به گزارش خبرگزاری شبستان: مهمان داری و مهمان دوستی در اسلام ثواب بسیار و پاداش نیکو دارد و فضیلت آن بزرگ و فایده اش سترگ است. چنان که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «کسی که مهمانی دعوت نمی کند، خیری در او نیست.»
و فرمود: «هیچ مهمانی بر قومی وارد نمی شود مگر آن که روزیش در کنار اوست.»
در روایتی نقل شده که روزی رسول خدا صل الله علیه وآله فرمودند: «هر گاه خدا خیر مردمی را بخواهد برایشان هدیه می فرستد.» از محضرش سوال کردند: «آن هدیه چیست؟» حضرت(ص) فرمودند: «مهمان! که با روزی خود می آید و گناهان اهل خانه را می برد.»
در روایات است که هر خانه ای که مهمان در آن داخل نشود فرشتگان نیز به آنجا نیایند.
حضرت ابراهیم علیه السلام مهمان را دوست می داشت و بسیار مهمان دار بود. چنان که ایشان را «ابوالضیفان» لقب داده بودند. او چنان بود که هیچ وعده غذایی را جز با مهمان نمی خورد و چه بسا یک فرسنگ یا دو فرسنگ و یا بیشتر راه می رفت تا مهمانی بیابد. ضیافت حضرت ابراهیم علیه السلام امروز و تا روز قیامت نیز برپا است. و مصداق این ضیافت همان شجره مبارکه ای است که خداوند تعالی می فرماید: «يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ ۚ نُورٌ عَلَىٰ نُورٍ؛ از تلألؤ آن گویی ستاره‌ای است درخشان، و روشن از درخت مبارک زیتون که با آن که شرقی و غربی نیست (شرق و غرب جهان بدان فروزان است) و بی‌آن که آتشی آن را برافروزد خود به خود جهانی را روشنی بخشد، پرتو آن نور (حقیقت) بر روی نور (معرفت) قرار گرفته است...» (1)
البته این ضیافت و مهمانی، ضیافت به وسیله علوم و سنّت ها است که به وجود پیامبر صل الله علیه وآله و امام تا روز قیامت برپا است. شاید هم ضیافت مادی و هم ضیافت معنوی باشد که هرچه به ما می رسد به فیض وجود آن حضرات علیهم السلام است.
مگر جز این است که در زیارت روز جمعه چنین می خوانیم «وَ أَنَا يَا مَوْلايَ فِيهِ ضَيْفُكَ وَ جَارُكَ؛ و من ای آقایم! در این روز مهمان شما و در پناه شما هستم».
پی نوشت:
1.سوره نور، آیه 35
* برگرفته از «آیین انتظار؛ خلاصه مکیال المکارم»، انتشارات مسجد مقدس جمکران
نظر شما