شارلوت مکگووان-گریفین نویسنده و فیلمساز انگلیسی تبار آلمانی، در گفت و گو با خبرنگار سینمایی شبستان که با فیلم «جنون دوار» در بخش مسابقه سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر شرکت کرده و اولین نمایش جهانی اش را داشته، در مورد اثرش گفت: فیلم من یک فیلم کوتاه 15 دقیقه ای در مورد زنی متعلق به قرن نوزدهم است. او یک هنرمند و در عین حال بیمار آلمانی بود که فردی از آثار او یک نوع اینستالیشن زمینی (فلور اینستالیشن) بود عکسهایی گرفته بود. من این عکسها را پیدا کردم و دلم می خواست که درموردش بیشتر بدانم. حدود پنج سال تحقیق کردم تا این زن کیست و بالاخره پرونده پزشکی اش را پیدا کردم و اطلاعات زیادی در موردش جمع آوری کردم .
مکگوان-گریفین در پاسخ به این سوال که آیا فیلم شما یک مستند محسوب می شود گفت: در واقع این فیلم درمورد من و تحقیقم هم هست و به نوعی یک فیلم مقاله (ESSAY FILM) است همانند آنچه که کریس مارکر فیلمساز مشهور فرانسوی می ساخت و فیلمش در مورد دریافت ها و شهود خودش هم هست. البته به نوعی یک فیلم هیبرید هم هست و تلفیقی از مستند و داستانی است که البته وجه داستانی غالبتری دارد.
وی در پاسخ به این سوال که آیا ساخت این گونه فیلم در آلمان سخت است گفت: بله چرا که این یک فیلم تجربی است و این گونه سینما در آنجا سابقه زیادی ندارد؛ بنابراین سرمایه گزاری زیادی برایش نمی شود و بیشتر به دنبال افرادی هستند که با تلویزیون همکاری دارند و یا اینکه یک قصه خطی را تعریف می کنند. من و امثال من تا حدی غیر معمول هستیم و تولید معمولی نداریم.
این کارگردان آلمانی در مورد همکاری اش با نغمه ثمینی، نویسنده ایرانی، به خبرنگار سینمایی شبستان گفت: بنا داریم که با هم فیلمی بسازیم که من کارگردانی اش را به عهده دارم و یک تهیه کننده آلمانی داریم که البته تصمیم گرفته ایم آن را به صورت یک تولید مشترک بین المللی بسازیم. در اینمسیر به تولید مشترک ایران – آلمان فکر می کنیم چرا که اینها دو سبک تولید دارند. به عنوان مثال شما در اینجا می توانید در یک زمان کوتاه یک فیلم بسازید اما در آلمان یک پروسه طولانی 5 تا ده ساله را طی می کنید.
وی در مورد این طولانی شدن کار در آلمان گفت: این به این دلیل است که در آلمالن بودجه عمومی (مردمی) زیادی وجود دارد و شما می توانید برای دریافت آن درخواست بدید اما برای این که این بودجه را برای مقاطع مختلف تولید بدست آورید زمانبر خواهد بود و همه چیز در زمان طولانی تری اتفاق می افتد. در واقع مردم آلمان نسبت به ایران برنامه های بلند مدتتری در سر دارند و به عنوان مثال اگر کسی در بیست سالگی تصمیم بگیرد که فیلمی بسازد در 25 یا 30 سالگی به نتیجه می رسد! به همین دلیل بسیاری از مردم به مدارس فیلم سازی می روند و اولین فیلمشان را به عنوان پروژه فیلمسازی پایان دوره تحصیلی خود می سازند و برای توسعه کارشان فیلم بعدی را در دست کم پنج سال بعد تولید می کنند.
گفت و گو: محمدصالح حجت الاسلامی
نظر شما