به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان: سدیر صیرفی گوید: با برخی از اصحاب بر امام صادق(ع) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم در حالی که عبایی خشن پوشیده و همچون مادر فرزند از دست داده می گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود. اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می کرد: «مولای من! غیبت تو خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!
مولای من! غیبت تو بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده و از دست دادن یاران، یکی از پس دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم برمی خیزد با یاد بلاها و سختی های دوران غیبت تو، پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناک تری در برابر دیدگانم شکل می گیرد!»
سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم: این ماتم و گریه برای چیست؟
امام صادق(ع) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود: «ای وای! صبح امروز در کتاب جفر نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم(عج) ما و بلای مومنین، در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام تامل و دقتی داشتم. در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.» (1)
وقتی حال امام صادق(ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت می زیسته است، چنین باشد، باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد. بی مورد نیست که این چنین بر دعا برای فرج در زمان غیبت تاکید شده است. امام زمان(عج) می فرماید: أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَج ، برای نزدیک شدن ظهور و فرج بسیار دعا کنید.»(2)
پی نوشت ها:
1. کمال الدین، ج۲، باب ۳۳، ص۳۵۳ با رعایت کمی اختصار
2. احتجاج، ج۲، ص۲۸۴
*برگرفته از کتاب «امامت، غیبت، ظهور»
نظر شما