسه، اظهار کرد: در فرازهای اول و دوم این زیارت با سلام های متعدد به حضرت سیدالشهداء(ع) در کنار بیان ویژگی ها و ابعاد وجودی آن حضرت(ع)، مصائبی که تحمل کرده اند نیز تصریح شد.
کارشناس مهدوی اضافه کرد: اما در فراز سوم زائر به موقعیت خود توجه می کند و با این عبارت عرضه می شود: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ فَإِنّی قَصَدْتُ إِلَیْک، وَ رَجَوْتُ الْفَوْزَ لَدَیْکَ؛ سلام بر تو من به سوى تو رو آورده‌ام، و به رستگارى در پیشگاه تو امید بسته ام، ...» به عبارت دیگر، این فراز زائر را متوجه این مطلب می کند که زیارت وجود مقدس سیدالشهداء(ع) را برای رسیدن به سعادت ابدی قصد کرده و لذا می گوید: «رَجَوْتُ الْفَوْزَ لَدَیْک».
وی تصریح کرد: علاوه بر این، زائر در این فراز معرفت به خدا و اخلاص در ولایت پذیری را از حضرت اباعبدالله الحسین(ع) یاد گرفته و در ادامه تبری و نفرت از دشمنان ولی خدا را به زبان جاری می کند و در پی آن است که نام خود را در سپاه عاشورائیان ثبت کند. سپس زائر در ادامه می خواند: «أَلسَّلامُ عَلَیْک سَلامَ الْعارِفِ بِحُرْمَتِک».
حجت الاسلام فلاح در تشریح این سلام از فراز سوم، بیان کرد: گوینده این عبارت یا حقیقتاً به جایگاه سیدالشهداء(ع) معرفت دارد که در این صورت با این عبارت در حال تثبیت آن معرفت در روح و روان و جان خویش است و یا هنوز به چنین جایگاهی نرسیده که با گفتن عبارت «أَلسَّلامُ عَلَیْکَ سَلامَ الْعارِفِ بِحُرْمَتِک» رسیدن به جایگاه متناسب به محبوبی را که مورد مصیبت قرار گرفته، به خود تلقین می کند و در پی کسب معرفت بر می آید.
کارشناس مهدوی در ادامه شرح فراز سوم از زیارت شریف ناحیه مقدسه، ابراز کرد: زائر در ادامه عرضه می دارد: «الْمُخْلِصِ فی وَِلایَـتِک» این عبارت نکته مهمی را به زائر گوشزد می کند که اخلاص در ولایت یکی از ارکان رسیدن به فوز و فلاحی است که در ابتدای این فراز به آن اشاره شد؛ چراکه اگر انسان در پذیرش ولایت و سرپرستی امام حسین(ع) یا هر یک از اولیای دین اخلاص نداشته باشد، در واقع ولی خدا را به طمع چیز دیگری پذیرفته که لازمه این اتفاق دوری از ولی خدا است.
فلاح تاکید کرد: ویژگی بارز یاران امام حسین(ع) این بود که اگرچه در شب عاشورا دریافتند چیزی اگر در کنار سیدالشهداء(ع) به عنوان ولی خدا باقی بمانند، غیر از شهادت در انتظارشان نیست اما پا سست نکردند.
وی ادامه داد: اما ... هستند برخی انسان ها که ولی خدا را تا زمانی که دنیای شان آباد شود، می خواهد لذا اگر در پرتوی این همراهی دنیای شان به خطر بیفتد ولی خدا را کنار می گذارند، چنان که بودند کسانی در کاروان امام حسین(ع) که هر چه به کربلا نزدیک شده و دریافتند اگر بمانند دنیا و جان بی ارزش شان به خطر می افتد، از حضرت(ع) فاصله گرفتند و جدا شدند. از این رو، با اخلاص در ولایت است که می توان در شعاع نورانیت امام حسین(ع) باقی ماند؛ باید امام(ع) را برای خودش بخواهیم نه خودمان.
فلاح در ادامه تصریح کرد: زائر سپس ادامه می دهد: «الْمُتَقَرِّبِ إِلَى اللهِ بِمَحَبَّـتِک، الْبَرىءِ مِنْ أَعْدآئِـکَ»، باید توجه داشت اگر زائر تعبیر «کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا» بپذیرد یعنی باید نسبت به یزیدیان، شمرها و حرمله های زمان بی تفاوت نباشد.
وی اضافه کرد: از ابتدای خلقت آن کسانی که داعیه بودن در زمره متدینان بودن را داشته اند، یا ادعای شان حقیقت داشته که در این صورت در رویارویی با دشمنان سینه به سینه شده و فرار نمی کردند و با دشمنان ولی خدا کنار نمی آمدند یا نه! کسانی که این ادعا را داشتند فقط به زبان مدعی بودند. لذا شاخصه «تبری از دشمنان اولیای خدا» در محک این ادعا کمک بزرگی می کند تا دریابیم آیا آنها تبری می جویند یا در تلاش برای کنار آمدن با دشمنان اهل بیت(ع) هستند.
کارشناس مهدوی تاکید کرد: وقتی زائر این سخنان را بر زبان می آورد و معرفت اش را بازیابی کرده و به اخلاص در ولایت تصریح کرده و یادآور می شود که با تبری از دشمنان سیدالشهداء(ع) به آن حضرت(ع) تقرب می جوید.
وی در پایان این بخش از سخنان خود خاطرنشان کرد: زائر سپس ادامه می دهد: «سَلامَ مَنْ قَلْبُهُ بِمُصابِکَ مَقْرُوحٌ، وَ دَمْعُهُ عِنْدَ ذِکْرِکَ مَسْفُوحٌ، سَلامَ الْمَفْجُوعِ الْحَزینِ، الْوالِهِ الْمُسْتَکینِ»، در واقع کسی می تواند بگوید: «سلامِ کسی‌که قلبش از مصیبت تو جریحه‌دار، و اشکش به هنگام یاد تو جارى است، سلامِ کسی‌که دردناک و غمگین و شیفته و فروتن است» که مفهوم واقعی فرازهای قبل را در وجود خود جاری کرده باشد.
نظر شما