خبرگزاری شبستان: مجلس هشتم که از همان ابتدای آغاز به کار خود بارها و بارها دکتر محمود احمدی‌نژاد را به طرح سوال و احضار به مجلس تهدید می کرد، با عدم وقت شناسی و موقعیت سنجی و همچنین باز با هدف تولید بحرانی جدید، گزارشی از تخلفات رئیس جمهور درباره "تاخیر در تشکل وزارت ورزش"، "تاخیر در ارائه لوایح بودجه سنواتی" و "عدم تخصیص بودجه دو هزارمیلیاردی مترو" را در جلسه علنی مجلس قرائت کرد.
البته جای بسی تعجب است، این گزارشات در حالی از سوی کمیسیون اصل ۹۰ مجلس قرائت شد که مجلس محترم چندین بار از حد نصاب خارج شده و جلسه از رسمیت افتاده بود. و جالب تر آن که در هنگام قرائت این گزارش هیچ یک از اعضای کمیسیون اصل ۹۰ در جلسه علنی حاضر نبودند تا به عنوان صاحب اصلی مراسم گزارش‌شان که در دستور کار قرار گرفته بود را برای نمایندگان بخوانند. نه رییس کمیسیون بود و نه سخنگو. که این مسئله با دخالت نائب رییس مجلس خاتمه یافت و باهنر از هیات رییسه تقاضا نمود که این موضوع را از دستور کار خارج کند که در این بین علیرضا زاکانی یکی از اعضای کمیسیون اصل ۹۰ وارد مجلس شد و یکی از نمایندگان عضو فراکسیون اقلیت تذکر داد که باید این دستور انجام شود و بدین صورت بود که نائب رییس مجلس مجوز قرائت این گزارش را صادر کرد.
اما مهمتر از همه، گزارشی که قرائت شد آن چنان ناقص بود که بدون‌جمع‌بندی به اتمام رسید.که نهایتا رای گیری هم بر سر آن انجام نشد. اما نکته ی مبهم دیگر این گزارشات آن بود که این گزارش دو نسخه داشت که با هم تفاوت داشتند. یکی آن نسخه‌ای بود که ابتدا توزیع شد که به تاریخ ششم تیرماه مربوط می شد و دیگری گزارشی بود که از سوی زاکانی قرائت شد که مربوط بود به تاریخ ششم مهرماه!
البته پس از این اتفاق عده ای از نمایندگان به کنایه در راهروهای پارلمان می‌گفتند تا همین یک ماه پیش در زمان حیات حسین اسلامی سخنگوی کمیسیون اصل نود، گزارش چیزی دیگری بود و به عبارت دیگر این گزارشی که قرائت گردید نسخه تعدیل شده ای بوده که تنها حکم هشدار به احمدی نژاد را داشته است.
و در آخر این قصه پر غصه، باهنر با این استدلال که نیاز به بررسی بیشتری بر این گزارشات هست، مجوز رای‌گیری در مورد نتیجه بررسی کمیسیون اصل ۹۰ را صادر نکرد.
اما یکی از نکات جالب این گزارش، شکایت نمایندگان به دلیل"عدم ارایه به موقع لوایح بودجه سالانه" بود، که جای بسی حرف در آن نهفته است. احتمالا نمایندگان مجلس محترم فراموش کرده اند که در زمان بررسی بودجه سالانه، چه موضویی در دستور کار مجلس قرار گرفت؟ و امروز نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی به جای تهیه گزارشات مختلف! و شکواییه های تابلودار، باید از خود بپرسند آیا موضوع بررسی استیضاح وزیر راه و ترابری از بررسی بودجه سالانه مهمتر بود؟
البته از مجلسی که به هنگام بررسی جزئیات لایحه برنامه پنجم، رکورد تأخیر 3925 دقیقه ای - بیش از 65 ساعت- 76 تن از وکلایش را در یک روز به ثبت رسانده است بیش از این هم انتظار نمی رود.
ولی نمایندگان محترم باید بدانند که در زمان برگزاری انتخابات در کشور همه مسئولان از مردم می‌خواهند حضوری گسترده ای پای صندوق‌های رأی داشته باشند تا منتخبین، از پشتوانه رأی بالایی برخوردار باشند از این رو مردم از وکلای خود انتظار دارند که در زمان بررسی طرح‌ها و لوایح گوناگون در جلسات علنی حضور به موقع و موثر داشته باشند تا اولاً قوانین مصوب مجلس دقیق و جامع و ثانیاً از پشتوانه بالای رای وکلای ملت برخوردار باشد.
حیف ایام که یکسر به بطالت برود...
