به گزارش خبرنگار سرویس اندیشه خبرگزاری شبستان، در کانال تلگرامی مصطفی دلشاد تهرانی، عضو هیئت‌علمی دانشگاه قرآن و حدیث آمده است:
عبدالله بن عبّاس گوید: روزی شاهد گلایۀ عثمان از علی(ع) [به خاطر انتقاد به سیاست‌های غلط و ریخت و پاش‌ها و بذل و بخشش‌های بیت‌المال و برسر کار آوردن ناشایستگان] بودم.
از جمله سخنانی که عثمان به وی گفت، این بود که تو را به خدا سوگند می‌دهم مبادا باب تفرقه را بگشایی!
پس علی (ع) به او گفت: «پناه بر خدا که من برای تفرقه بابی بگشایم و یا برای آن راهی هموار کنم. اما تو را از چیزی نهی می‌کنم که خدا و رسول او از آن نهی‌ات می‌کنند ... چرا دست نابخردان بنی‌امیّه را از ناموس و جان و مال مسلمانان کوتاه نمی‌کنی؟ به خدا سوگند، اگر یکی از کارگزارانت در غرب عالم ستمی کند، تو در گناه او شریکی!»
عثمان گفت: «رضایت تو را به دست می‌آورم. این کار را می‌کنم و هر یک از کارگزارانم را که تو و مسلمانان از او ناراحت هستید، برکنار می‌کنم.» سپس از هم جدا شدند.
اما مروان بن حکم، عثمان را از این کار بازداشت و گفت: «مردم بر تو دلیر می‌شوند. بنابراین، هیچ یک از کارگزارانت را برکنار مکن!»
*شرح نهج‌البلاغة، ابن أبی‌الحدید، جلد 9، صفحۀ 15
نظر شما