به گزارش خبرگزاری شبستان، مجید رجبی معمار در ابتدای اهدای جوایز اولین دوره جایزه داستان کوتاه ارغوان، گفت: امیدوارم برگزاری این رویداد ادبی تداوم داشته باشد و رویدادهای از این دست به ما نوید آثار ادبی ماندگار را بدهد.
او افزود: باید شرایطی فراهم شود تا از نویسندگان جوان حمایت شود تا آنها در بدو امر دلسرد نشوند، چون نویسندگان جوان از سرمایه‌های معنوی این مرز و بوم به شمار می‌روند.
در ادامه اوژن حقیقی دبیر جایزه ارغوان گفت: هدف جایزه ارغوان شناسایی استعدادهای جوان و حمایت از آنان است و ما برای این جایزه محدودیت سن 30 سال را مد نظر قرار دادیم.
او افزود: «در این دوره، بالغ بر 400 داستان به دبیرخانه رسید که از میان آنها در مرحله نخست 379 اثر مورد پذیرش قرار گرفت که 138 اثر آن متعلق به نویسندگان مرد و 241 اثر متعلق به خانم‌ها بود.»
دبیر جایزه کوتاه ارغوان تصریح کرد: «در این جایزه پس از انتخاب 30 نفر برگزیده توسط هیات انتخاب، 10 داستان پایانی توسط هیات داوران مورد بررسی قرار گرفت که در کتاب برگزیده این جایزه منتشر خواهد شد.»
محمد چرمشیر یکی از داوران این جایزه گفت: داستان‌نویسان جوان باید همزمان با نوشتن، مطالعه را فراموش نکنند چون پشتوانه یک صفحه داستان نوشتن خواندن حداقل ۲۰ صفحه کتاب است.
او افزود: من هیچ فراموش نمی‌کنم روزی را که نخستین نمایشنامه‌ام را نوشته بودم و آن را برای نظر دادن نزد یکی از اساتید بردم، او اول دست نوشته من را قبول کرد اما با کسری از ثانیه آن را به من پس داد. این موضوع تاثیر بدی روی ذهن من گذاشت و با خودم قول دادم دیگر هیچ‌گاه نوشته‌هایم را پیش کسی نبرم اما خودم این شرطم را زیر پا گذاشتم.
این نمایشنامه‌نویس ادامه داد: یکی از قول‌هایی که به خودم دادم این بود که وقتی کسی از من برای خواندن و نظر دادن نمایشنامه یا داستانش کمک خواست دست رد به سینه او نزنم و خوشحالم که تا به امروز به قول خود وفادار بوده‌ام.
چرمشیر درباره آثاری که به دبیرخانه این جایزه ارسال شده بود گفت: تعداد قابل ملاحظه‌ای از داستان‌هایی که به دبیرخانه رسیده بود از سطح کیفی خوبی برخوردار بودند و ایده‌های خوبی در این داستان‌ها مطرح شده است.
در ادامه مراسم، جوایز برگزیدگان دهم تا چهارم نخستین جایزه ارغوان توسط فرهاد توحیدی، محمد چرمشیر، سپیده شاملو و مهسا محبعلی اهدا شد. به برگزیدگان این بخش لوح تقدیر، یک دوره کلاس داستان‌نویسی و مجموعه‌ای از کتاب‌های ادبیات داستانی نشر مرکز اهدا شد.
در بخش دوم مراسم که به جشن تولد عباس کیارستمی اختصاص داشت، سیف‌الله صمدیان با ذکر خاطراتی از دوست قدیمی خود گفت: نخستین بار عباس کیارستمی را در سال ۱۳۵۸ در کانون پرورش فکری دیدم او رئیس بخش سینمای کانون بود و من برای دریافت وجه خرید فیلم رستاخیز نزد او رفتم و از همان اولین دیدار متوجه نگاه خاص و دل روشن و مهربان او شدم.
او افزود: بی‌شک عباس کیارستمی یکی از بزرگ‌ترین سینماگران ایران بود که در دورافتاده‌ترین کشورهای جهان نیز او و سینمایش را می‌شناختند. اما افسوس می‌خورم که در بستر بیماری به او چه ظلم‌هایی شد و در نهایت او را خیلی زود از دست دادیم.
صمدیان ادامه داد: عباس کیارستمی به باور پذیری سینما اعتقاد داشت و در فیلم‌هایی که ساخت به این اصل پایبند بود، برای همین او در هیچ یک از فیلم‌هایی که ساخت هیچ وقت زن ایرانی را در فضای اندرونی نشان نداد.