اما با بررسی کارکرد مفید مجلس محترم که اینگونه دیگران را به بی قانونی متهم می کند، نکات مبهمی حائز اهمیت است که مهمترین آن عدم تصویب طرح نظارت نمایندگان بر کار خودشان است که رهبر معظم انقلاب بارها بر تصویب آن تأکید کرده اند که متاسفانه وکلای محترم! تا چندی پیش از رای دادن به فوریت این طرح هم طفره می رفتند و در مقابل این طرح یکصد و چهل نماینده مجلس شورای اسلامی با ارائه طرح دو فوریتی خواستار محدود کردن حضور عکاسان خبری در صحن پارلمان شدند. از این رو وکلای محترم واجب است یک بار دیگر به بازخوانی سخنان گهربار مقام معظم رهبری بپردازند.
ایشان در سخنانی خطاب به نمایندگان مجلس شورای اسلامی، فرمودند:
"من پارسال به شما عرض کردم که در داخل مجلس شوراى اسلامى، خودنظارتى بگذارید. این همان تقواى جمعى است. مجموعه، خود را بپاید. حالا حرفهایى گوشه کنار زدند که نماینده باید آزاد باشد، چه باشد. کسى با آزادى نماینده مخالف نیست؛ با کج رفتارى نماینده مخالف است. یک نماینده‌ى کج رفتار ممکن است مجلس شوراى اسلامى را بدنام کند، متهم کند؛ حیف نیست؟ مجلسِ به این عظمت، این نهاد قانونىِ اساسى در کشور.
اول انقلاب خدمت امام رفتیم، براى اینکه یکى از بزرگانِ بین خودمان را به عنوان رئیس جمهور به امام معرفى کنیم تا امام ایشان را قبول کنند و ما بیائیم ایشان را در حزب جمهورى اسلامى به عنوان رئیس جمهور مطرح کنیم. امام به دلیلى قبول نکردند. بعد به ما گفتند که بروید سراغ مجلس؛ مجلس مهم است. از نگاه رهبر انقلاب و بنیانگذار این نظام و پدید آورنده‌ى این مجموعه، مجلس یک چنین جایگاهى دارد. خب، این را باید نگه داشت، باید آبرویش را حفظ کرد، باید چهره‌اش را حفظ کرد؛ این، خودنظارتى لازم دارد. اگر این خودنظارتى نباشد، اشکال به وجود مى‌آید؛ خود شما هم دارید مى‌بینید. من پارسال در این خصوص سفارش کردم. البته اخیراً در مجلس نسبت به این قضیه کارکى انجام گرفت، اما اهمیت این قضیه درست به دست نیامد. این خودنظارتى، تقواى جمعى است."
اما با تمامی این تفاسیر و فارغ از بررسی هرگونه اتهامی که مجلس علیه دولت اقامه کرده است و با توجه به وقوع انقلاب های منطقه و موقعیت سیاسی ایران اسلامی، مجلس محترم باید پاسخگو باشد آیا به واقع اکنون زمان طرح موضوع این گزارشات بود؟ همچنین وکلای محترم باید این را هم بدانند که اگر هم بخواهیم این گزارشات را از هر منظر دیگری بنگریم، موضوعی جز گره افکنی و تولید بحران را نمی توانیم در آن بیابیم و این موضوع به نوعی باعث فرافکنی رسانه های معاند گشته است. رسانه های مختلف در بازتاب قرائت این گزارشات مدعی شدند که این موضوعات مقدمه‌ای برای ایراد اتهام به دکتر احمدی نژاد است! و موقعیت وی را در برابر مجلس "آسیب‌پذیر" توصیف کردند.
در این ارتباط پایگاه اطلاع رسانی "آنتی‌وار" با استقبال از طرح این موضوع، مدعی شد: "که اگر چه اصل مطلب یعنی سوال از رئیس‌جمهور امر چندان مهمی به نظر نمی‌رسد اما با توجه به وقایع اخیر ایران، این اتفاق احمدی‌نژاد را در موقعیتی آسیب‌پذیر قرار خواهد داد و رسانه‌های حکومتی ایران نیز که عموما اینگونه اختلافات را کوچک‌نمایی می‌کنند، این بار این مسئله را با شدت بیشتری پوشش داده‌اند و از احتمال ادعای جرم علیه رئیس‌جمهور یا وزرایش سخن گفته‌اند."
البته فارغ از سیاه نمایی های دشمنان قسم خورده انقلاب، طبعا کسی انتظار ندارد جریان ها و رسانه های وابسته به آنها تملق گوی دولت باشند بلکه انتظار این است که واقع بین باشند و اگر واقعا ادعای ولایتمداری دارند، مواضعشان را با سخنان رهبری معظم هماهنگ کنند و از حاشیه درست کردن های بی حاصل بپرهیزند تا بتوان کمر همت برای آبادانی ایران اسلامی را محکم تر بست.
اکنون سؤال اساسی این است که این وضعیت تا چه زمانی می‌خواهد تداوم یابد و آیا مجلس محترم واقعا جز ارائه تذکر و یا وعده چاره‌اندیشی برای این مسئله، هیچ تدبیر علمی برای شرایط موجود ندارد؟
پایان پیام/
رضا باقرپور
نظر شما