خبرگزاری شبستان// کرمان جنوبی
مقدمه
بناهای تاریخی هر منطقه بیانگر فرهنگ و هویت آن منطقه است که باید سال ها حفظ شوند تا آیندگان نیز از وجود آنان تجربه ها بیاموزند و علاوه برکلیه ارزش های فرهنگی هنر ساخت و ساز را در هر دوره بیان می کنند، بنابراین حفظ مرمت و جلوگیری از تخریب آنها در حقیقت حفظ هویت تاریخی ملت ها و جوامع کوچک و بزرگ است.
در ایران روزی نیست که خبری از تخریب آگاهانه و ناآگانه بنا های تاریخی نشنویم، زیر آب رفتن محوطه های تاریخی، ترک برداشتن پل ها ی تاریخی، حفر تونل در زیر بافت های تاریخی وکوبیدن خانه ها ی چند صد ساله و ساختن برج های بتونی به جای آنها.
همه این سهل انگاری مسئولان امر و از جهت دیگر، عوامل طبیعی و فرسایش، تیشه ای بر ریشه هویت تاریخی و فرهنگی ماست، درد آور است وقتی که می شنویم در بسیاری کشور های جهان با صرف هزینه ای کلان، مجسمه ای هرچند با عمری کوتاه را به جای دیگری منتقل می کنند که در آب فرو نرود، اما سی و سه پل در پایتخت فرهنگی ایران ترک بردارد.
این روند تخریب و آسیب بناهای تاریخی در همه جای ایران شایع است ضربه ناآگاهانه بر بناهای تاریخی جنوب استان کرمان در اوایل انقلاب جایی برای جبران نگذاشته است و ساخت منابع سیمانی آب برای تامین آب شرب شهرهای کهنوج و منوجان و ایجاد دکل مخابراتی زخمه ای بر پیکر این دو بنای تاریخی است که هر کدام بیش از یک هزار سال قدمت دارند.
در حالی که ساماندهی، معرفی و بازسازی این بناها علاوه بر جذب گردش گر در رونق و ایجاد اشتغال پایدار در این منطقه موجب می شود سازه های سیمانی و خشن ساخته شده در بالای آنها که از راه دور هم فابل رویت هستند قبل از آزار چشم ها دل را به درد می آورد.
نادر علیدادی سلیمانی، مدیر پایگاه میراث فرهنگی هلیل رود در این خصوص به خبرنگار شبستان گفت: این سازه های سیمانی در اوایل انقلاب با هدف خدمت به مناطق محروم بر روی این قلعه ها که بلندترین نقطه در داخل شهر بوده اند ایجاد شده است که ارتفاع زیاد باعث افزایش فشار آب و توزیع در همه نقاط شهر شود.
وی اظهار داشت: سازه ها بسیار بزرگ و غیر قابل تخریبند، زیرا تخریب آنها به بافت تاریخی بنای اصلی ضربه ای بیشتر وارد می کند، چون قطعا برای تخریب بتون نیاز به استفاده از ماشین آلات سنگین است که باعث تخریب بیشتر می شود.
سلیمانی گفت: میراث به این نتیجه رسیده است که با این سازه ها کنار بیاییم و پس از مرمت قلعه این منبع سیمانی به شکلی تغییر و به عنوان گالری و یا موزه مردم شناسی استفاده شود و البته باید نمای بیرون این سازه با مصالح به کار رفته در قلعه، باز سازی و از نظر رنگ و شکل هماهنگ شود.
وی در مورد قدمت قلعه تاریخی کهنوج اظهار داشت : طبق آثار و شواهد به دست آمده ساخت ابتدایی قلعه حدود یک تا یک هزار و 100 سال پیش صورت گرفته است، البته در اواخر دوره قاجاریه و اوایل دوران پهلوی که خوانین در این منطقه بسیار قدرت داشتند از آن استفاده می شده است و به قلعه ضرغام خان شهرت یافته است.
سلیمانی از آغاز مرمت و باز سازی این دو قلعه تاریخی در کهنوج و منوجان در سال 90 خبر داد و گفت: برچیدن بخش های فرسوده، پی چینی و احیای حصار (برج و باروی) ضلع شمال غربی قلعه کهنوج با مصالح خشت و سنگ لاشه و اقدامات مشابهی در قلعه منوجان از برنامه های میراث در این دو شهر است و بودجه آن از محل منابع استانی تامین شده است.
گفتنی است، قلعه تاریخی منوجان بواسطه موقعیت خاص آن همیشه مورد توجه حکام و پادشاهان بوده است. این قلعه، بنا به روایتی، در دوره حکومت سلاجقه بر کرمان که، یکی از ادوار باشکوه محسوب می شود، جایگاه مهمی داشته است. از بعضی آثار معماری یافت شده در قلعه نظیر سفال های موجود، چنین استنباط می شود که از اوایل اسلام تا قرون هفتم و هشتم هجری این قلعه مسکونی بوده و زندگی در آن ادامه داشته است.
پایان پیام/
نظر شما