او در بخش پایانی صحبت‌های خود گفت: کیارستمی برای من یادآور عطش کار و عطش زندگی است. او بیش از ۲۰ ساعت در شبانه روز کار می‌کرد و هر روز قبل از طلوع آفتاب به دامنه‌های البرز می‌رفت تا اولین تاش نوری طبیعت از خورشید می‌گیرد را ثبت کند و روزش را با گرفتن یک عکس شروع کند.
در بخش دیگری از این مراسم علی اکبرصادقی گفت: سابقه رفاقت من و عباس کیارستمی ۶۲ است و در تمام این سال‌ها ما هر روز یکدیگر را می‌دیدیم و در غیر آن صورت از احوال یکدیگر باخبر بودیم. عباس عاشق کار کردن بود و زمانی راش فیلم‌هایش را از لابواتوار می‌گرفت چنان عاشقانه آنها را نگاه می‌کرد که نمی‌توانم حس او را به هیچ وجه توصیف کنم.
او افزود: با کیارستمی از دوران مدرسه دوست شدیم وهرگز در مدت ۶۲ سال دوستی اختلاف و قهری به‌وجود نیامد. او در دوران دانشجویی در آتلیه من کار می‌کرد. پس از راه اندازی کانون باز هم آن جا با هم همکار شدیم و تا پیش از بیماری او ما همیشه با هم درباره کارهایمان حرف می‌زدیم و نظراتمان برای یکدیگر مهم بود.
این نقاش پیشکسوت در پایان صحبت‌های خود با اشاره به بیماری کیارستمی گفت: در زمان بیماری هرگز حاضر نشدم که او را تکیده و رنجور ببینم چون نمی‌خواستم تصویری جز زندگی از عباس کیارستمی در ذهنم نقش ببندد.
در ادامه احمد پوری یکی دیگر از داوران جایزه ارغوان گفت: نوشتن مقوله ساده‌ای نیست و پاسخ این سوال که چرا می‌نویسم نمی‌تواند کلیشه‌ای و سطحی باشد. میل به یادگار گذاشتن از خود همواره با بشر بوده است، وقتی می‌نویسیم یعنی می‌خواهیم به نسل‌هایی که پس از ما می‌آیدند بگوییم ما هم زمانی پیش از شما بوده‌ایم.
او در ادامه با اشاره به ذکر خاطره چاپ نخستین داستانش در مجله سخن پرداخت و گفت: نخستین داستانم در سال ۱۳۵۱ در مجله سخن منتشر شد و آن زمان ۱۹ سال داشتم. وقتی داستان چاپ شده‌ام را در مجله دیدم در پوستم نمی‌گنجیدم و واقعا احساس می‌کردم بال درآورده‌ام. همین حس را امروز نیز در این سن دارم وقتی کسی مثل لیلی گلستان می‌گوید آخرین رمانت را خواندم و از آن لذت بردم.
پوری درباره داستان‌های جایزه ارغوان گفت: من در این جایزه داستان‌های خوبی خواندم و این داستان‌ها را با آثار بزرگان مقایسه نکردم بلکه این داستان‌ها را با اولین داستانی که خودم نوشتم مقایسه کردم و دیدم که چقدر این جوان‌ها از خود من جلوتر هستند. امیدوارم که این داستان‌نویسان جوان کارشان را متوقف نکنند و همچنان داستان خوب بنویسند. شاید آنها با داستان نوشتن به این پرسش پاسخ بدهند که چرا می‌نویسند.
در بخش پایانی مراسم جوایز برگزیدگان سوم تا اول جایزه ادبی ارغوان توسط لیلی گلستان، احمد پوری و حسین ثناپور اهدا شد. به برگزیده نخست این جشنواره مبلغ ۲۰ میلیون ریال جایزه نقدی، تندیس، لوح تقدیر، شرکت در یک دوره داستان‌نویسی و مجموعه‌ای از کتاب‌های داستانی نشر مرکز اهدا شد و به برگزیدگان دوم و سوم مبلغ پنج میلیون ریال، لوح تقدیر، یک دوره داستان‌نویسی و مجموعه‌ای از کتاب‌های داستانی نشر مرکز اهدا شد.
اجرای این مراسم را پژمان بازغی برعهده داشت و در این مراسم از صدرالدین شجره نمایشنامه‌نویس که ۳۰ خرداد درگذشت یاد شد. تندیس جایزه ادبی ارغوان توسط سعید شهلاپور طراحی شده بود.
نظر شما