زبان اشاره ناشنوایان را توسعه دهیم

به گزارش خبرنگار اجتماعی شبستان، سمینار آشنایی با فرهنگ، سبک زندگی و زبان اشاره ناشنوایان در حالی برگزار شد که جمعی از ناشنوایان و شنوایان کشور در این نشست در خصوص مشکلات و مسائل جامعه ناشنوایان گفت و گو کردند.


 
اردوان گیتی، دکترای زبان شناسی از دانشگاه گالودت آمریکا در این سمینار با بیان اینکه حق و حقوق ناشنوایان در ایران آنطور که باید و شاید به رسمیت شناخته نمی شود، گفت: در حالیکه در جهان 72 میلیون ناشنوا زندگی می کنند 82 درصد ناشنوایان در کشورهای در حال توسعه بوده و از لحاظ آموزشی توجه چندانی به آن ها نمی شود.

گیتی با بیان اینکه زبان اشاره ناشنوایان با زبان دستور فارسی فرق دارد، گفت: در مدارس ناشنوایان متخصصان باید هر دو زبان اشاره و زبان گفتار را در کنار یکدیگر تدریس کنند.

این متخصص زبان شناسی با بیان اینکه زبان اشاره هر کشور با کشور دیگر متفاوت است، ادامه داد: حتی در میان شهرهای ایران نیز زبان اشاره هر شهر با شهر دیگر متفاوت بوده و تنها مشترکاتی دارند که آن ها را به یکدیگر متصل می کند.

گیتی با بیان اینکه باید ناشنوایان را دید و زبان معیار و اشاره آن ها را مهم تلقی کرد، ادامه داد: هیچ مترجم زبان شناسی در ایران نبوده و ناشنوایان نیاز به حمایت بیشتر دارند.

وی با اشاره به برخی از دیدگاه های موجود در جامعه تصریح کرد: در جامعه وقتی کودکی ناشنوا زاده می شود خانواده برای او تصمیم گرفته و کاشت حلزون را در اولویت برنامه های خود قرار می دهند در حالیکه این کودک باید زبان اشاره را نیز فرا گرفته تا اگر به هر دلیل کاشت حلزون موثر نبود در ارتباطات خود به مشکل برنخورد.

گیتی تصریح کرد: بر اساس مشاهدات علمی زبان اشاره به هیچ وجه تاثیر سو بر روی گفتار درمانی افراد ندارد و کسانی که گفتار درمانی می کنند با یاد گرفتن زبان اشاره به مشکل بر نمی خورند.

وی با بیان اینکه افراد ناشنوا نیاز به دلسوزی ندارند، تاکید کرد: ما در جامعه با دلسوزی هایی مواجه هستیم که بسیار ناراحت کننده است و اگر ناشنوا متولد شده ایم حتما دلیل و هدفی پشت آن بوده است و باید شرایط زندگی برابر برایمان ایجاد شود.

وی با بیان اینکه ما در زندگی شهری نادیده گرفته می شویم، ادامه داد: بسیاری از بزرگان جهان نیز ناشنوا بوده اند و فرصت فعالیت و خدمت رسانی به آن ها داده شده است اما در ایران این فرصت برای افراد ناشنوا ایجاد نمی شود.

گیتی با بیان اینکه هیچ مطالعه و مقاله معتبری در ایران در خصوص افراد ناشنوا نشده است، ادامه داد: به کار بردن کلماتی همچون عادی یا غیر عادی، کم شنوا، سخت شنوا، کر و لال بسیار بد و تاثر برانگیز و ناشی از نبود شناخت کافی نسبت به جامعه ناشنوایان است.

این متخصص زبان شناسی با اشاره به اینکه زبان، فرهنگ و جامعه به یکدیگر متصل هستند، ادامه داد: امیدواریم زبان اشاره ناشنوایان در مدارس ناشنوایان به درستی آموزش داده و تکنیک های درست ترجمه کردن زبان فارسی و اشاره مورد توجه قرار گیرد و هویت ناشنوایان فراموش نشود.

گیتی تصریح کرد: دو تا هفت سالگی بهترین زمان برای فراگیری زبان اشاره است که در ایران این فرصت طلایی از دست می رود.

مهسا تذهیبی از فعالان جامعه ناشنوایان نیز در این سمینار در خصوص لزوم فراگیری زبان اشاره در جامعه سخن گفت و مطرح کرد: اگر فرزند ناشنوا، همکار یا هم کلاسی ناشنوا یا دوست ناشنوایی داریم باید با فراگیری زبان اشاره به دنیای او وارد شده و با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم.

تذهیبی با بیان اینکه فراگیری هر زبان به معنای ورود به دنیای جدیدی است گفت: دنیای ناشنواها را نیز باید دید و از تبعیض در برابر آن ها دوری جست و با تحقیق کردن در خصوص زندگی ناشنوایان به دنیای آن ها وارد شد.

این فعال مدنی با بیان اینکه در سطح مدیریتی کسی از ناشنوایان حمایت نمی کند تصریح کرد: ما تنها خودمان می توانیم یاریگر خود بوده و با استفاده از ظرفیت شبکه های مجازی خواسته های خود را مطرح کنیم.

تذهیبی با بیان اینکه پس از تلاش های بسیار، تازه توانسته ایم زیرنویس شدن برخی سریال ها همچون کلاه قرمزی و خندوانه را به سرانجام برسانیم، ادامه داد: جامعه ناشنوایان نیز حق بهره مندی از امکانات عمومی را دارند و حتی زبان شعر و موسیقی را نیز می توان برای آن ها ترجمه کرد.

در این سمینار همچنین به فرهنگ های رایج در برخی مناطق روستایی و شهری ایران اشاره شد و مطرح گشت که بسیاری از خانواده ها برای اینکه اقوام و فامیل متوجه نشوند فرزند آن ها ناشنواست او را از جمع طرد کرده و اجازه آموزش و زندگی را به او نمی دهند.

گفتنی است 3 تا 5 درصد جمعیت کشور ناشنوا بوده و لازم است امکانات بیشتری در اختیار این جمعیت میلیونی قرار گیرد.