به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از بسیج سازندگی، صنعت نساجي به عنوان يك صنعت اصيل و سنتي سابقه اي بس طولاني در استان يزد دارد. اين صنعت در اين منطقه علاوه بر تاريخچه طولاني، پيشرفت و ترقي شايان توجهي را از سرگذرانده و ميزان رشد و توسعه آن چشمگير بوده است. علي كوهكن فعال اقتصاد مقاومتي و ساكن استان يزد است. او سابقه اي 20 ساله در عرصه نساجي و توليد چفيه دارد و براي 8 نفر هم اشتغالزايي كرده است. چفيه محصول اصلي كارگاه توليدي آقاي كوهكن است كه البته با چالش هاي عمده اي هم روبه رو است. پس از مُهر و تسبيح، حالا نوبت چفيه رسيده است كه چيني هاي زرنگ و فرصت طلب بازارش را به قبضه خود درآورند.
چين به عنوان بزرگ ترين قطب تجارت جهان شناخته مي شود و واردات كالا از چين به ايران در طي چند دهه گذشته بسيار افزايش يافته است. كشور چين با استفاده از نيروي كار ارزان توانسته انواع و اقسام كالاهاي مختلف را با قيمت تمام شده پايين به بازار عرضه كند و در تمام دنيا نظر اكثر شركت هاي بازرگاني واردات كالا را به سمت خود جلب كرده است. در حال حاضر حدود 80 درصد پارچه‌هاي وارداتي در بازار تهران چيني است.
او درباره نحوه ورودش به عرصه نساجي، مي گويد: «قبل از شروع كار نساجي، لوازم اتومبيل مي فروختم. اما با توجه به علاقه اي كه به كار توليد و نساجي داشتم، شغلم را تغيير دادم. شروع كارم به صورت دستي و خانگي بود. پس از مدتي يك دستگاه قديمي بافندگي خريدم و به كارم سرعت بيشتري دادم تا اينكه با گذر زمان و پيشرفت كار بايد يك كارگاه كوچك تاسيس مي كردم. از توليدات ساده و ارزانتر شروع كردم. كم كم كارم پيشرفت كرد. تعداد كارگرها را افزايش دادم و كارگاهي بزرگتر را اجاره كردم. در حال حاضر هم 8 جوان در اين كارگاه مشغول به كار هستند.»
اشتغالزايي براي 50بانوي خانه دار
اين فعال اقتصاد مقاومتي مي افزايد: «دستگاه ها را با نخي كه از كارخانه ها مي خريم، مجهز مي كنيم. چله آماده شده را در دستگاه قرار مي دهيم و سپس دستگاه بافتن را آغاز مي كند. محصول اصلي توليدي ما چفيه است اما در كنار آن، پارچه پيراهني هم توليد مي كنيم. توليد چفيه كار بسيار سختي است اما با وجود ناملايمات بازار باز هم به توليد آن اصرار داريم. محصولاتمان را هم به بازار تهران و برخي از شهرستانهاي نزديك ارسال مي كنيم.»
علي كوهكن در كنار اشتغالزايي براي 8 نفر در كارگاه، 50 زن سرپسرت خانوار را هم مشغول به كار كرده است. او در اين باره اظهار مي كند: «در روز 3 هزار عدد چفيه توليد مي كنيم. بعد از توليد، چفيه ها را به 50 خانم خانه دار كه براي بسته بندي و ظريف كاري تحويل مي دهيم. روي برخي از چفيه ها نقش خاصي دوخته مي شود و اين وظيفه بر عهده خانم هاي دوزنده است. از اشتغالزايي براي بانوان خانه دار بسيار خرسندم و مطمئنم رضايت خداوند را نيز در پي دارد. بيشتر اين بانوان خانم هاي خودسرپرست هستند. توليدكنندگان ديگر نيز بايد بخشي از كار توليدي خود را به خانم هاي خانه دار خودسرپسرت واگذار كنند تا هم چرخ توليد بچرخد و هم كار خيري صورت بگيرد. همسرم نيز در توليد چفيه كمك مي كند. او مديريت بانواني را كه در منزل فعاليت مي كنند، برعهده دارد. به هر خانم در ماه 500 تا 600 هزارتومان حقوق مي دهيم.»
با واردات پارچه به ايران، جوانان چيني مشغول به كار شدند
او با بيان اينكه كار توليد به دليل زياد بودن ناملايمات و موانع نيازمند صبر ايوب است، خاطرنشان مي كند: «چيني ها بازار چفيه را هم قبضه كرده اند! توليدات چيني، بي كيفيت و در نتيجه ارزان تر از توليدات كارخانه هاي ايراني است اما كيفيت ديگر براي خريداران مهم نيست و با قيمتهاي موجود، كارخانه هاي نساجي ايراني توان رقابت با محصولات چيني را ندارد. تا چندين سال قبل بازار چفيه خوب بود اما با واردات چفيه چيني و هندي كسب و كار توليدكنندگان ايراني چفيه از رونق افتاد. حتي كارخانه فعال توليد چفيه در كرانه باختري رود اردن هم به دليل اشباع بازار توسط توليدات ارزان و بنجل چيني، در حال ورشكستگي است. در حال حاضر چفيه ها را با بازاريابي به شركت ها و ارگان ها مي فروشيم. ما چفيه ها را با قيمت 600 تا 2 هزار تومان در بازار مي فروشيم.»
اين فعال اقتصاد مقاومتي، با بيان اينكه واردات پارچه چيني موجب ورشكستگي كارخانجات پارچه بافي داخلي شده، تصريح مي كند: «بسياري از كارخانه هاي توليد پارچه تعطيل و ورشكسته شده اند. متاسفانه دولت برنامه اي براي مقابله با واردات كالاهاي چيني ندارد. بايد ترتيبي اتخاذ شود تا جلوي واردات گرفته شود. در حال حاضر ما روزي 300 متر پارچه توليد مي كنيم در صورتي كه ظرفيتمان براي توليد 10 برابر اين رقم است اما وقتي بازار را كالاها و پارچه هاي چيني قرق كرده اند ديگر انگيزه اي براي توليدكننده ايراني باقي نمي ماند.»
نظر شما